Allah, ABD ordusuna (uzaylılar karşısında da) zevâ
Jonathan Liebesman'ın yönettiği 'Los Angeles Savaşı', tıpkı 'Bağımsızlık Günü' ve 'Armageddon' gibi daha önce çekilmiş benzer görkemdeki türdeşlerinin izlediği yoldan giderek, sıradan Amerikan vatandaşının 'uzaklara' ilişkin korkularını arsızca gıdıklayan, uzaylılarla ikame ettiği 'küresel düşman' metaforu üzerinden hem kendi gençliğine, hem batı kamuoyunun kolektif belleğine 'Biz olmazsak yabancılar sizi ham yapar' mesajını kazıyan 'fantastik görünümlü bir politik sinema' örneği...
alimuratg@yahoo.com
DÜNYA İSTİLÂSI: LOS ANGELES SAVAŞI / Wold Invasion: Battle Los Angeles
Yapım Yılı ve Ülkesi:
2011, ABD yapımı
Yapım Bütçesi:
70 milyon Amerikan Doları
Türü ve Süresi:
Bilim-Kurgu / 116 dakika
Gösterim Formatı:
35 mm standart sinema filmi
Perdedeki Resim Oranı:
2.35:1
Yönetmen:
Jonathan Liebesman
Senarist:
Christopher Bertolini
Görüntü Yönetmeni:
Lukas Ettlin
Özgün Müzik Bestecisi:
Brian Tyler
Kurgucu:
Christian Wagner
Yapım Tasarımcısı:
Peter Wenham
Sanat Yönetmenleri:
Thomas Valentine (Süpervizör), Andrew Neskoromny, Chris L. Spellman
Oyuncular:
Aaron Eckhart (Başçavuş Michael Nantz), Ramon Rodriguez, Michelle Rodriguez, Joey King, Gino Anthony Pesi, Cory Hardricht, James Hiroyuki Liyao, Bridget Moynahan, Noel Fisher, Michael Pena
Set Dekoratörü:
Bob Kensinger
Kostüm Tasarımcısı:
Sanja Milkovic Hays
Makyaj Tasarım Ekibi Şefi:
Joel Harlow
Saç Tasarım Ekibi Şefi:
Gloria Pasqua Casny
İthalatçı Şirket:
Warner Bros.
Dağıtıcı Şirket:
Warner Bros.
İçerik Uyarıları:
Savaş şiddeti, ürkütücü görüntüler, argo diyaloglar ve Amerikan taraftarlığını pompalar nitelikte politik mesajlar içermesi nedeniyle, 13 yaşından küçük izleyiciler için uygun bir yapım değildir.
Ailece izlenebilir mi?
/ ŞARTLI EVET
(Ailenin küçük üyelerinin 13 yaşından daha büyük olması şartıyla)
Yeni Şafak-Sinema Puanı:
* *1/2
* * *
FİLMİN KONUSU:
Bilim dünyası, 20'nci yüzyılın başlarından itibaren,
Arjantin
'den
Güney Kore
'ye,
Meksika
'dan
Çin
'e kadar uzanan geniş bir havzada yapılan
“UFO”
gözlemlerine henüz iknâ edici bir açıklama getirememişken, dünya sinsice yaklaşan felakete hazırlıksız yakalanır ve uzaylılar şok edici bir saldırıyla mavi gezegeni işgal ederler.
Acımasız bir işgal sonucunda bütün büyük başkentler ardı ardına düştüğünde, yeryüzünde insanlığın son kalesi olarak
Los Angeles
kenti hâlâ var gücüyle direnmektedir. Bu direnişin başındaki kişi de Amerikalı deniz piyadesi
Başçavuş Nantz
'tır. Deneyimli komutan, çoğu alabildiğine toy, fakat o oranda da yurtsever gençlerden oluşan yeni taburuyla birlikte insanlığı bu badireden kurtarabilmek için destansı bir mücadeleye girişir. Karşılarında biyolojisi, teknolojisi ve psikolojisiyle daha önce hiç görmedikleri türden çok farklı bir düşman olduğundan dolayı, bu savaşın kuralları da sıfırdan yazılacaktır.
* * *
1976-Güney Afrika Cumhuriyeti
doğumlu Amerikalı yönetmen
Jonathan Liebesman
, 2000'lerin başından itibaren, sektörde adını bir dizi kısa filmle birlikte türün en iflah olmaz tutkunlarını bile çılgına çevirecek döküntülükte bazı korku filmleriyle
“duyurmuştu”
. Liebesman, Hollywood'da
“Karanlık Çökerken”
(Darkness Falls, 2003),
“Teksas Testere Katliamı: Başlangıç”
(The Texas Chainsaw Massacre:The Beginning, 2006) ve
“Ölüm Odası”
(The Killing Room, 2009) gibi düşük kalibreli gösterilerle -pek de iç açıcı bir görünümde başlamayan- meslekî kariyerini derleyip toparlayabilmek için objektifini bu kez görece daha garantili bir formüle,
“her koşulda muzaffer Amerikalı”
temasına çeviriyor.
Karşımızda, Amerikan milliyetçi sağ hareketinin 1980'lerin başlarından itibaren birbirinden güzide örneklerini verdiği ve zamanla da kurumsallaştırdığı önemli bir akımın en yeni temsilcilerinden biri durmakta… Ki söz konusu akım için, Hollywood'un kaşarlanmış sağcılarından
John Milius
'un
1984
tarihli
“Kızıl Şafak”
ı (Red Down) rahatlıkla bir milat olarak işaretlenebilir. Sonrasında da zaten bütün o
“Rambo”
serilerini, fanatik Amerikan faşisti
Chuck Norris
'in Vietnam'da esir kalmış Amerikan askerlerini kurtarmaya doyamadığı
“Missing in Action”
tarzı pehlivan tefrikalarını hepiniz hatırlarsınız.
“Amerikan devleti ve çıkarlarının küresel düşmanları”
kürsüsüne bir dönem aralıksız olarak
Sovyetler Birliği
'ni çıkartıp duran, Sovyet diktasının yıkılmasından sonra ise -yerküredeki politik konjonktüre göre- bazen
Çinliler
ve
Japonlar
, bazen Latin ülkelerindeki
sosyalist devrimciler
, bazen de
İslâm
ve
Araplar
'dan medet uman Hollywood sağcıları, 1990'ların ikinci yarısından itibaren ise -uluslararası ilişkilerde başlarını çok daha az ağrıttığından olsa gerek-
“büyük düşman”
kategorisinde daha ziyade
“uzay”
a ve
“uzaylılar”
a itibar etmeye başladılar. Başka gezegenlerden gelen savaşçı ırkların dünyayı işgalini gösterişli özel efektler eşliğinde beyazperdeye taşıyan
Roland Emmerich
imzalı
“Bağımsızlık Günü”
(Independence Day, 1996) ve Hollywood'un sıkı milliyetçilerinden
Michael Bay
'in bu kez bütün günahı bir
“meteor”
a yükleyerek fedakâr Amerikalılara dünyayı kurtarttığı
“Armageddon Operasyonu”
(Armageddon, 1998) anılan türün hemen aklıma gelen iki mostralık örneğiydi.
Yazımızın odak noktasını oluşturan
“Los Angeles Savaşı”
da dahil olmak üzere, bu akımın irili ufaklı bütün temsilcilerinin ana fikrini tek bir cümlede özetlemek mümkün:
“Ey insanlık ailesi; adına ABD denilen o muhteşem ülke olmazsa, senin bastığın toprakta da uzay boşluğunda da işin çok zor! Bu gerçeği sakın ola unutma ve bize daima minnet duy…”
Savunduğu iddiada öylesine arsız bir sinemadır ki bu;
Ron Howard
'ın
1995
yapımı
“Apollo 13”
ünde -vaktiyle gerçekten yaşanmış- bir
“uzayda astronot kurtarma”
öyküsünü anlatırken, NASA'da çalışan farklı milletlerden binlerce kişinin ortak aklını ve emeklerini görmezden gelip,
Apollo 13
mürettebatının dünyaya sağ salim geri getirilme sürecini bir avuç sarı kafalı-mavi gözlü
WASP Amerikalı
'nın başarısına indirger. Her biri tarihe geçmiş müthiş buluşlarıyla o
NASA
'yı
NASA
yapan, Ay'ın fethini sağlamış dev
Satürn 5
roketlerini geliştiren Alman göçmeni büyük bilgin
Werner Von Braun
'a (gerçek kurtarma operasyonunda başından sonuna dek yönetim merkezinde bulunmasına rağmen) bir tek karesinde bile yer vermez!
Amerikan gençliği ve ona fena hâlde özenen üçüncü dünya gençliğini
“uzaylı”
metaforu üzerinden gaza getirip
“Tehlike, uzay boşluğundan bile gelse, Amerikan teknolojisi, zekâsı ve cesareti bu sorunu er ya da geç çözer”
mesajını gösterişli bir sinematografi üzerinden kitlelerin beynine nakşetmeyi deneyen
Liebesman
, artık iyice zıvanadan çıkan bir
“CGI”
(computer generated imge/bilgisayarda türetilmiş sanal görüntü) teknolojisinin de yardımıyla bu cümbüşün
“temâşâ”
tarafından başarıyla sıyrılıyor sıyrılmasına; fakat uyarladığı öykü o kadar taklit ve bayat ki izleyici perdede gördüklerini ister istemez son çeyrek yüzyılın diğer popüler bilim-kurgu filmleriyle kıyaslayıp duruyor. Bu anlamda,
Emmerich
'in 15 yıl önceki kör parmağım gözüne milliyetçilik destanı
“Bağımsızlık Günü”
nün üzerine düşünsel açıdan hiç bir şey koyamayan senarist ve yönetmen, tıpkı komedyen
Cem Yılmaz
'ın Türkiye'ye renkli televizyonun geldiği yıllardaki hâlet-i ruhiyeyi (kumandadaki renk tuşuna basılarak iyice kızartılan ekranları!) tasvir eden bildik esprisinde olduğu gibi,
“Senin filmin gösterişliyse, benimki seninkinden çok daha gösterişli ulan!”
tarzı bir yaklaşımla efektlerin dozunu artırmaya yüklenmiş.
11 Eylül 2001
saldırılarından sonra iyice paranoyaklaşan Amerikan toplumuna ilaç gibi gelen, sokaktaki sıradan Amerikalı'nın
“gururu zedelenmiş”
devletine yönelik inanç ve güvenini tazelemesine vesile olan bu şoven sinemanın göstergebilim açısından yorumlanışı, perdeye bizim diyarlardan, yani
“dünyanın doğusu”
ndan bakıldığında ise hiç kuşkusuz çok daha farklı bir seyir izlemekte… Kolay kolay olacağı yok, fakat muhtemel bir
“uzaylı saldırısı”
nın bertaraf edilmesinin bile insanoğlunun ortak cesareti, aklı, çabası ve savunma araçları birikimiyle mümkün olabileceğini söylemek uçuk bir fantazi değil… Çünkü,
ABD
'nin ne bu boyuttaki bir saldırıyı tek başına bertaraf edebilecek sabrı, ne de insan ve silah kaynağı var. Yalın akıl,
tehlike bu kadar büyük olduğunda çözümün de mahalle sakinlerinin işbirliği yapmasında olduğunu
söylüyor; ancak gelin görün ki insanlık henüz Hollywood ile bu basit konuda bile mütabakat sağlayamadı!
“Los Angeles Savaşı”
, politik alt mesajlarına takılıp kalmaz, dahası bunları kolayca yemezseniz, son derece heyecanlı ve eğlenceli bir bilim-kurgu gösterisi… Ancak, bu tür
"misyoner"
yapımları izlerken bilinç noktasında belli bir ihtiyatı hiç elden bırakmamak gerekiyor.
* * *
YENİ ŞAFAK SİNEMA SAYFASI / YILDIZ PUANLAMA TABLOSU
* * * *
(4 Yıldız)
Sinemanın sanat kimliğini pekiştiren gerçek bir başyapıt… Kaçırmanız gerçekten de yazık olur.
* * * 1/2
(3,5 Yıldız)
Oldukça başarılı bir film. Şartlarınızı zorlamak pahasına mutlaka görmelisiniz.
* * *
(3 Yıldız)
Çoğu bölümüyle sanatsal bir derinlik ve lezzet yakalayabilen, kayıtsız kalınmayacak bir film. Ömrünüzden bir kaç saati vermeye değer…
* * 1/2
(2,5 Yıldız)
Bazı bölümlerinde iyi bir filmin kalite standartlarına erişmeyi başarabiliyor; fakat bir bütün olarak bakıldığında ise sorunlu ve tam olmamış.
* *
(2 Yıldız)
Hiç bir sanatsal değeri ve akılda kalıcılığı yok. Yalnızca zaman öldürmek için tüketilebilir. Ki zamanınıza önem verdiğimiz için bunu da pek önermiyoruz.
* 1/2
(1,5 Yıldız)
Kötü bir film ve neden çekildiğini anlamak zor… Görmemeniz yararınıza olacaktır.
*
(1 Yıldız)
Sinema sanatı adına utanç verici bir gösteri… Arkanıza bakmadan kaçın, sevdiklerinizi de uzak tutun!
