Zulmün dünü ve bugünü: Doksan Üç'ün fotoğrafları

Geride bıraktığımız yılın son günlerinde Basın Müzesi bir fotoğraf sergisine sahne oldu. Dünyanın 93 yılında en başarılı görülen basın fotoğrafları sergisiydi bu.

Sergiye girmeye hak kazanan fotoğrafların kendi alanlarında bölümlere ayrıldığı görülüyordu. (Savaş fotoğrafları, doğa ve çevre, bilim ve teknoloji, çocuk basını vb.)

Birincilik kazanan fotoğraflar Somali ve Bosna konulu idiler. Sergi broşürünün kapağına konulan en iyi fotoğrafta bir Somalili kadın vardı. Uçsuz bucaksız uzayıp giden çorak toprakların ortasında yapayalnız bir kadın. İki büklüm olmuş ve yüzü gözükmüyor. İyi ki gözükmüyor diyorum içimden. Çünkü bu kadın kucağında bembeyaz kefene sarılı bir çocuk cesedini taşıyor. Kendi çocuğu.

Kadın yalnız.

Açlıktan bir deri, bir kemik kaldığından kefenin içinde ancak kırık bir çizgi gibi duran çocuğunun üzerine eğilmiş. Onu defnedecek bir yer aradığı besbelli. Kimi kimsesi yok, cenazeyi taşıyacak insanlar bir yerlere gitmişler. Gökkubbenin altında, kucağında ölü çocuğunu taşıyan bu kadının yalnızlığı, çaresizliği, acısı insanın göz pınarlarındaki yaşları kurutacak derecede.

İkincilik kazanan fotoğraf bu tespitin bir öncesi dönemi belgeliyor. Burada da açlık ve yoksulluk yüzünden artık takatleri kalmamış, kendilerini mukadder akıbete bırakmış, yerlerinden kalkmaya mecali olmayan, üzerlerinde uçuşan sinekleri bile kovacak güçten yoksun bir anneyle çocuğu var. Az sonra belki onlar da bu kahırlı hayatı terk edecekler.

Somali’nin kaderi bu. Kuraklık ve iç savaş. İki yılda iki milyon ölü. Üçüncü fotoğraf yılın en iyi çocuk basını ödülünü kazanmış. Yine Somali, yine kan ve gözyaşı.

Üzerindeki paçavraları zor taşıyabilen ve her nasılsa ayakta kalabilmiş, beş-altı yaşlarında bir Somalili çocuk, çıplak ayaklarıyla toprak yolda, ileride bir hedefe doğru bütün gücü ile koşuyor. Çocuğun sol tarafında bir Fransız lejyoneri, fundalıklar gerisinden otomatik silahını doğrultmuş, çocuğun koştuğu hedefe doğru eli tetikte, dikkatlice bakıyor.

Sanki çocuğa “sen koş, ben seni kollarım” diye emir verilmiş.

Anlaşılan ileride bir yerlerde yardım malzemesi dağıtılıyor. Fransız lejyoner dağıtılan yardımın yağmalanmaması için önlem almış. Çocuk besbelli geç kalmış. Belki de o, yardımın dağıtıldığı yere vardığında her şey bitmiş olacak. Orada paketlerden dökülen bisküvi kırıntılarını toplayacak.

Bir başka köşede Güney Afrika Cumhuriyeti’ndeki ırkçı çatışmaların kurbanları yer alıyor. El arabasında bir çocuk cesedi, yarısı paçavra ile örtülmüş. Umutsuz ve güçsüz mezar kazıcıları nöbetleşe kazma sallıyorlar. Direğe bağlanarak kurşuna dizilmiş ve ölümünün üzerinden epeyce zaman geçmiş bir zenci. Ona bakan çocuklar. Çocukların gözlerinde dehşet. Elleri ile burunlarını tutuyorlar. Belli ki ceset kokmaya başlamış.

Sonra yaralılar, bağıranlar, kaçışanlar, cesetlerle dolu Bosna sokakları. Bojan Stojanovic’in “Tekler spot haber fotoğrafı” dalında birincilik kazanan, ürpertici fotoğrafı:

Üniformalı bir Sırp polisi tarafından sokak ortasında başından vurularak öldürülen bir Bosnalının dramı. Fotoğraf polisin tam silahını ateşleyeceği anı tespit ediyor. Bosnalının sırtı dönük, omuzlarını kaldırmış ve başını içeri doğru bir savunma içgüdüsüyle çekivermiş.

Aziz okuyucular,

Doksan üç yılının fotoğrafları Müslümanların çektikleri acıları, gördükleri zulmü belgeliyor. Kuzey’in Güney’e olan bitmez tükenmez baskısını dile getiriyor. Tablonun eksik kalan köşelerinde Azerbaycan ve Keşmir gibi bölgeler de bulunmalıydı.

Başım önümde, boğazımda bir düğüm çıkıyorum sergiden.

“Mazlumların ahı yerde kalmasın yâ Rab” diye dua ediyorum.

Okuduğunuz yazı 31 yıl öncesine ait. Müslümanların maruz kaldığı mezalimi anlatıyor.

Bu yazıyı bir kez daha yayımladım; çünkü Müslümanlar bugün dahi o günden daha şiddetli bir mezalim, bir soykırım ile karşı karşıya.

Bunlardan bir fotoğraf sergisi yapılsa ne olur?

Pek de bir şey olmuyor.

Dünya kör, dünya dilsiz, dünya Yahudi’nin elinde oyuncak olmuş.