Kendisiyle ilk kez tanıştığı Yusuf Akçura'nın "Ne tahsil ediyorsun?" suâline "Felsefe tahsil ediyorum" cevabını veren Mehmet İzzet'e bu ünlü Türkçümüz şöyle der: "Bize filozof değil, demirci lâzım!"

Bu tavsiye karşısında ne diyeceğini bilemeyen zavallı Mehmet İzzet daha sonra şu itirafta bulunmaktan kendini alamayacaktır: "O zamandan beri, başkalarına felsefe'den bahsetmeye ne kadar heves duysam da yine biraz korkarım."

Gerçekten de Cumhuriyet ideolojisinin —inşâ edildiği günden bu yana— filozoflarla pek işi olmadı. Her ideoloji gibi Cumhuriyet ideolojisi de hikmet'i değil demir'i önemsedi, ehl-i hikmet'e değil ehl-i demir'e rağbet etti. Belki de bu, tarihî zaruretlerden kaynaklanıyordu ya da modern siyasetin, hikmet'in gücünden ziyade demir'in gücüyle iş görmesinden... Güç ve kuvvet, ehlinin ağzından çıkan, çıkacak olan hikmet'in inceliğinde değil, sahiplerinin ellerinde sallanıp duran demir'in sertliğinde arandı; bu bakımdan sadece taraftarlarını değil, muhaliflerini de kendi cinsinden olmak üzere peydâ etti. Demir sevdalıları bürüdü ortalığı... Soğuk demire tutkun genç militanlar... Bir gecede bütün sorunları çözebileceğini sanan saf ve masum çocuklar... Arkalarına sakladıkları demirin ucunu göstermedikçe ağzı laf yapamayan yaşlı demagoglar... Siyasetçisi de, sanatçısı da, aydını da, yazarı da demir'e övgüler düzmeyi marifet bildi bu ülkede... Hikmet'in ehli kalmadı diyemesem de kalanları ortadan çekildi; sükûtu seçtiler, sükûtu sadece meslek değil, aynı zamanda melce de edindiler. Siyasetçinin siyaset felsefesinden anladığı, birkaç özlü söz ile birkaç maddelik tüzükler oldu. Ne yazık ki bir türlü küçük hesapların adamı haline gelmekten kurtulamadı siyasetçilerimiz. Sanki hikmet'i sevmemenin, hikmet'i terketmenin cezasını çektiler; demir'e rağbet ettikleri için hep demir'le mukabele gördüler.

Herkes bilir ki felsefe (philo-sophia) "hikmet-sevgisi" demek; filozof da hikmet'i seven... İdarecilerimiz hikmet'i sevmediği gibi hikmet'i sevenleri de sevmedi; hikmet'e râm olmadı; hikmet de onları kendisine yâr etmedi; bu toprakları yeşertecek hikmet'in özsuyu bu toprakların derinliklerinde vardı ve fakat onlar pet şişeler içinde ağız kamaştırıcı glikozlar ithal etmeyi, topraklarımızı bu tür sıvılarla kurutmayı tercih ettiler. En nihayet kurudu, çöle döndü topraklarımız; hikmet ağacının bitmediği kupkuru bir çöle... hem de hikmet sevgisinin hafife alındığı, "hafife alınmak" ne kelime, enayilik addedildiği bir çöle...

Ekonomimiz batmış.... Siyasetimiz tükenmiş... İnsan haklarımız elimizden alınmış... Haysiyetimiz çiğnenmiş... Neredeyse özgürlüğümüz de bağımsızlığımız da elden gitmek üzereymiş... vs.

İyi de bütün bunlar niçin oldu ve hâlen olmakta?

Yanlış ekonomi programları uygulayan iktisatçıların bilgisizliğinden mi? Siyasetçilerin beceriksizliğinden mi? Kifayetsiz muhterislerle mâlâmal partilerin, parti başkanlarının basiretsizliğinden mi? Hortumlama batağına batmış ahlâksız iş adamlarının veya bürokratların yüzünden mi? İtaata alıştığı, itiraz etmeyi bilmediği söylenen halkın uyuşukluğundan mı? Aydın takımının ikiyüzlülüğünden mi? Darbelerle, müdahalelerle ülke yönetimini kesintiye uğratan sınıfların işgüzarlığından mı?

Birileri çıkıp "Söyleyin Allahaşkına, memleketin başındaki bunca gâilenin sebepleri neler, müsebbibleri kimler?" diye sorsa ne cevap verir, meselâ kimleri mesûl tutup suçlarsınız; daha da önemlisi çözüm olarak siz ne önerirsiniz?

Esasen herkes bu soruyu soruyor ve herkes de kendince bu soruya cevap veriyor. Söylenenler de, yazılanlar da ortada... Tahammül gösterebilirseniz dinleyin ve okuyun... Öyle ya, suçlu bulmak o kadar zor mu? İşte kapitalistler, masonlar, yahudiler!... Beğenmediniz mi? Biraz ileride komünistler... Olmadıysa kemalistler... Bunu da beğenmediyseniz memlekette mürteciden bol ne var? Yasaların izin verdiği veya vermediği bütün sınıfları teker teker sayın, sonra tutun bunlardan birini ve ilan edin "İşte suçlu bu!" diye.

Oysa gerçek suç, hikmet'i sevmeyen, sevmediği gibi sevenlerden de nefret edenlerde... Kur'an-ı Kerîm'de şöyle buyurulur: "Muhakkak ki biz elçilerimizi açık delillerle gönderdik ve onlarla beraber —insanların adaleti ikame edebilmeleri için— Kitab'ı ve Mizan'ı lûtfettik; bir de kendisinde çetin bir sertlik, hem de insanlar için birçok menfaat bulunan Demir'i ihsân ettik." (Hadid, 25)

Dikkat edilirse, önce Kitab (hikmet) ve Mizan (ölçü) zikrediliyor; Demir (kuvvet) ise sonra.

Mülkün temeli bu nedenle adalettir, demir değil!

DÜCANE CÜNDİOĞLU

Künye

Temsilcilikler

ReklamTarifesi

AboneFormu

MesajFormu