Sanıyorum, 'sanat ontolojisi' ve 'sanat estetiği' odaklı yaklaşımları bir an için paranteze aldığımızda, aslında son derece iyi niyetli ve verimli bir isteğin tezahürü sayılabilecek yukarıdaki ünlemeyi, geçtiğimiz hafta içinde binlerce ilkokul öğrencisi işitti ve bu 'ödev'i yerine getirebilmek adına, tüm ülke sathı müthiş bir 'şiir arayışı' hamlesine sahne oldu.

'Konu'nun hassasiyetine binaen sağdan-soldan çeşitli yardımlara başvuruldu, muhayyileler zorlandı, birtakım kavramlara özel vurgular yapıldı, hamasî ve didaktik söylemlerden kuvvet alındı, bu arada hece sayıları tek tek ölçüldü-biçildi, kafiyelerin benzeri sesler dahilinde uyum göstermesine dikkat edildi, daha önce yazılmış 'konu'yla ilgili şiirler gözden geçirildi... hasılı, her öğrenci kendi 'yazdığı' şiirin, sınıfta, listeye girmesi için büyük bir özen gösterdi, gayret sarfetti..

Geçtiğimiz hafta, bizim evde de bu minval üzre yaşanan bir telâşa şahitlik ettim. Doğal olarak, bizim küçük kızımız Leylâ önce bana başvurdu. Ancak benim cevabım, onu tipik bir haylâl kırıklığına uğratacak cinstendi: "Kızım, ben bu işlerden anlamam!" O zaman, annesinin devreye girmesi kaçınılmazdı ve nitekim öyle oldu. Bizim Leylâ, annesinin ufak-tefek yardımlarıyla, öğretmeninin verdiği 'ödev'i yerine getirdi ve 'konu'yla ilgili "Cumhuriyet" adlı şiirine imzasını attı. (Devlete ve millete hayırlı olsun!)

Bakalım, beğenecek misiniz?:

Öğretmenimiz anlattı,
Bize Cumhuriyeti;
O gün Cumhuriyet ilan edilmiş,
Yeni idare şekli.

Bayram yapıyoruz,
Ekimin Yirmi dokuzunda,
El ele, omuz omuza,
Kutluyoruz Cumhuriyeti.

Coşun çocuklar bugün,
Bayram yapın, eğlenin,
Koşarak sevinçle;
Haber verin herkese.

Ne dersiniz; Örneğin eski Cumhurbaşkanı Süleyman Demirel, hâlâ görevde olsaydı, bence pek âlâ, günün önem ve anlamı dolayısıyla bu şiiri devlet erkânı önünde okumaktan büyük bir haz duyardı; yanılıyor muyum?

İHSAN DENİZ

Künye

Temsilcilikler

ReklamTarifesi

AboneFormu

MesajFormu