Gündelik yaşamın filozofisine inanıyorum. "Neye inanıyorsun neye?" diye çıkışmayın! Yeni, gündelik yaşamın, bel hizasından, omuz hizasından yukarısına hitab eden derinliğine inanıyorum. Onlara halâ güveniyorum. Yaşamı ve onu bir skandala dönüştüren "modern" insanlık durumunu paranoyaya dönüştürdüğümü işte burada söylüyorum. Ancak o "durum"u, bazen nereden çıktığı, nereden süzülüp geldiği belli olmayan ferahlatıcı bir şimşeğin altında görmek, insanı çoook mahrem yerlerinden yakalıyor. Yeryüzünü,
Gündelik yaşamın filozofisine inanıyorum. "Neye inanıyorsun neye?" diye çıkışmayın! Yeni, gündelik yaşamın, bel hizasından, omuz hizasından yukarısına hitab eden derinliğine inanıyorum. Onlara halâ güveniyorum. Yaşamı ve onu bir skandala dönüştüren "modern" insanlık durumunu paranoyaya dönüştürdüğümü işte burada söylüyorum. Ancak o "durum"u, bazen nereden çıktığı, nereden süzülüp geldiği belli olmayan ferahlatıcı bir şimşeğin altında görmek, insanı çoook mahrem yerlerinden yakalıyor. Yeryüzünü, iki elif miktarı da olsa yeni, taze bir ışığın maneviyatı altında görmek, insanı yaşama yeniden ve yeniden bağlıyor; velev ki bu ışık, bir trajedinin veya iç burkan bir manzaranın üzerine düşmüş olsun...
Dostlar. Beni bu haletin içine yuvarlayan da, nitekim trajik bir vakıaydı. Sabah kalkmış, kebap gibi bir çift gözle NTV''nin şaşı ekranına bakmaktaydım. Kadın çevre haberlerini verirken gayet normal bir ses tonuyla konuşuyordu. Sonra o habere geldi sıra. Haber, diğer haberlerin arasına sıkıştırılmış, "normal" bir haberdi. Başladı anlatmaya... İskenderun''un bir yerinde, nesli tükenmekte olan bir kaplumbağa türü varmış. Karetta Karetta adı verilen bu kaplumbağalar, yumurtadan çıktıktan sonra, denizin üzerindeki ay ışığını takip ederek suya ulaşırlarmış ve böylece ilk büyük sınavı kazanmış olurlarmış. Yalnız, şu anda, o sahile çok yakın bir yere kurulan bir soda fabrikasının, geceleri açık duran ışıkları ay ışığından daha parlak görünüyormuş. Küçücük Karetta yavruları da ay ışığının yolunu değil; fabrika ışıklarının yolunu takip ederek, acemi, minik, iç burkan dokunaklı adımcıklarını fabrikaya doğru yöneltiyorlarmış. Sonra da atık su çukurlarına yuvarlanıp ölüyormuş hepsi.
Bu kısa, sade hikaye (gerçek) beni öyle tuhaf bir yerimden yakaladı ki, onlarca kitapta anlatamam...
