Melek Zeynep Bulut’un adını ilk kez İstanbul İl Göç İdaresi binasının girişindeki enstalasyonu vesilesiyle duydum. Sürü halinde göç eden kuşlar binanın dış kısmından başlıyor ve içeride devam ediyordu. Üzerinde uzun süre çalışılmış olduğu benim için aşikardı lakin sıradan bir göz için alelade görünmesi eserin ne denli başarılı olduğunun göstergesiydi. (Binaya son gittiğimde eser yerinde değildi, acaba bakıma mı alındı?) Sonra Böyle Daha Güzelsin isimli sergide yer alan René Pavillion/Yara isimli
Melek Zeynep Bulut’un adını ilk kez İstanbul İl Göç İdaresi binasının girişindeki enstalasyonu vesilesiyle duydum. Sürü halinde göç eden kuşlar binanın dış kısmından başlıyor ve içeride devam ediyordu. Üzerinde uzun süre çalışılmış olduğu benim için aşikardı lakin sıradan bir göz için alelade görünmesi eserin ne denli başarılı olduğunun göstergesiydi. (Binaya son gittiğimde eser yerinde değildi, acaba bakıma mı alındı?)
Sonra Böyle Daha Güzelsin isimli sergide yer alan René Pavillion/Yara isimli eseriyle karşılaştım. [Yasemin Darbaz Karaca küratörlüğünde düzenlenen bu serginin ilerleyen yıllarda çok daha iyi anlaşılacağını düşünüyorum. Birçok açıdan zamanının ötesinde bir sergiydi ve “gerekli” ilgiyi gör(e)medi.] Büyük boyutlu bu eserinde ise etkileyici bir yapıyla karşımıza çıktı.
Açık Yapıt ise sınırları aşarak Londra’da sergilendi ilk olarak. Daha doğrusu Londra’da iki kez sergilendi. Ve sonrasında ise AKM önünde yer aldı.
Şimdi ise Duo (İki) isimli eseriyle Londra Tasarım Festivali kapsamında Greenwich’te yer alan Painted Hall’de yer alacağı duyuruldu. Tasarım görsellerine bakınca gene büyük boyutlu ve etkileyici bir işle karşı karşıya olduğumuzu rahatlıkla söyleyebilirim. Ayrıca bir önceki eseri Açık Yapıtla da konuşan bir eser var karşımızda. 14-22 Eylül tarihleri arasında gerçekleşecek festivalden sonra umarım bu eseri Türkiye’de de görme fırsatımız olur
Kimi insanlar yaz aylarında daha fazla kitap okurlar. Benim içinse yaz-kış pek fark etmiyor. Her gün düzenli olarak kitap okumak için elimden geleni yapıyorum. O gün işlerim yoğun olsa da, günlük koşuşturmacanın içinde kendime bir alan açıp mutlaka kitap okumaya gayret ediyorum.
Son zamanlarda çıkan ve okuma listeme eklediğim bazı kitaplar şunlar:
Hakan Arslanbenzer’in kaleminden Kültürün Araçsallaştırılması ve British Council alt başlığını taşıyan Politika İçin Kültür Kutadgu Yayınları’ndan çıkmış. Kültür üzerinden yayılmacılık politikasının nasıl işlediğini görmek için önemli bir eser olduğun kanaatindeyim.
Her geçen gün ülkemizde popülerliği artan Byung-Chul Han’ın Ketebe’den çıkan Anlatının Krizi yakın zamanda okumayı planladığım bir başka kitap. Güzeli Kurtamak’tan sonra Türkçeye çevrilen her kitabını büyük bir iştiyakla okuduğum Han’ın kitabı şu sözlerle tanıtılıyor: Bugün herkesin ağzında bir ‘anlatı’ lafıdır gidiyor. Oysa anlatı enflasyonu paradoksal olarak bir anlatı krizine işaret ediyor. Tüm bu storytelling yaygarasının ortasında, kendini anlam ve istikamet eksikliğiyle açığa vuran bir anlatı boşluğu hüküm sürüyor.”
Anlatılar bizi birbirimize kenetleyen bağları üretir; topluluk oluşturur, olumsallığı ortadan kaldırır ve bizi varlığa demirler. Ancak her şeyin keyfi ve gelişigüzel hale geldiği çağdaş enformasyon toplumunda, hikâye anlatıcılığı hikâye satıcılığına dönüşmekte ve anlatılar bağlayıcı güçlerini yitirmektedir.
Hikâye anlatıcılığı, anlatı ortaklıklarının aksine, sadece geçici bir topluluk ortaya çıkarır, bu da olsa olsa tüketiciler topluluğudur. Hiçbir storytelling, birbirimize hikâyeler anlatmak için etrafında toplandığımız ateşi yeniden alevlendiremez. O ateş çoktan söndü. Onun yerine artık dijital ekranlar var ama o da insanları birleştirmekten ziyade ayırıyor.
Hikâye anlatıcılığı yoluyla kapitalizm anlatıya el koyar: Hikâyeleri satar. Böylece anlatılar paylaşılan bir deneyim olmaktan çıkıp çağımızın patolojik bir fenomenine dönüşürler.
Çağdaş toplumun en tanınmış kültür kuramcılarından biri olan Byung-Chul Han, bu dönüşümü keskin bir kavrayış ve ustalıkla inceliyor.
