Derda’nın elmaları

Cuma gününün ilk saatleriydi. On beş gündür aralıksız süren bombardıman üç gündür kesilmişti. Şehirde bir canlanma, bir hayata dönüş göze çarpıyordu. Derda, 'baba, elma alalım mı' diye sordu. Ah, siz bilmezsiniz. Derda benim oğlumdu. Dört yaşındaydı. Hani 'zekâ gözlerinden fışkırıyordu' derler ya, görseniz o dakika Derda'nın öyle bir çocuk olduğunu anlardınız.