Ekim ayına doğru siyaset gündemi belli hedefe kilitlendi. Irak'a asker gönderme meselesi çeşitli cepheleriyle ısınıyor. Irak konunda asker-sivil uyum ve dengesine işaret eden MGK toplantısı, ABD'yle 8.5 milyar dolarlık kredinin imzalanma aşamasına gelmesi, Başbakan ve Dışişleri Bakanının konuyu ve kamuoyunu sürekli sıcak tutma çabaları bunların önde gelenleri...

Dışişleri Bakanı, daha dün, "bu konudaki kararın Ekim ortasında verileceğini, TBMM'nin hükümet kararını izleyeceğini" söylüyordu.

"Ankara'daki hava" ana hatlarıyla şu:

Cumhurbaşkanı dışındaki ilgililer, özellikle hükümet ve ordu ilke olarak Irak'a asker gönderilmesinden yana.

Bununla birlikte böyle bir adımın risklerinin farkındalar. Bir yandan muhtemel bir asker sevkiyatında Türk askeri için en iyi ve garantili koşulları elde etmek için görüşmeler sürdürüyorlar; diğer yandan Irak savaşı öncesindeki deneyimlerinden, AB'de Almanya ve Fransa'nın kararlı tutumundan ve BM'in devreye girme ihtimalinden hareketle "uluslararası iklimdeki muhtemel değişikliklerin farkında olarak karar için zaman kazanıyorlar", bir tür ayak sürüyorlar.

Umarız bu kez uluslararası konjonktür rüzgarları Türkiye'nin Irak'a, ABD'yle tek taraflı ilişki kurarak asker göndermesini engelleyecek yönden eser.

Böyle olmadığı halde ya da asker gönderilmesine karar verildiği takdirde ne olur?

Türkiye'nin ve AKP'nin böyle bir adımla alacağı ciddi riskler ortadadır.

Bu risklerin başında "bölge ve Kürt politikası açısından içine düşülecek yeni açmazlar", 2004 AB Zirvesi öncesi "Türkiye'nin savaş sırasındaki tavrıyla kazandığı olumlu imajın silinecek olması", sıcak, silahlı ve "ölümlü çatışmalarla karşı karşıya kalma ihtimali"nin yüksekliği geliyor.

Siyasi iktidar ve bürokratik güçlerin bu konuda kendi hesaplarını yaptıkları açık.

Ne var ki varsayımlar ve ana politikalar yanlış olduğu sürece her tür hesaplar yeni faturalara mahkum olur.

Türk Silahlı Kuvvetleri, en azından Genelkurmay Başkanı, "asker gönderme meselesini ABD'yle tahrip olan ilişkisini restore edilebilecek bir araç olarak görüyor". Devlet ve hükümet bu yolla "Kürt sorununda Türk tezlerinin etkili olabileceği bir vesile bulmak, Irak denkleminin içine girmek peşinde... "

"Çatışma riskini" Kuzey Irak dışına konuşlanarak, "askeri güvenlikten çok sosyal hizmetlerle meşgul olarak en aza indireceklerini düşünüyorlar", Irak'taki "ABD işgaline katılma görüntüsünü", bölgedeki aşiretlerden küçük siyasi gruplara her kesimle ilişki kurarak, " 'Irak halkının bize ihtiyacı var, ABD ile halk arasına girmeye, işgali başka yöne çevirmeye gidiyoruz' diyerek kıracaklarını sanıyorlar".

Bu hesapların ve tedbir fikirlerinin ne denli zayıf olduğu ortada.

Bu doğal, zira siyasi iktidar Irak'a gitme kararı verirse, ABD istediği ve kendisini ABD birçok açıdan mecbur hissettiği için gidecektir.

Mecbur hissetmenin diğer tanımı şudur:

Türkiye bir yandan global düzende yaşanan denge değişikleri içinde kendisine, iddialarına denk düşecek bir yer bulamamakta, yeni güvenlik anlayışı üretememektedir.

Diğer yandan bölgeye ve ülkenin Güneydoğusu'na yönelik resmi tez ve politikalarını elden geçirmedikçe, bunların kendisini mahkum ettiği dar kapıdan başka gidecek bir güzergah bulamamaktadır.

Oysa başka yollar üretmek Ankara'nın elinde.

Bunun için şu aşamada devasa politika değişikliklerine gerek yok.

Bu değişikliklere fikren hazırlanarak BM şemsiyesi olmadan asker göndermeyi reddetmek, bir tavır almak bile yeterli.

Tarihin iyi bir tesadüfü olarak, asker ve hükümetin talebine rağmen TBMM'nin 2. Tezkere'yi reddetmesinin ülke önüne açtığı pistler ortada...

Ayrıca bugün AKP'nin arkasındaki toplumsal destek artıyorsa, biraz da bu tesadüf sayesinde artıyor.

AKP kendisini şahinler ve bürokrasi karşısında güçlü hissediyorsa, yine biraz da bu tesadüf sayesinde hissediyor.

Tesadüflerden de ders çıkarmak gerekir...

Bu dönem, hükümetlerin kamuoyuna rağmen hükmetme ve meşruiyeti koruma dönemi değil.

ALİ BAYRAMOĞLU

Künye

Temsilcilikler

Abone Formu

Mesaj Formu