Batılı insan, isyânkârdır, o yüzden hem ziyandadır, hem de başta kendisine ve bütün dünyaya ziyan vermektedir; ziya verdiğini söyleyerek üstelik de! Ne büyük bir yalan, ne büyük ziyan bu!

İsyan, içinde esen fırtınaları dindirememesinin türlü tuhaf şekillerde bir fışkırmasıdır. Batılı insanın isyankârlığı, tarih boyunca, günümüze gelinceye kadar onun savaşçılığını, savaşkanı'nı, savaşkanlığını kışkırtmış; o yüzden Helen, Roma, Avrupa ve Amerika hegemonyalarına "her şeyin anası, savaştır" ilkesi damgasını vurmuştur.

Başkaldırı, bir saldırıdır; bir saldırıya başkaldırı, başa saldırı, başın saldırısına bir başkaldırı.

Niçin başkaldırır insan? Huzursuz olduğu için, birilerinin saldırısına uğradığı için, hakkı yendiği, hukuku çiğnendiği için mi? Evet ama sorunun cevabı değildir bunlar; hepsi de birer sonuçtur. Sonuçlara bakarak sorun budur denemez. Aslolan sonucu doğuran sorunun "neden"lerine, kökenlerine bakmaktır.

Neden hak yenir? Neden saldırılır? Niçin hak-hukuk hiçe sayılır? Eğer bir yerde, hak yeme durumları, hak-hukuk ihlâlleri, türlü saldırı ve saldırganlık biçimleri yaygınsa, oradaki hak-hukuk idrâkinde, insan tasavvurunda, insanın Tanrı'yla, diğer insanlarla, diğer varlıklarla ve kâinâtla ilişkisinde bir sakatlık var demektir.

İsyan eden, başkaldıran insan özgür müdür? Hayır! Özgür olsa, başkaldırmaz zaten. O bir özgürlük arayışçısıdır.

Batılı insan savaşçıdır, saldırgandır, isyankârdır; çünkü kendisiyle barışık değildir; sadece kendisiyle mi? Değil elbette: kâinatla da, tabiatla da, Tanrı'yla da arası iyi değildir; açıktır, açılmıştır.

Modernlikle birlikte Tanrı'yı unuttuğu için kendini de unutmuştur. Postmodernlikle birlikte ise kendini de unuttuğu için Tanrı'yı tümden unutmuştur. Her şeyi kendi üzerinde ve kendi üzerinden kuran insan, insanı ve her şeyi unutmaya, unutarak yok etmeye, böylelikle kendini de yokluğa mahkûm etmeye yatkın bir insanaltı varlığa dönüşmüştür.

İç dünyası alt üst olmuştur; içinin sesine kulak verebilecek melekeleri tarumar olduğu için iç dünyası ile dış dünyası arasında sürekli olarak yaşanan, dinmek bilmeyen bir savaş vardır: O yüzden ruhunun, vicdanının sesine kulak veremeyecek kadar ruhunu yitirmiş, ruhsuzlaşmış, ruhu ve vicdanı donmuş, kaskatı kesilmiştir; o yüzden her gün yüzlerce, binlerce insanın açlıktan, saldırıdan, işgalden, haksız tecavüzden ölmesi, onun makine gibi kurulan ve akan hayatında hiçbir yere, öneme ve karşılığa sahip değildir. İsyankârlığı, barışı, kendi'yle ve herkesle barışık olma hâlini nasıl gerçekleştirebileceğini bilmeyişinden kaynaklanıyor.

Bu hâl Batılı insanın ve Batılı insana benzemeye çalışan bütün insanların isyankâr ama köle olmalarıyla sonuçlanıyor. Paranın, gücün, teknolojinin, seksin, içgüdülerinin, gemlenemez arzularının, baştan çıkarıcı ve her tarafımızı çepeçevre kuşatıcı teknolojinin kölesidir bu insan. Varlığa ve varoluşa saldıran bir pagan ve köle. Tuhaf olan şey şu: Bu paganlık ve kölelik bizatihî bir isyandır; dünyada ve hayatta temel bazı hayâtî şeylerin hiç de iyi gitmediğinin, sakat gittiğinin ifadesi ve göstergesi olan bir isyan.

İyi de nedir bu bütün olup biten? Fark edilemeyen, aksine haz alınarak gerçekleştirilen esrarengiz, baştan çıkarıcı bir kaçış, değil mi? Köleliğe kaçış!

Sahi özgürlük ne/ydi? Elbette ki hakikatle yüzleşmek, hakikate teslim olmak ve Müslüman olmak/tı. Allah'tan başka hiçbir şeye ve kimseye boyun eğmemek. Her şeye ve herkese hakkını teslim etmek yani. Herkese ve her şeye hakkıyla muamele etmek. Dolayısıyla her şeyle, herkesle, bütün varlıklarla barışık ve barış içinde olmak. Mümin, kainatın, tabiatın ve bütün varlıkların düzeninin, huzurunun ve sükûnunun temin edilmesi emanetini üstlenmiştir. Herkesi kendi kılma, kendi hayatını doyasıya, bihakkın yaşama emanetini teminat altına alma görevidir bu.

Öyleyse, gerçek özgür, mümindir. Çünkü özüne, özünün gücüne güvenen, özü kendisine güven verebilen yegane kişidir mümin. O yüzden özgürdür, çünkü özü gürdür.

YUSUF KAPLAN

Künye

Temsilcilikler

Abone Formu

Mesaj Formu

Online İlan