Gökhan ÖZCAN gozcan@yenisafak.com.tr

Bir Kurban Bayramı'nı daha western filmlerinden apartılma müzikler eşliğinde kaçan boğalarla, kovalayan bir kısım insanlarımızın görüntülerinin bombardımanı altında idrak etmeye gayret ettik. Sokakta kurban kesimleri, kanlı dereler, helikopter çekimleri gibi işin gerilim dozajını yükselten bir kısım görsel hadiseler de hiç eksik olmadı. Bu çok boyutlu rahatsızlığın mübarek Kurban Bayramı'nı bir kere daha kurban ettiğini kestirmeden söylemek lazım. Adab bilmez insanlarımız, haddini bilmez medya ile el ele vererek bayramlarımızı tahrip ediyor. Akşam boyunca ekranları dolduran kan kumpanyaları bayramlara özgü uhrevi havayı berhava ediyor.

Bu rezalet sona erinceye kadar önce Müslümanları bayramlarına, bayramlarının maneviyatına sahip çıkmaya davet etmek gerekiyor.

Sonra medyayı bayram günü salyangoz satmamaya!..

Esasen dini her vecibenin olduğu gibi kurban kesiminin de bir adabı var. O adabı şekillendiren bir de fikriyat... Ancak hayatın her alanında o fikriyatla muhabbetimiz zayıfladığı için, giderek bizleri adam gibi adam kılan o adabtan da nasibimiz azalıyor. Bugün kendine dindar diyen bir insanın gündelik hayatıyla, demeyen bir insanınki arasında maalesef tercihler bakımından pek bir fark kalmadı. Aynı çirkin evleri yapan, aynı çirkin evlerde oturan, aynı tüketim çarklarına takılan, çalışanlarına aynı adaletsizlikleri yapan, ticaretini aynı vahşı kurallarla yürüten insanlar... Fark ağızdan çıkan sözlerde, elden gelen ibadetlerde... Bir Mimar Sinan'ın yaptığı camilere, bir bugünün altı market, üstü ibadethane camilerine bakın. Bir Dede Efendi'nin müziğine, bir org vuruşlarıyla ilahi döktüren müzik esnafına bakın. Bir Topkapı Müzesi'ndeki evvel zaman kaftanlarına, bir de bugünün zenginlerinin tesettür defilelerine bakın. Bir dedelerin kelime dağarcığına, bir de torunlarınınkine bakın. Aradaki fark; otoyol kavşaklarında kurban kesecek, anlamı bu derece yüksek bir ibadeti böyle bir vahşet gösterisine çevirecek noktaya nasıl geldiğimizi açıklıyor. İmkanların elverişsizliği, maddi zorluklar, büyük şehir sıkıntıları gibi bahaneler, bahane olmaktan öte bir anlam taşımıyor. Artık hayatlarımızı saran nezaketsizliklerin, adaletsizliklerin, hoyratlıkların ibadetlerimize kadar ulaştığını görmek durumundayız. Çirkini, çirkinliği kanıksıyoruz. Bir adım sonra, inanın bunları savunmaya da başlayacağız. Bizim ait olduğumuz medeniyet her işi izzetli yapmanın yolunu bulabiliyordu. Biz bulamıyorsak, gürültüyü kesip muhasebemizi yapalım.

Öte taraftan, bu talihsiz görüntüleri her bayram tekrar tekrar gösteren, aynı görüntüler yabancı televizyonlarda gösterilince bu defa "Dünya bizi böyle tanıdı, rezil olduk" diye fesatlanan medyanın da bir aynaya bakması lazım. Bu toplumu yargılamak ve mahkum etmek konusunda bu kadar fırsatçı davranan, çirkinlikleri en elverişli sansasyon madeni olarak gören bir medyanın, ahlaktan, medeniyetten, estetikten söz edemeyeceği aşikar. Böyle bir yanlışlığa "dünya bizi böyle görüyor" diyerek yaklaşmaksa acıklı bir ruh halinin dışavurumundan başka bir şey değil!

Medya merkezlerindeki mühendislerin algısı kıt, bu sebeple lafı uzatmanın gereği yok. Sadece şu detaya dikkat çekmek istiyorum: Büyük gazetelerden biri geçenlerde okuyucu oylarıyla "arka sayfa güzelleri"nin en güzelini seçeceğini duyuruyordu. Hani her gün o gazetelerin arka sayfalarındaki çengellere asılan umumun nazarına amade bedenler var ya, adı okuyucu olan birileri onlardan birini en güzel seçecek.

O bedenler de birer toplumsal kurban olarak o çengellere asılıyor.

Toplum sadece gözleriyle de olsa, onları nezaketsizce kesiyor!

Geri dön

Yazdır

Yukarı