Balköpüğü

İmkânı yoktu çalışmasının. Bilgisayar ekranının sağındaki boşluktan belki beş yüzüncü kez Ebru'nun gözlerinin rengini anlamaya çalıştı. “Balköpüğü dedikleri renk bu olmalı” diye düşündü.Çalışmasının imkanı yoktu da sanki başka bir şey yapmasının imkanı var mıydı? O gözler orada öylece dururken, o eller öylece orada… Bir kafenin duvarında gördüğü o güzel kızın fotoğrafının altındaki yazıyı hatırladı: “Lütfen dünyamızı terk edin.”Dünyada değildi ki terk etsin.Ofisten birlikte çıktılar. “Üsküdar'a mı geçiyorsun?” diye sordu Samet, “ben de bir arkadaşımla buluşacağım da, istersen birlikte geçelim diyecektim.”