Başbakan Tayyip Erdoğan, bazı bakanlar ile ekonomi bürokrasisinin bulunduğu Dubai'den olumlu sinyaller geliyor. Dünyanın başka ülkelerinde hayal kırıklığına uğrayan İMF ve Dünya Bankası, Türkiye'yi 'örnek ülke' olarak gösteriyorlarmış. Moody's de, dün, "Türk ekonomisi doğru yolda" değerlendirmesini duyurdu. Benzer övgüler hiç tahmin edilmeyecek kişi ve kesimlerden de geliyor; en son, Ak Parti'nin varlığına karşı TÜSİAD, başkanı ağzıyla, "Programı şimdiye kadar olduğu gibi sıkı sıkıya uygulayalım" açıklamasını yaptı. Düne kadar aleyhte yazan kalemler, ters manşet atan gazeteler de, "Ekonomi iyiye gidiyor" noktasına geldiler.

Bu tür açıklama ve yorumları zorunlu kılan iyileşmeler ekonomik göstergelerde kendini hissettiriyor. Enflasyon yakın tarihin en düşük noktasında, faizler de hızla iniyor... Geçende görüştüğüm yabancı bir yatırım firması uzmanı, "Büyüme dikkatten kaçacak gibi değil" dedi. Türk Lirası Dolar ve Euro karşısında değerli, buna rağmen ihracatımız da artıyor.

Ekonomi, Ali Babacan'ın yönetiminde geçirdiği sekiz ayda, önceki dönemlerde içine düşürüldüğü derin krizden çıkmayı başardı; buna hiç kuşku yok. Piyasalar da, izlediği seyre bakıldığında açıkça görüldüğü üzere, ABD'nin vaad ettiği 8,5 milyar dolarlık kredi dopingine bile ihtiyaç duymuyor... Bu hükümetin ekonomik performansına en başta açtığımız krediden dolayı yüzümüz kara çıkmadı.

Ancak, bu durumun, Türkiye'nin zaman zaman krizlerle karşılaşmasına sebep olan sağlıksız ekonomik yapısını ortadan kaldırdığını ileri sürmek imkânsız; zaten başarıda imzası bulunanlar da böyle bir iddiayı seslendirmiyorlar. Türk ekonomisini dışa bağımlı olmaktan kurtarıp üretici kılmanın yollarını aramak şart. Her yıl milyonlarca gencin katıldığı işsizler ordusunu azaltmak için yeni istihdam alanları açmak, bunu sağlamak için de yatırımlara hız vermek gerekiyor. Oysa, devletin bütçesinde öncelik borç ödemeye verilmek zorunda; kamu kaynakları veya faiz-dışı fazlayla beklenen atılımı gerçekleştirmek hayal.

Akla gelen iki 'uyarıcı' var: Özelleştirme ve yabancı sermaye... Hükümetin, 'her şeyi satma' kararlılığı bir anlam taşımıyor; geçmiş bazı özelleştirmelerde yaşanan 'peşkeş' olaylarına ve israfçı yaklaşımlara son versinler, bunu da kazanım sayacağız. Yabancı sermaye ise, sürece getirilen kolaylıklara ve hükümetin samimi teşviklerine rağmen, istenen hacimde geleceğe benzemiyor.

Bu durumda önümüzde iki yol kalıyor. Bunlardan biri, istikrarı, IMF ve Dünya Bankası'na sürekli bağımlı kalmayı ve ekonomimizi her zaman dışarının etkilerine açık halde tutmayı sürdürmede aramak; yani şu ana kadar 'başarılı' bulunan ekonomi politikalarının aynen devam ettirilmesi... Bu da bir yol elbette; ancak kırılgan bir istikrar üzerine oturduğu için siyasi faturası olan bir yol... İkinci yol ise, bugün kazanılan güven ortamında milletçe seferber olarak ekonomiyi şaha kaldırmaya gayret etmek...

Daha özetten gönlümüzün ikinci yolda olduğu herhalde anlaşılıyor. Ancak, bunu hayata geçirmenin yazıda temenni etmekten çok daha zor olduğunu elbette biliyoruz. İstihdama dayalı kalkınma stratejileri, hangi ekonomide denenirse denensin, hiçbir zaman kolay uygulamaya konulamamıştır. Uygulanabildiği ülkelerde, başarı, ancak ekonomide doğru temel tercihlerde bulunmayla gelmiştir. Bilinen en çarpıcı örnek İrlanda'dır; aynı yolda işe yeni başlayan Hindistan'ın deneyiminden de yararlanılabilir...

Karşı karşıya bulunduğumuz dev ekonomik sorunlarla başedecek zihni birikimi ve sorunların üzerine gitme cesareti gösterecek bir siyasi istikrarı var bugün Türkiye'nin; bunlar da özlenen türden bir kalkınma hamlesi planlamak için gerekli güven ortamına altyapı sağlayabilir değerler. Ak Parti hükümeti, içten ve dıştan gelen övücü açıklamalardan, göstergelerin olumlu seyir izlemesinden rehavete kapılmak yerine, kendisini siyaset arenasında kalıcı kılacak köklü bir ekonomik program için kolları sıvamalıdır.

Hükümetin o günlerde alacağı övgüler önemli.

FEHMİ KORU

Künye

Temsilcilikler

Abone Formu

Mesaj Formu