Erva Kara’nın ilk kitabıı Loras Kitap etiketiyle okurla buluştu. Öykülerini nasıl yazdığını sorduğumuz Kara, “Hikâye ne zaman kendini yazdırmak için fısıltılarını çoğaltıyorsa o zaman diliminde yazıyorum” diyor.
Öykülerimi dostlarımla paylaşmaya başladığımda hep benzer sorular alıyordum. Çok güzel kim yazmış? Varsa kitaplarını da okumak isteriz. Sanırım bu yüreklendirme sonrasında öykülerimi çeşitli dergilerle paylaşmaya başladım. İlk öyküm yayımlandığında karahindiba tohumlarına üfleyen bir çocuğun heyecanı vardı içimde. Onlarca tohumun etrafa yayıldığını imgeliyordum. Diyar diyar gezip kendileri için en uygun yerde yeşerecekti tohumlar. Beni asıl heyecanlandıran olayı 2022 yılı Nisan ayında yaşadım. Aylar evvel üç ayrı dergiye (Varlık, Post Öykü ve Hece Öykü dergileri) göndermiş olduğum üç ayrı öykümün aynı aya denk gelen sayılarında yayınlanmaları olmuştu. Karahindiba tohumları yayılmaya ve yeşermeye devam ediyordu.
Yaşamın hiçbir alanında rastgele bir şey olmuyor. Her şeyin ama her şeyin biz ister görelim ister göremeyelim altında yatan anlamlar oluyor. Bazen bize açılıyor bu anlam pencereleri. Sanırım hayatın en büyüleyici yanlarından biri bu. Kitabımı ilk elime alışımın da böyle bir hikâyesi var. Kitabımı Dünya Öykü Günü’nde ve doğduğum şehir olan Bursa’da elime almak nasip oldu. O gün bir edebiyat programına katılmak için Bursa’da bulunuyordum ve editörüm Abdullah Kasay da aynı programa katılmak için gelmişti. Yanında da elbette kitabımı getirmişti. Benim için anlam buydu. Yaşamımın başladığı bir şehirde, yazarlık yaşamımın başladığı bir eşikte duruyordum. O gün o kadar çok güldüm ki, bahar gelmiş ve artık tohumlar çiçeğe dönüşmüştü. Ben de bütün kır çiçeklerinin içine uzanmış gökyüzünü seyrediyordum…
KIZ KARDEŞLERİM İÇİN
Kız kardeşime imzaladım. Benim için bu imzanın da anlamı derin. Çünkü kitabımda kız kardeşlerimin seslerini duyurmaya çalıştığım hikâyeler var…
Elim kalem tutmaya başladığı günden beri yazıyorum. Kelimelerle oynamaya bayılırdım ve ses uyaklı şiirler uydururdum çocukken. Uzun yıllar şiir yazıp hiç kimseye okumadım. Bazen hâlâ yazıyorum. Lakin yaşamın hikâyelerini toplamayı sevdiğim fark ettiğim gün benim yolculuğumun öyküler olduğunu keşfettim. İlk öykümü üniversitede yazdım. Hatta kitabımda o öykü de yer alıyor.
Hikâye ne zaman kendini yazdırmak için fısıltılarını çoğaltıyorsa o zaman diliminde yazıyorum. Gece veya gündüz. Gün ortası veya güneş batmak üzereyken pek fark etmiyor. Rutinleri severim lakin rutinleri kendime dayatmamayı tercih ediyorum.
Elbette benim gibi iflah olmaz bir romantik, kalemin kâğıtta dans etmesini görmeyi tercih ediyor… O nedenle genelde önce defter. Tabii defterden geçirirken bambaşka bir yolculuğa çıkan, ansızın iki ya da üç ayrı öyküye dönüşen metinlerim de oluyor. Bazen de direkt bilgisayar başına oturup yazmaya başlıyorum. İkisi de beni sonuca ulaştırıyor. Sanırım yolculuğun nasıl yapılacağını düşünmekten ziyade yolun tadını çıkarmayı seviyorum.
