Dünyanın en kurak bölgelerinden biri olan Nasca çölüne, yılda en fazla 3-4 gün yağış düşüyor. Bu sırada toprağın aldığı toplam yağış miktarı da taş çatlasın metrekarede beş litre. Bilim adamları bölgenin bu olağanüstü kurak ikliminin cesetlerdeki suyu çektiğini, bu arada aşırı sıcağın da bedenlerdeki bozulmaları engelleyip zamanla taşlaştırdığını belirtiyorlar.

Nasca'nın ölüler ovasındaki manzara tek kelimeyle tüyler ürpertici. Bölgede yürüdükçe kimileri tamamen toprağın üzerinde, kimileri ise kuma kazılmış çukurların içilerinde oturur vaziyetteki yüzlerce cesetle yüzyüze geliyorsunuz. Bunların bir çoğunun saçları hala olanca diriliğiyle kafalarında. Bir kısmı zamanın ağır tahribatına uğramış olmakla birlikte, hatırı sayılır bir bölümünde da vücudu kaplayan kaslar yerli yerinde duruyor. Bir kadın cesedinin yanına yanaşıyoruz. Yüzünde acı dolu bir ifade var. Kucağındaki bebekten, muhtemelen doğum yaparken öldüğü ve bebeğiyle birlikte mumyalandığı kanısına varıyor Perulu arkeolog dostumuz.

Binlerce yıllık bir dokuma parçasını hatıra olarak yanımıza almak istiyorsak da bu fikrimizden kısa sürede vazgeçi-yoruz. Çünkü, yerel rehberler buradaki her türlü eşyanın lanetli olduğunu ve yerden ölülere ait en küçük bir eşya almanın bile insanı mahvedebile-ceğini söylüyorlar. Her ne kadar lanet korkusun-dan değilse bile ölülere olan saygımızdan dolayı, yaşlı bir adamın elbisesinden kopan o soluk dokuma parçasını yeniden yerine bırakıyoruz.

Ancak, görünen o ki, burayı daha önce ziyarete gelenler ölülere saygı konusunda hiç de bizler gibi duyarlı davranmamışlar. Bilimsel keşfi 20. yüzyılın başlarında yapılan bu mezarlığın sonraki yıllar boyunca dünyanın dört bir köşesinden gelen yüzlerce arkeolog tarafından acımasızca yağmalandığını anlatan arkeoloğumuz, bugün burada kalanların ise gerçek Paracas mirasının ancak onda biri olduğunu vurguluyor.

Yeniden doğmayı bekliyorlar

Mısır mumyacılığının aksine, bu bölgedeki mumyaların hepsinde iç organlar yerli yerinde duruyor. Bütün ölülerin bacakları, ana karnındaki cenin oturuşuna benzer bir biçimde karınlarına doğru katlanmış. Ölülerin üzerlerinde yaşarken en sevdikleri giyisileri ve takıları bulunduğu gibi, yanlarında da öte alemdeki hayatlarında ihtiyaçlarını gidermek üzere çeşitli taslar, bu tasların içlerinde de ağırlıklı olarak mısır ve buğday gibi yiyecekler bırakılmış.

İnkaların akrabası olan bu kavmin hayranlık uyandırıcı el sanatı örnekleri ve tıbbi alanda elde ettikleri başarıların kanıtı olan mumyalar, günümüzde bir çok üçüncü dünya ülkesinin yaşadığına benzer bir biçimde Batı başkentlerinin o gösterişli müzelerini süslüyor. Bu kültürel mirasın sahiplerine ise -her zaman olduğu gibi- yağmalar sırasında zedelenmiş kalıntılar, yani bir anlamda "çer-çöp" bırakılmış.