Komşumuz Cafer Bey iyi adamdır, hoş adamdır ama anladığım kadarıyla ciddi bir sağlık problemi var.

Kategorik olarak yaşlı sınıfına girmese de, horlaması yüzünden vardım bu karara.

Bir horlaması var ki düşman başına.

Geceleri uyutmuyor.

İlk duyduğumda, gece yarısı sokaktan traktör geçiyor sandıydım.

Yaşlı bir traktör.

Yaz geceleri galiba percereyi de açıyor.

O gürültüde uyuyabilirsen uyu.

Binanın duvarları kesekâğıdından biraz hallice.

Katlar arasındaki betonlar da Ülker'in dokuz katlı gofretinden en nihayet bir kat daha fazla.

Hal böyle olunca, her gece dua ediyorum, televizyonda Cafer Bey'in çok seveceği türden kovboylu ya da casuslu masuslu bir film olsa da ondan önce uykuya dalmak nasip olsa diye. Ama nerde!..

Bütün kanalları dolaşıp arıyorum nafile.

Hani rastlasam, haber vereceğim.

Şimdi siz bu satırları okurken belki bir yandan böyle aleni şikayeti yersiz buluyorsunuzdur.

Başınıza gelsin de görün.

Yahut komşu da okursa ayıp olmaz mı diye geçirebilirsiniz içinizden.

Yok, müsterih olun. Cafer Bey bu gazeteyi okumaz.

Okusa da üstüne alınmaz.

Kendinden bahsedildiğini düşünmez.

Hiçbir gece kalkıp da kendi horultusunu dinlememiştir ki!

Horlayanlar arasında kaç kişi kabullenebilir ki böyle bir şeyi?

Kasete alıp dinletsen bile nereden belli ben olduğum deyiverir çoğu.

Bir defasında sıçrayarak uyanmıştım.

Tam da uçaklı muçaklı bir rüya görüyordum.

Yüksek perdeden horultu gelince, bir motoru arızalanmış, diğerleri alev almış bir uçak bizim binanın üstüne düşüyor zannıyla fırladım yataktan!

İnsan böyle âniden korkuyla uyanınca bir daha ne uyku geliyor, ne de sabah oluyor.

Gecenin ne kadar uzun olduğunu işte o vakit farkediyorsunuz.

Bunca zamandır alışmış olmam lazım fakat alışamadım.

Kimi geceler telefon edip uyandırmak fikrine kapılıyor, sonra vazgeçiyorum; yazıktır diyerek.

Bir defasında horultu iyice artmış, artık asfalt delmek için kullanılan ve etrafı zangır zangır titreden matkapları andırır hale gelmişti ki kesin arayacağım diyerek telefona koştum, bu sefer de numarasını bulamadım.

Buradan kesin taşınmak lazım.

Taşınmak mesele değil de ya taşınacağım yerde de böyle bir komşu çıkarsa?

Garantisi yok ki.

Ev sahibine bir gece denemek istiyorum, horlama var mı altta üstte desem, adamın yahut kadının yüzünün alacağı şekli düşünün... Deli misin nesin, git işine kardeşim demez mi?

Galiba en iyisi Zafer Beyleri buradan taşınmaya ikna etmek...

(İsim konusunu kafanıza takmayın. Ha Zafer, ha Cafer, farketmez. Nasılsa aslı ikisi de değil.)

ÖYLE BİR GEÇER ZAMAN Kİ

Selman saati sormuştu, bir geminin güvertesindeydik.

"Onbir civarı" diye cevapladım.
"Tam olarak?"
"Tam olarak şöyle: 11.23.38, 39, 40, 41, 42..."
Aradan yıllar geçti.
Kimi uzun, kimi kısaydı bu yılların.
Fakat saat hiç durmadı.
Yine aynı hızla akmaya devam ediyor.

Pilin bitmesi, saatin yere düşüp kırılması, kurmalıysa kurmayı unutmuş olmak hiç önemli değil.

Daha evvel söylemiştim, aldığımız her nefes biraz sonra tarihe karışıyor.

Ve gariptir, aldığımız nefesler, verdiğimiz nefesler ne özgeçmişlerimizde yer alıyor, ne üvey...

HANIMELİ

MEHMET ŞEKER

Künye

Temsilcilikler

AboneFormu

MesajFormu