Canımdan aziz kârilerim merhaba,
Şehr-i Ramazan teşrif edeli beri sanki ortalık biraz sükunete kavuştu, canlı cansız bütün nesneler daha bir neşveli ve taravetli görünüyor ihtiyar gözlerime. Gerçi ben bilmem kaç on-yıldır gündüzleri sâim, geceleri kâim âdemim; fakat Ramazan orucunun bu fakire dahi başkaca bir halavet bahşettiğini inkâr edecek de değilim.
Beri yandan “Istarbaks”larda hâlâ bigâne bir güruh dem-güzâr olup duruyor, gavur kahvelerinin buğuları arasından “layık (a sesini uzatmadan okuyunuz!) Türk gençliği”nin şen kahkahaları fırlıyor, börgırcılarda sakatatla tatlandırılan ham-börgırları birileri hâlâ afiyetle mideye indiriyor. Fakat ne gam! Biz, hani ya şu kalın Türkler, Ramazan’ın erkân ve menâsikini eda içün günde beş vakit değilse de teravih için muhakkak camilere şitap ediyoruz.
Cuma namazı kadar kalabalık cemaat bulmak elbette bir hülyadan ibaret, fakat yine de hemen her camide 100’ü aşkın müminin salât-ı ümmiyyeyi tok bir sesle okuduğunu görmek umut veriyor tabii. Fakaattt.
Vaktiyle ceplerimizde taşıdığımız şu seyyar zımbırtıların camilere girerken susturulmasını ihtar eden levhalar asılırdı kapılara; şimdi pek göremiyorum. Herhalde bundan yüz bulan millet de sünnetle farz arasındaki boşlukta bile “iki reels görür, üç-beş bir şey layklarız” diye melun telefonlarıyla muaşaka ediyor. Yahu mescitler kahvehane değildir azizler, hele kafe hiç değildir. İbadet kastıyla zahmet buyurup geldiğiniz o mekânlar ancak ciddiyet, samimiyet ve haşyetle vakit imrâr edilecek makamdırlar. Cebinizde taşıdığınız zımbırtıların sesini kısmazsanız hasbelkader huşu içinde namazını edaya çabalayan onca insanın dikkatini dağıtacak tuhaf melodilerle çığırıp duruyor o melanet şeyler. İki paralık ibadetin de canına okuyor, ne imamda ne cemaatte dikkat ve lezzet bırakıyor.
Evâsıt-ı Ramazan idi, selâtin camii imamlarının “ille de bizim cemaatimiz ol Baba Rüstem, camiimizi teşrif et” yollu ısrarlarına rağmen mahalle camiine gittimdi. İmam efendi olur da hata filan edersem namazı ikmale siz memur olun, diye bana münhasıran tam ardında saf tutturdu. Neyse namaz başladı, teravih faslına geçildi. İlk dördü bitirmek üzereyken arka saflardan birinden bir telefon avazı başladı. Galiba kulakları da ağır telefonu çalan bey amcanın; hepimiz namazı ifsat etmekten korkmasak kulaklarımızı tıkayacak kadar ikrah getirdik sesten, fakat amca elini cebi hizasına götürüp şu menhus cihazın bir düğmesine basıp da susturmadı! Ha babam çaldı durdu gayda.
Dahası da var; cami havasını solusun, imamın sohbet ve kıraatinden feyz alsın diye babalarının camie getirdiği sabiler, aralarında azıcık ünsiyet peyda olunca başladılar oynaşmaya. Biz salavat getirdikçe bunlar bağırdı; bunlar bağırdıkça imam sesini yükseltti. Derken güç bela bitti namaz; öfkeden çıldırmamak için ısırdığım dudaklarım nihayet kanayınca kendimi dışarı fırlattım. Camiden çıkmadan sağa sola öbeklenen çocukları da bir güzel haşladım. Bre ayarsız canavarlar, bre arsız keratalar. Park mı yavrum burası; vondırlend filan mı sandınız burayı yavrum, vesaire deyü bastım zılgıtı. Hani babalarını tanısam bir ikisine tokat da aşk edeceğim, fakat neme lazım; bu yaşta cemaatle papaz olmak da işime gelmez diye el sürmedim.
Var git işine Baba Rüstem, biraz rahîm ol, şefkati elden koma, dedim kendime. Takkemi katlayıp ceketimin cebine kodum, çıktım fakirhaneye geldim. Hatunun ateş yokluğunda mum bulup pişirdiği bir fincan kahveyi nûş edip yattım…
Merhaba, sitemizde paylaştığınız yorumlar, diğer kullanıcılar için değerli bir kaynak oluşturur. Lütfen diğer kullanıcılara ve farklı görüşlere saygı gösterin. Kaba, saldırgan, aşağılayıcı veya ayrımcı dil kullanmayın.
İlk yorumu siz yapın.
