Salih TUNA stuna@yenisafak.com.tr

Her Trabzonlu memleketinden uzakta, hiç bilinmeyen, söylenemeyen bir Temel fıkrasıdır.

Kimse kendi memleketinde "fıkra" olmaz.

"Nostalghia" filminin yönetmeni Andrey Tarkovski, vatanından ayrı düşmüş 'göçmen' Rusların asimile olmakta gösterdikleri trajik yetersizliklerin altını çizer "Mühürlenmiş Zaman"da. Nostalji, Rusça'da, "onulmaz hastalık" demek.

Benim güzel hemşerilerim gurbet ellerde bu çaresiz hastalığın pençesine tutulur; lahana, horon bahane...

"Asimile" olabilseydik 'fıkra' olur muyduk hiç?!

Seksenli yıllar; ilk ayrılış aileden, arkadaştan. Üniversite, siper-i saika. İlle de İstanbul; Galata, Kız Kulesi ve Haydarpaşa. Ah, şu Türk filmlerinin gözü kör olsun!..

Bu ne kasvetli sıla hasreti; trafikte deliler gibi altmış bir plakalı araç arıyorum. Nerde yaşmaklı kadın görsem heyecandan geberiyorum. Kurban olurum yaşmağının kokusuna anneciğim!..

İşte Musa abi; ayaklarıyla sürükleyip getirmiş memleket toprağını. Malta'da, Köşe Kahvehanesi'nin önünde kılıç sallıyor; Napolyon'un münasip yerini paslı 'jiletle' kesmiş, seferden dönüyor muzaffer komutan.

Çocukluğum; Ayasofya'da, inşaatta, kireç yanığından kaçıp denizde boğulmuşluğum benim. İlkokul yeni bitmiş; anamın diktiği önlük palyaları sırtımda. Gülbahar Hatun'dan yukarısı taa Soğuksu'ya kadar manyak, vicdansız bir yokuş; kan-ter içinde inliyorum yorgunluktan. Annem pirinç almış, ve tuz ve biraz da şeker. "Geriye bunu verdiler" diyor, elindeki parayı göstererek. Unutmuş pirincin kilosunun kaça olduğunu, hesap edip söylememi istiyor. "İki sinema parası eder" diyorum. Gülüyor annem; güvercinler uçuşuyor yüzünde. Parayı kaptığım gibi Melek sinemasının önünde alıyorum soluğu.

Birazdan Yılmaz Güney'in "Umut"u başlayacak. Musa abi de orda. Bilet kuyruğundaki seyirciyi ordusu sanıp denetliyor; görülmemiş şamata. Filmi izlemek için sinemaya girmiyor. Hangi 'film', bir başka filmi izler!..

Ali Kemal sağdan ortalıyor, Hüseyin yükseliyor; dakika altmış bir ve gol. Musa abi amigo; Avni Aker yıkılıyor tezahurattan...

Yıllar sonra, İstanbul'da, Musa abi karşımda. "Mareşal" diye nam salmış, adını kimsecikler bilmiyor. Etrafını çevirmiş kalabalığın ağzı kulaklarında. Nedendir bilmem, onca insan arasından görevi bana verdi: "Çeyrek ekmek içine elli gram konserve balık al gel, hadi!"

Öğrenciyiz, yoksuluz. Fatih Camii avlusunda yatmışlığımız var; yersiz-yurtsuzuz

Bir tas işkembe çorbasını bir ekmekle içip, günü devirdiğimiz günler. Cebimde, "Faşizmin Kitle Ruhu Anlayışı", Nuri Pakdil ustanın "Edebiyat Dergisi" ve üç-beş kuruş para. Bütün paramla balık alıp yarım ekmeğin içine tıkıştırdım bir iyice. Yesin afiyetle garibim, yarına Allah kerim.

Azarladı beni: "Yarım ekmek almak hakkı vermedim sana" dedi, "Sen değil, benim veren, bariton yapma."

Bir 'meczup' veya bir 'deli' infakı yıllar önce böyle anlattı bana! Geçici ve adi olanı, ebedi ve hayırlı olana tercih eden sivri akıllılar, bunu anlayamazsınız. Açık büfelerinizde kutsal special: "Yeyiniz, içiniz, israf etmeyiniz!" Gel vatandaş, herkese uygun tefsir, her hale uygun hadis var. Okullarından koparılmış bu çocuklar, bu gencecik kızlar. Hepsinin hikayesi, hepsinden derin. Saltanatınızın bedelini ödüyorlar. Hangi mudhik haliniz duyurur seslerini?

Gazali; "Onların dünyalıklarını elde etmek için taviz verirsen, onların gözünde de küçülürsün" diyordu İhya'da. Ne çabuk unuttunuz! Bu ne hız,bu ne azman hırs muhterem; gösteriş toplumunun köpekleri oldunuz!..

Avrupa'da köpekler de ayakkabılarıyla giriyorlar evlere. Bu kadar ucuz ve sefil kompleksiniz.

Efendim?

Evet, köpekler ayakkabı giymez. Ya siz?

Geri dön

Yazdır

Yukarı