Medine: Heyecandan bitmeyen yolculuk

Hac yolculukları ve hacıların hatıralarından çok etkileniyorum. Yayan ya da binekle çıkılan ve aylarca süren yolculuklar yüreğimi titretiyor. Şunun şurasında 150 yıl öncesine kadar develerle gidiliyordu kutsal topraklara. O uzun yolculuklarda kim bilir ne anılar ne gözlemler birikiyordu. Tarık Buğra’nın ilk senaryosu, Yücel Çakmaklı’nın ilk yönetmenlik deneyimi olan ve Türkiye’den hacca giden bir kişinin serüvenin anlatıldığı “Kâbe Yollarında” isimli belgesel film 1969 yılında çekilmişti ve kayıptı.

Hacca gideceğimi öğrenen birçok dostum ve büyüklerimiz en fazla da o anlarını anlattılar. “Kabe’yi ilk gördüğümde…” diye başlanılan ve yutkunulan o eşsiz sahneyi. Bin 400 yıldır hiç durmadan, duraksamadan akıp giden hayatların içinde, bir ömre bedel saniyelermiş. Kaç milyar Müslüman o aşılamaz duygu yu yaşadı bilinmez? Hac arkadaşlarım, “adet üzere” sordular: -Kabe’yi gördüğünde neler hissettin? -Tarif edemem. -Ne oldu? -Dilim tutuldu, gönlümün bağı çözüldü . Şunu anladım ki, anlatılması mümkün

Vakit gece yarısını geçmişti, gün ağarmaya duracak birazdan. Nur Dağı’nı tırmanacağız, 600 metre. Hava gündüze göre serin, şehre göre çok yumuşak ve Cebeli Nur’un zirvesinden eteklerine doğru esinti var. Derinden gelen bir iç ses eşliğinde yürüyoruz. İmana, Kitab’a ve nübüvvete dair ilk bilgilerin, İslam’ın yeşerdiği ilk noktaya ulaşacağız. Rehberimiz, Hocamız ve artık Hac arkadaşımız İrfan Açık anlatıyor: - Hira’dan gelen temiz ve sağlıklı havaya gönül pencerelerimizi ardına kadar açmalıyız. Hira

Arafat meydanındayız. Yalın ayak, başı açık. Milyarlarca su damlasından oluşan bir nehir gibi, milyonlarca Müslüman Cebel-i Rahme’nin eteklerine akıyor. Tarifsiz bir duygu. Ancak, anı yaşayarak hissedilebilecek ve içinde yer alınabilecek bir sahne. ‘Mahşerin provası’ diye anlatılırdı ancak burada olmak, yaşamak, teneffüs etmek çok başka. Çok sarsıcı! Geri dönüşü olmayan yeni bir yol, geri kalan ömrün başlangıç noktası Arafat… Mahşerde hesabı bekler gibi bekliyor Müslümanlar. Hazreti Âdem ile Hazreti

Güneş battı, akşam ezanı okunuyor. Arafat’tan inme vakti. Yola koyulma hazırlığındayız. İntikal edecek ve Müzdelife’de vakfeye duracağız. Hacı olmanın heyecanına, inşa edici ibadeti eksiksiz yapma telâşı karışıyor. İhramlılar ordusu, zikir ve dualar eşliğinde 1392 yıldır adımlanan, her adımı Efendimiz tarafından uygulanarak öğretilen o kutlu yola koyuluyor. “Arafat’tan dalga dalga indiğinizde Meş‘ar-i Haram’da Allah’ı zikredin…” (Bakara, 198). Milyonlarca Müslüman, haccın bir rüknünden diğerine

Müzdelife vakfesini yaptık. Dualarımızı ettik, saatler gece yarısını göstermek üzere. Hava sıcak. Durunca, soluklanınca yorgunluk kendini gösteriyor. Ancak kimse “Ben yoruldum” demiyor. Hacılar, haber bekliyor. Bu arada herkes çevreye yayılmış, taş arıyor. Nohut büyüklüğünde 49’ar taş toplanacak. Arayan buluyor. Gençler amcalara, teyzelere de topluyor. Fazla olanlar eksik olanlarınkini tamamlıyor. Taşlarının şeklini sevenler de var, beğenmeyip yenilerini arayanlar da... Hac ibadetinin disiplini

Kurban Bayramı sabahı ve sonrasındaki üç gün boyunca Mekke’yi görmeliydiniz. Görüntüler ekranlardan kısmen yansımıştır ama burada olmak başkaydı. Önceki yıllarda gelenler bilirler, kaos görünümlü o tarifsiz heyecanı , koşuşturmayı ve insanüstü gayreti. ‘Kaos’ diyorum, çünkü şehrin var olan düzeni, tertibi bayramın dördüncü gününe kadar askıya alınmıştı. Şöyle… Arefe günü akşamı Arafat’tan Müzdelife’ye inen ve gece yarısından sonra buradan da Mina’ya geçip ilk günün şeytan taşlamasını yapan hacıların