Bir sürü bankaya el konulduktan sonra şimdi nedense bazı bankalar "kurtarılmak" isteniyor. Bu konuda Kemal Derviş ve BDDK Başkanı Engin Akçakoca "çok kararlı" bir tutum izliyorlar. Kamu vicdanını ağır şekilde sızlandıracak bu uygulamadan asla bir "taviz" vermiyorlar.

Onların bu "tavizsiz" tutumu karşısında, "Acaba bankacılık sektörü tam bir çöküş içersinde de onun için bu önlemleri almak zorunda mı kalıyorlar" şeklinde düşünmekten kendimi alamıyorum.

Bir de "IMF'ye teslim olmuş hükümetin beceriksiz ekonomi yöneticileri" yüzünden, önce, Tasarruf Mevduat Sigorta Fonu'na devredilen, daha sonra da "kelepir" bir fiyata İngiliz HSBC bankasına satılan Demirbank'ın sahibi Cıngıllıoğlu ailesinin ne günahı olduğunu merak ediyorum.

Artık herkesin "Yazık oldu Demirbank'a ve Cıngıllıoğlu ailesine" dediği şu günlerde "yapılan haksızlığı" bir kez daha hatırlayalım ve ne yapılması gerekiyorsa onun yapılması için çaba harcayalım.

Demirbank bankacılık sisteminde, hükümetin o zamanki "istikrar programına" (çıpalı kur), en büyük desteği veren ve portföyünde 5.3 milyar dolarlık Hazine Bonosu bulunduran bir banka idi.

IMF'nin isteği üzerine hükümetin uyguladığı ekonomik programa ve öngörülen bütçeye en büyük desteği verdi. "Devletine güvendiği" için 6.5 milyar dolarlık "devlet kağıdı" aldı. Sonra biliyorsunuz Kasım ayında "likidite krizi" sırasında Demirbank'a "baskı" yapıldı. Portföyünde 6.5 milyar dolarlık "devlet kağıdı" olan Cıngıllıoğlu ailesine, devlet bugün bazı bankalara gösterdiği "şefkatin" binde birini bile göstermedi. Daha sonra diğer bankalara yaptığı "Hazine Bonosu karşılığında borç verme" uygulamasını kesinlikle Demirbank'a uygulamadı. Demirbank'a el konuldu ama bu "haksız" bir el koyma işlemi idi.

O gün "kendi kağıdına sahip çıkmayan devlet" şimdi, bazı bankaların kendi grup şirketlerine açtıkları kredilere bile sahip çıkıp onları kurtarmaya kalkıyor. Şimdi bazı bankaları kurtarmak için bin dereden su getirenlerin şapkayı önlerine koyup düşünmeleri gerekir.

Halit Cıngıllıoğlu'nun bankası Demirbank "devletin kusuru" yüzünden el konulan ve HSBC'ye satılan bir bankadır. Hortumculukla, bankanın içini boşaltmakla bir ilgisi yoktur.

Devlet "kendi hatasını" düzeltmek zorundadır. "Ben devletim, istediğimi yaparım" artık Patagonya'da bile geçerli değil. Avrupa Birliği'ne girmeye niyetli olan Türkiye'nin, "Cıngıllıoğlu ailesinin itibarını geri vermesi" gerekir.

İade-i itibar yetmez. Bu ailenin malları, mülkleri, zenginlikleri ellerinden alındı ve ortada bırakıldılar. Bunlar devlet tarafından "tazmin" edilmeli.

Demirbank olayında, kendi kağıdına sahip çıkmayan devletin, şimdi "grup şirketlerine kredi vermek suç değil" diyerek, bazı bankalara sahip çıkması, daha önce bu yüzden el konulan bankaların sahip ve yöneticilerinin "ne günahı" olduğunu bir kez daha düşündürtüyor.

Daha bir ay önce bir bankaya "kendi grup şirketlerine fazla kredi kullandırdığı" gerekçesiyle el konulan banka ile bugün kurtarılmaya çalışılan bankaların ne farkları var acaba?

Daha önce el konulan bankaların sahipleri kendi grup şirketlerine fazla kredi kullandırdı diye "hortumcu" denilerek hapse atıldı. Bu bankalar kurtarılırken onlara haksızlık yapılmış olmayacak mı?

Şimdiye kadar el konulan bankalara 17 milyar dolar aktarıldı. Şimdi yeniden 4 milyar dolar daha veriliyor. Bu yetmeyecek bir 4 milyar daha, bilemediniz bir 5 milyar daha denilerek "Türk halkının sırtından" bankalarını kötü yöneten, belki bilerek belki bilmeyerek bankasının sermayesini eriten bazı kimseler yeniden "itibarlı işadamı" olarak piyasaya çıkacaklar.

Milleti banka kurtarmaya ikna edebilmeniz için, "kurtarmanın hangi bankaları kapsadığı, niçin yapıldığı" açık seçik bir şekilde anlatılmalı. Ondan önce de "Cıngıllıoğlu ailesinden özür dilenmeli, iade-i itibarı geri verilmelidir." Yoksa yapılan her banka kurtarması kamu vicdanında derin yaralar açacak ve vatandaşı "Benim paramla kimleri zengin ediyorlar?" sorusuyla baş başa bırakacaktır.

CAN AKSIN

Künye

Temsilcilikler

ReklamTarifesi

AboneFormu

MesajFormu