Hangi?

Hangi yazı, kelimelerine sevdayla dolanan sarmaşıklara başka yere gitmelerini söyleyebilir?

Hangi çatı, gökyüzünün altında olmayı bir evin üstünde olmakla bir tutabilir?

Hangi çöküntü, ardında bir enkazdan daha azını bırakarak hafızalardan silinebilir?

Hangi kargaşa, yalnızlığın o uzun ve ıssız mevsiminde küçücük bir fırtına koparabilir?

Hangi eğlence, ışığa zifirî bir inatla karşı koyan karanlıklara söz geçirebilir?

Hangi vesile, hayat tutmayan kayganlıktaki zeminlere küçük insanî gedikler açabilir?

Hangi çağrı, kulakları duymaktan sağırlaşmış kalplerde bir ilkbahar uyandırabilir?

Hangi solgunluk, renklerin çocuksu heyecanına kapılarak varlığından bütün bütüne feragat edebilir?

Hangi pencere, içinde birikmiş tozlu tarihi, açıldığı güneşli avlulara kaygısızca anlatabilir?

Hangi avlu, güneşten vakit çalıp pencerelerin ardındaki köhne tutsaklıklara kulak verebilir?

Hangi serinlik, hayatın yakıcı gövdesinde kendine kalıcı bir yer edinebilir?

Hangi durgunluk, bunca sarhoş akıntının arasında kendini kolayca gizleyebilir?

Hangi savrulma, insanı yaşamaya ilk başladığı noktaya atacak merhameti gösterebilir?

Hangi dudaklar, ayrılığın sözcüklerini taşıyabilecek kadar kudretli olabilir?

Hangi yastık, yaşamaktan külçe gibi ağırlaşmış başların yükünü bir nebze hafifletebilir?

Hangi uyku, delik deşik olmuş bir zihnin kepenklerini sonuna kadar indirebilir?

Hangi sabah, öncesi olmayan bir dingin deniz gibi gelip içimizi doldurabilir?

Hangi duruluk, zamanın bulanık sularından sonsuza dek uzak kalabilir?

Hangi sakınma, kendini yeniden bıraktığında lisanını bilen güvenilir bir tercüman bulabilir?

Hangi güçlük, omuzlarımıza ağır bir yorgunluk yükü yüklemeden çözülebilir?

Hangi yanlışlık, yerine sadece doğrusunu koymakla tamamen ortadan kalkabilir?

Hangi alışkanlık, varlıklarımızı hayatın yüksekçe bir dalına sımsıkı bağlayabilir?

Hangi resim, gözümüzle gördüğümüzden daha cazip bir hikayeyi ruhumuza fısıldayabilir?

Hangi tercih, geri dönme hürriyetini tedirgin yüreklerimizin bir köşesine iliştirebilir?

Hangi yokluk, eski bir varlığı hatırlatmadan sadece bir yokluk olarak kalabilir?

Hangi hayal, gerçeğin sarsıntılı yüzünde kırılmaya uğramadan varolmayı sürdürebilir?

Hangi umut, geleceğin engebeli yüzeyinde başı okşanmadan kendine bir yer bulabilir?