Okullar açıldı. Gün geçtikçe ağırlaşan sorunlarıyla yeni bir eğitim sezonu daha başladı. Her yıl kimi ilginç örnekleriyle karşımıza çıkan "kayıt parası" sorunu, bu yıl da yaşandı. Parası olmayana 'kötü sınıf' veya 'kötü sıra' uygulaması, bu yılın favori ilginçlikleri arasındaydı. Ülkenin çeşitli yerlerinde sınıfsız ve okulsuz öğretmenler, öğretmensiz sınıf ve okullar ve daha bir sürü sorun, yeni sezon dolayısıyla bir kez daha dile getirildi, tartışıldı, çözüm yolları önerildi.

Milli Eğitim Bakanlığı ve ilgili çevreler söz konusu meselelerle uğraşa dursun, şimdilik pek göze çarpmayan veya üzerinde durulmayan ve fakat bu gidişle okul içi 'sosyal' bir kriz olma özelliğine çoktan kavuşmuş birtakım sorunların da yaygınlık kazandığını görüyoruz.

Ekonomik güçle alâkalı bu tip sorunlar, daha ziyade öğrenciler arası kimlik/kişilik çatışmasını doğurabilecek bir vahamet arz ediyor, bana sorarsanız.

Bu tür sorunlara, öğrencilerin 'statü' endişesi yol açıyor.

Öyle anlaşılıyor ki; derslerde başarılı olmak, derece almak, kültürlü bir seviye arz etmek, çok kitap okumak, araştırma yapmak vs. artık öğrenciler arasında bir 'gösterge' sayılmaktan çoktan çıkmış.

Bütün bunların yerini, örneğin çok para harcamak, marka ürünler giymek, son model cep telefonu kullanmak vbg. pek tuhaf, anlamsız birtakım ölçütler almış ve öğrenciler, birbirlerini bu tür edinme şekilleriyle değerlendirir olmuş.

Bizim büyük kız Lâmia, "Baba, sınıfta, modeli en eski cep telefonu kullanan benim" diye dert yanıyor ve benden, daha üst bir model cep telefonu talep ediyor. Dikkat ettim, bu yüzden, okulların açılmasından bir gece önce, çocuk resmen komplekse giriyor. Olacak şey değil!. Ne kadar dil döksem, neyi anlatsam, "Bizim zamanımızda…" şeklinde çeşit çeşit cümleler kursam da; nafile! Alay ediyorlarmış, küçümsüyorlarmış falan filân..

Bir öğrenci düşünün; ailesinin gelir durumuna bakmaksızın ve ne pahasına olursa olsun, 'fiyatı' bir milyarı bulan, ancak 'değeri' o miktarın çok çok altında olan bir cep telefonu için ısrarcı olmayı sürdürüyor..

Biz öğrenci velileri, ne yapabiliriz bu durum karşısında?..

Bacak kadar çocukların ellerinde, son model cep telefonları.. Kendilerine göre, arkadaşlarına "hava atıyorlar"! 'Statü' sahibi oluyorlar.. Akıl alır gibi değil yani..

Hayır, Lâmia'ya yeni bir cep telefonu almadım; şimdilik almayı da düşünmüyorum. Söz konusu kıytırık 'statü' endişesinin hakkından gelecek, dahası muhtemelen bu endişeyi bir kenara atacak bir şey yaptım: Tüm maddî imkânlarımı seferber ederek, ona, dizüstü bir bilgisayar aldım!

Yeni bir cep telefonu ısrarı kesildi. "Şimdilik" mi? Bunu bilmiyorum!

Bildiğim şu: Öğrencilerin bu 'statü' merakı/endişesi, bana öyle geliyor ki, birçok ailenin canını okudu/okuyor..

Bu 'şımarıklığın' sonu nereye varacak, merak ediyor ve korkuyorum doğrusu..

Burası Türkiye: Kimi, okula gidecek pabuç bulamıyor; kimi, marka pabuç olmazsa okula gitmek istemiyor!..

İHSAN DENİZ

Künye

Temsilcilikler

Abone Formu

Mesaj Formu

Online İlan