‘Ölen de bir delille ölsün yaşayan da bir delille yaşasın’

Kuranıkerim'in en önemli özelliği belki de bizi hep delille düşünerek, anlayarak yaşamaya çağırmasıdır. 'Ölen de bir delille ölsün, yaşayan da bir delille yaşasın' (Enfal 42). Yani yaptığınızı körü körüne, rast gele, bilgisizce, dışınızdan ya da içinizden kör bir güdü ile değil, niçin yaptığınızı bilerek, öyle yapılması gerektiğini anlayarak bir delille yapın. Ama biz belki de bu konuda tarihimizin en kör kütük dönemini yaşıyoruz. Oysa neyi neden yaptığımızı, ya da yapmamız gerektiğini en iyi bilmemiz gereken bir zamandayız. Aklın ve bilimin mutlaklaştırıldığı ve ondan büyük yok dendiği bir zamanda aklımızı nasıl kullanacağımızı bilmiyoruz, bilimle dinin alakasını kuramıyoruz.