La bu din n’etti size?

Türbelere gider gözyaşlarıyla dua ederdik, zikir meclislerine gider muhabbetle Allah derdik. Faizin her türlüsünü haram bilirdik, kumar kapımızın eşiğinden girmezdi. Zinaya yaklaşmak haramdı, akıldan geçirmek büyük ayıp. Kul hakkı yemek, domuz eti yemekten beterdi bizim için. Domuz eti yemek, gâvur olmaya denk. Sadece kadınlarımız ve çocuklarımız değil; aldığımız nefes, bastığımız toprak, gölgesinde oturduğumuz ağaç, taşıdığımız can emanetti bize. Günah işleyecek olsak Allah’tan korkardık, ürkerdik hesap gününden, kabir azabından. İnsandık ama. Yanılıp yakılıp bir günah işleyecek olsak, tövbemize katık ederdik salavatları, şefaat dilenirdik en sevgiliden. Kandil geceleri utanır içmezdi şaribü’l leyl’i ve’nneharımız, Ramazan günlerinde açıkta yiyip içmekten imtina ederdi gâvurumuz. Fahişemiz yolun kenarından yürür, kaldırıma çıkmazdı, zamparamız musallat olmazdı kaldırımda yürüyen dürr-i nâ süftelerin kıvrak endâmına. Gâvurumuzun mukaddese hürmeti vardı, günahkârımızın İslam’a muhabbeti, fahişemizin ahlakı vardı, zamparamızın namus duygusu. Hira, Tanrı Dağı’nın sancağıydı anlayacağınız, Tanrı Dağı, Hira’nın sancaktarı ve biz sancağımızla Müslümandık, sancaktarlığımız kadar Türk.

Sonra bir şey oldu, “bir şey koptu” bizden, “her şeyi tutan bir şey...” Tanzimat’la mı başladı kopuş, öncesi var mıydı, İstiklal Harbi neresine denk düştü bu kopuşun, sonrası var mıydı, ne fark ederdi ki? Dalından kopmuş bir gazel gibi, kökünden sökülmüş bir ağaç gibi ötesine düşmüştük kendimizin, sergüzeştimiz böyleydi, serencamımız hayr olsundu, geçmişini ‘şimdi’de yitirenin geleceğine geçmişler olsundu!

Önce aydınlanmaya iman edenimiz imanımıza kast etti, “Kâbe Arap’ın olsun” dedi, “bize Çankaya yeter.” Ezan susmasın diye evladını şehit veren anaların kulağında Tanrı’nın ululuğu yankılandı yıllarca. Yere düşmesin diye yedi düvele meydan okuduğumuz Kitab’ı evimizin bahçesine gömdük öz ellerimizle. Çok gam çektik ama hiç ümitsiz kalmadık, bilakis bileyleydik durduk kalbimizi dünün hayali, yarının umuduyla. “Seddolunmakla tekâyâ ref’olunmadı zikr-i Hak”, zira cümle mevcudat zâkirdi kâinat dergâh!

Sonra dini bilenimiz budamaya kalktı dinimizi, şaşırdık. Yolu kapatanlar yola itimadımızı artırmaktan başka bir şey yapamamışlardı ama yola laf edenler istikametimizi öyle allak bullak etti ki yürüyüşümüzü unuttuk. Bir sabah uyandık mesela, türbeye gitmek şirke eş oldu. Türbeler kapanınca önündeki sokaktan geçerken Fatihaları mahzun dudağımızı kıpırdatmadan okuyan biz, türbeye varıp dua etmek şirk olunca ne yapacağımızı bilemez hale geldik. Şaşırdığımızı gördükçe şaşırtma arzusu arttı çok bilenlerimizin. Bin yıldır söylenen sözleri söylediğin vakit, farkın olmuyordu hiç kimseden, söylenmeyeni söyleyecektin ki fark edilesin. Fark edilme ihtiraslarına imanımızı kurban etmekten hiç utanmadı namussuz çokbilmişlerimiz. İslam’ı daha güzel yaşamak için gittiğimiz tarikat, bir de baktık ki küfre eş olmuş. Tekkeler kapanınca elimize tespihimizi alıp Allah demiştik ama açık tekkenin kapısından içeri girip mürşid eli tutmak şirk ilan edilince ne yapacağımızı bilemedik.

Faiz haram ama global ekonominin realitesiyle bakınca faiz ayetlerini okumak çok da şık değil değil mi ama? Zina haram tamam fakat Müslüman olmayan kadınlar nisbî cariye hükmünde sayılabilir pekâlâ! Birilerinin yediği domuz eti kadar diğerlerinin yediği kul hakkı konuşulmuyor, hangisi daha büyük günah, biraz düşünmeli değil mi? Rüşvet alan da veren de melun fakat şu çekmeceye filan dernek veya vakıf için üç beş akçe bırakırsan hem işin olur hem de rüşvet vermeden rüşvet vermiş olursun, çok iyi değil mi sence de? Hz. Peygamber kadınlar size emanet demiş ama bu çağda emanet kavramının içini nasıl doldurduğumuza bakınca böyle dememek daha doğru sayılmaz mı? Artır artırabildiğin kadar, haraç mezat din hakikati satılıyor canına yandığımın yurdunda! Eskiler deli olmak kolay da zırva bulmak zor derlermiş, şimdilerde bu zırvaları duydukça deli olmamak işten değil.

Ne dinmiş arkadaş! Dindarı vuruyor, inanmayanı vuruyor, bileni dalını yaprağını buduyor, bilmeyeni çiçeğini kurutma telaşında, kimisi aklına uydurmak için yırtınıyor, kimisi vicdanının yırtığını dikmeye alet ediyor. La bu din n’etti size? Gâvura ümmet-i davet diye bakıp hidayeti için uğraşacağınıza, ümmet-i icabetin aklını, kalbini ifsad edip zıvanadan çıkartmak da neyin nesi? İnanacaksanız, din kıyamete kadar ilk var olduğu günkü kadar arı, duru, saf ve berrak haliyle ortada; buyurun inanın. İnanmayacaksanız kafanıza göre takılın, inanmayın ama inandığınız şeyin aşkına dini bir rahat bırakın!

Refii Cevad’ın Eski İstanbul Yosmaları’nı okuduğum vakit şaşırmış ve vay canına demiştim; Osmanlı bakiyesi yosmalar bugünün delikanlılarından daha erkekmiş. Dinin dindarlar, çok bilenler, seküler müminler eliyle bunca örselendiğini görünce gayr-ı ihtiyari, dünün gâvuru dininize sizden daha hürmetkârdı diyesim geliyor.

Hira Mağarası’ndaki örümcek kadar muhabbetiniz, Tanrı Dağı’ndaki taş kadar aklınız varsa türbelere gidin dua edin, mürşid eli tutun derviş olun, kabir azabından korkun, şefaate imanınız tam olsun, rüşvetin caizinden de kaçın, domuz eti de yemeyin kul hakkı da, günah işleyin demem ama ille de işleyecekseniz dini şehvetinize alet etmeyin, kalbinizi dine uydurmak zor gelebilir, hiç olmazsa dini aklınıza uydurmayın, hem kadınlarınızı emanet bilin hem emaneti canınızdan aziz, hülasa-i kelam: Ey iman edenler iman edin!

Ertuğrul Özkök için not: Sorduğu soruya muhtemelen evden gelen bir ikazla cevap vermediğimi yazmış. Hâlbuki ben hem cevap vermiş hem de bir soru sormuştum. Meseleyi kapatma telaşına bakınca ya yazının tamamını okumadığını yahut ev dışından gelen bir ikazla okumamış gibi yaptığını zannediyorum. Kendileri iki durumda da bana bir kebap ve sonrasında bu meseleyi açığa kavuşturacak sohbet borçludur.