Kazananlar kazandı. Kaybedenler kaybetti. Ne kazananlar kazandığından emin, ne kaybedenler kaybettiklerinin farkında.

Misafirsiz boğazından bir yudum geçmeyenler, bir fakirin göz bebeklerine bakarak iftar edememiş olmanın sıkıntısını duydular.

Rüzgarın nefesi zehir, yağmurun tanesi kurşundu. Sıcak evinde oturanlar, başının üstünde bir dam olanlar Allah'ın kendilerine verdiği nimetin şükrünü eda edememekten korkarak yaşadılar iftar ile sahur arası zamanı. Kendilerini düşünmeden başkalarını düşündüler. Duaları hep başkalarının üzerine oldu. Yalınayak çocukların, çaresiz kadınların, hasta yaşlıların, savaşın içinde kalakalmışların yanında oldu gönülleri. Sığınacak dua olmasa kalpleri çatlardı muhakkak. Kalpleri çatlardı da, ahir zaman kulları herkesi kendinden daha çok düşünmüş olan çatlayan kalbin sahibi karşısında ürkerdi. Ürkerdi çünkü ben demeden "önce sen" diyen "önce o" diyen gönlüm zenginliğine uzak, "bu da başka türlü bir bencillik olmalı" diyerek kendi bencilliklerinin ve kendi benlerinin rengini aramaya kalkarlardı.

Vaktin bereketine gark olmak, vaktin bereketine gark olup ta alem ile arasındaki bağı, zikreten kalpten öte kurmayanlar kazandılar. Kazandıklarını bilmediler lakin. Hafv ile reca arasında daha az uyuyabilir, daha çok ibadet edebilir, daha çok fakirin gönlünü alabilirdim diye bir pişmanlık kaldı geriye. Sanki gelen son ramazandı.

Kaybedenler kaybettiklerini bilmediler. Ramazan üzerinden kazanmaya ayarlamışlardı pusulalarının yönünü. Gözlerinde dünya vardı. Sindirebilmek için dünyayı her yıl yeni icat olan iç hacmi geniş makineler kadar genişlettiler sindirin sistemlerini.

Ramazan geldi ve geçti bazılarının gönül iklimine hiç uğramadan. Onun için kaybedenler kaybettiklerini hiç bilmediler.

Gelişi sevinçtir, gidişi hüzün.

Ne şükrümüzün edası vardır gelen ramazanlar için, ne hüznümüzün ifadesi giden ramazanların ardından.

Bayramı teselli niyetine karşılar erbabı onun için.

Künye

Temsilcilikler

ReklamTarifesi

AboneFormu

MesajFormu