Ruh dolu bir Münih seyahati (2)

Geçen hafta Mısır'daydık. Uzun süren, uzun soluklu bir seyahat yaptık Mısır'a. Mısır seyahatimizin izlenimlerini Azerbaycan temsilcimiz Vuqar Azizov'un kaleminden tadımlık olarak yayımlamıştık. İki hafta önce de Münih, Stuttgart ve orada Zürih’ten geçerek Lozan'dan ve Montrö'den çıktığımız muazzam, leziz ve bereketli geçen 6 günlük bir seyahat gerçekleştirdik. Seyahatimizi MTO Avrupa yönetim ekibimizden Ayşe Akdağ kardeşimiz kaleme aldı. Seyahat boyunca bize eşlik eden Ayşe Akdağ kardeşimizin samimi, dopdolu ve verimli seyahat yazısını sizlerle bugün de paylaşıyorum. Çok güzel bir pazar yazısı oldu bu. Zihin açıcı okumalar diliyorum.

Yusuf Hocamızın, Müslümanın Medeniyet Tasavvuru Yolculuğu programına hep birlikte iştirak ediyoruz. Osmanlı ruhunun özeti olan adalet, hakkaniyet ve merhamet ilkeleri ile dünyanın gelecek bin yılının tohumlarını ekme çabası...

Kandan beslenenler ve merhametten beslenenler bir mi? Müslümansa, merhametten beslenir diyor Yusuf Hoca. Abdülhamid gibi. Merhamet, Abdülhamid'in en güçlü tarafıydı ve aynı zamanda en zayıf tarafıydı. Merhametten yoksun olanların, Abdülhamid'in merhametinden faydalanması... Oysa merhamet, Müslümana en çok yakışandı. O, merhamet etti mi, bir verip bin almazdı. O, merhameti, kaynağından, şefkat peygamberinden almıştı bu anlayışı.

Merhametin öncüsü olan Türkiye'nin bu yüzden önü kesilmek istendi. Yeni dünya düzeni kurulur iken, Türkiye'nin merhamet anlayışını kabullenemeyenler, dergilere kapak resmi yaparak, merhametsizlerin arasında Türkiye'nin merhamet anlayışının eriyip bitmesi için düzenlenen onca tezgâh vardı. İşte bu yüzden, merhametin en çok Müslümana yakışmasıyla birlikte, bilimde, düşüncede, ahlak ve sanayi alanlarında güçlü olarak, merhameti en güçlü tarafımız belleyerek, merhametsizlerin merhamet duygumuzu sömürmesine izin vermeden geleceği inşa etmek zorundayız.

Bunun idraki değil midir Yusuf Hoca'nın "Türkiyesiz dünya kurulamaz" cümlesi? Şifre bu merhamet anlayışında gizli değil midir? Abdülhamid'in yalnızlığı, gösterdiği merhametin anlaşılmamış olması, anlaşılamadığı da anlaşılamayarak yalnızlığa terk edilişi değil midir? Tarih tekerrür etmesin diye, Abdülhamid'in yalnızlığına bırakmamak; bu merhameti bilmekten, görmekten ve gözetmekten geçmez mi?

Gün, tarihin akışını değiştirecek, bu merhameti kuşanacak öncü kuşakları yetiştirmektir. İşte bunun derdiyle durmadan yollara düşen, ümmetin çocuklarını düşünen dertli bir adamı dinliyorduk.

Ümmetin çocukları dirilsin diye,

ümmetin çocukları kurtulsun diye,

yoksa yola revan olmak ne diye?

Yol insanı terbiye eder, yol insanı tezkiye eder.

Bu satırlar dökülmüştü kalemimden günün sonunda. Münih, tarihî bir yolculuğa şahitlik ediyordu. Sabahın ilk ışıklarıyla kardeşlerimiz bizi Sultanahmet Köftecisi'nde bekliyordu. Münih'in en işlek caddelerinde bir Türk mekânı. Çayların ikram edildiği, kültürümüzün yaşatıldığı bu mekânda insanlar çayın neden ikram edildiğini merak ediyorlar. Arapça kökenli olan ikram kelimesi, fiil olarak ekreme; bu fiil ise “ikram etti, cömert davrandı, değer verdi” anlamına gelir. Kök harfleri ise k-r-m, Arapçada “soyluluk, cömertlik, değer, şeref” anlamına gelir. Yani ikram, sadece bir şey vermek değil; değer vermek, gönülden sunmak anlamını taşır. Bu gönül genişliği, sadece bizim medeniyetimize ait bir şeydir. Bu yüzdendir ki, bu, Allah’a olan şükrün davranışa dönüşmüş hâlidir.

Mekânın önünde çekilen hatıra fotoğrafından sonra, Yusuf Hocamızın isteği üzere kitapçıya doğru ilerliyoruz. Oxfam kitapçısına giderken Yusuf Hocamız, Oxfam’ın dünya genelinde yoksullukla mücadele eden ve eşitsizlikleri azaltmayı hedefleyen uluslararası bir sivil toplum kuruluşu olduğunu anlatıyor.

Çalışanları gönüllü olan bu kitapçıdan çıkarken, hatıra kalması için çantasını da almadan ayrılmıyoruz.

Buradan istikamet Hugendubel kitabevi. Yusuf Hoca hazineyi buluyor, Muharrem Hoca o anları kayıt altına alıyor.

Kitapçıdan sonra tekrar Mehmet Akif Camii’ne doğru yol alıyoruz. Hanım kardeşlerin yoğun katılımıyla gerçekleşen “Kadının Karakter İnşası ve Ailenin Önemi” semineri pür dikkat dinleniyor. Yusuf Hoca, “Değer vermediğiniz kişinin karakterini inşa edemezsiniz” diyerek özellikle annelere eğitimin ipuçlarını veriyor. Çocukların kanaati öğrenmesi gerektiğini vurguluyor. Paylaşma duygusunu öğrenmeden çocuğun dinini öğrenmesinin de imkânsız olduğunu söylüyor. Kişinin, kendisinden çok kardeşini düşündüğü bir dinin mensupları olduğumuzu hatırlatıyor. Bununla birlikte sadece edep ve hayânın dünyayı nasıl cennete çevirebileceğinin çerçevesini çiziyor Yusuf Hoca.

İki saat için belirlenen program, dört buçuk saate uzuyor. Mekânda solunan manevî atmosferle adeta zamanı durmuş gibi hissediyoruz. Sorular arka arkaya geliyor; pusulalarını belirlemeye çalışan, neyi nasıl yapması gerektiğini sorgulayan gençlerimiz, Yusuf hocamızı soru yağmuruna tutuyor.

Öyle ki programın sonunda bir kardeşimiz, “Benim sorularım henüz bitmemişti hocam.” diyerek programa olan memnuniyetini dile getiriyor.

Kardeşlerimizle tanışıyor, dualarını alıyoruz. Soruları bitmeyen güzel kardeşimiz, “Allah Teâlâ sizi melekleriyle korusun.” diyor. Duanın verdiği o huzurla, muhabbet dolu bir akşamın sonunda teşekkür edip veda ederek Kaufbeuren şehrine doğru yola koyuluyoruz.

Günün yoğunluğu da, “yorgunluk” kelimesi de unutuluyor. Çünkü bir sonraki program için Kaufbeuren’de, Yeşim Hanım, eşi, çocukları, muhabbete dâhil olmak isteyen onlarca güzel insan camide ruh dolu geçecek bir hasbihal için bizi bekliyor...