Yirmi Yaşa Ağıt

Yirmi Yaş

Sürüldü öğretici sesler... Acılar pahasına susturulan özdeksel saflık... Adagio. Ah! Ergenliğin sonsuz bencilliği, özenli iyimserlik: bu yaz nasıl da çiçeklerle doluydu yeryüzü! Ölü havalar ve biçimler… Güçsüzlüğü ve yokluğu bastırmak için, bir koro! Gecesel ezgilerin camdan bir korosu... Sahiden, sinirler hemen çıkacaklar sürgün ayına.

(Arthur Rimbaud )

Yukarıdaki mısraların şairi Arthur Rimbaud 21 yaşında şiiri bırakmıştı.

Kim bilir belki de onun iç bağlamında şiiri bırakmak ölüm gibi bir duyguydu.

Zaten genç yaşta da bu dünyayı terk etti. Öldüğünde yaşadığı yılların sayısı ancak 36''yı buluyordu.

Kimilerinin bu dünya yolculuğu böylesine çabuk geçiyor.

Öğretici seslere aşinalık peyda etmeden. Çünkü o sesler bu dünyadan çoktan sürgüne gönderilmiştir. Adacio: usuldan, aheste, yavaş yavaş... Aceleye gerek duymadan...

Fakat ömrün bu kısalığına karşın ne çok şey doldurulmuştur onun içine...

Alaeddin Özdenören''in 9 yaşında trafik kazasında ölen oğlunun arkasından yaktığı ağıttaki dizeler tam da benim söylemek istediğim hedefi nişanlıyor:

Senin çantanın oğlum/Bir gözünde gülücüklerin vardı/Ağlayan çocukların yanaklarına yapıştırırdın/Bir gözünde defterin vardı/Ki her yaprağında/Yıldız gibi çırpınırdı minik kalbin./Bir gözünde üzüntülerin vardı/Saklardın./Bir gözüne de kuşlar yuva yapmıştı. /Kulpundansa Keremcik/Kedercikler sızardı./Çantan ne ağır çantaydı

(Keremin Çantası)

Dokuz yaşın yirmi yaşa sıçrayışına bakın:

O yaşa gelinceye kadar çekilmiş ne çok, ne saf acılar...

Sıkıntılar...

Dağ başlarında sırt çantasında kırk kiloya yakın bir yükle tepelere doğru yürümek...

Nereye sürüldüğünü bilmeden, nereye doğru yürütüldüğünü bilmeden... Keremciğin çantası kadar ağır bir çantayı sırtlamış olarak...

Bu tepeyi de tırmanırsan, arkada, yurdunda kim bilir kimlere emanet ettiğin yavuklunun yüzü gülümseyecektir.

Zaten bu dünyaya bıraktığın son bakışında o gülümseyiş bu dünyada kalanların hafızasına terk ettiğin en güzel kabartmalardan biriydi... Hangi delikanlı o kadar güzel gülümseyebilirdi bu dünyaya?

Otların arasından yakıcı güneşin alnında sırtında çantan ve umutların ve güzel yurdunun bütün köşelerinden oraya sarkmış sevinçlerle, umutlarla, özlemlerle, yalnızlıklarla, buluşmalarla ve ayrılıklarla yürüyor, yürüyor, yürüyordun...

Acaba ancak otuz kişinin sığabileceği o küçücük meydancıkta birkaç dakika soluklanmak mümkün olabilecek miydi? Güneş de ne zalim yakıyordu sırtını Mehmetçik!

Oralarda zehirli boz yılanların süründüğünü bilmez değildin... Gene dört gün ve dört gece sürmüş olan bir yolculuktan sonra üç beş dakikalık bir kaylule insana cennetten bir atmosfer gibi gelir...

Gözlerin dalmaya fırsat bulabildi mi acaba?

Gözlerini azıcık yumduğunda gördüğün o ateş, bir cehennem kâbusu muydu?

O gürültü de neyin nesiydi? Yaklaşan ve uzaklaşan bir yangın yerinin ortasına düşmüştün.

Şiirde solunan ölü havalar ve biçimler duruyordu karşında. Silah sesleri. Gencecik umutlar. Solunmamış hava. Ciğere çekilmemiş oksijen. Ciğere çekilmemiş ama ciğer yakan, kavuran bir ateş.

Orada senden kalan mirasa bak yavrum: bir yelek parçası, birkaç mermi kovanı, patlamamış bir roket mermisi... Onlar da çocuklara oyuncak için bırakılmıştı, ölüm oyuncağı olarak...

Ne ağır bir yüktü mirasın Mehmedim, ne ağır bir sorumluluktu....