Dünyanın en büyük emlâk ofisi

Dünyada milyonlarca emlâk ofisi var. Tam sayısını kimse bilmez ama en büyük emlâk ofisi nerededir, biz onu biliyoruz.

Amerika’da, Vaşington’da. Adına Beyaz Saray diyorlar.

Orasının emlâk ofisine dönüşmesi kırk günlük bir şey. Daha önce öyle değildi.

Önceki sakini Baydın’ın kıymetini bilemedik.

Boşlukla tokalaşan bir ABD başkanı ne kadar iyiymiş meğer.

Tramp hem Ukrayna topraklarına konuyor hem Gazze’yi boşaltmayı düşünüyor.

Gazze’yle ilgili çok çirkin, çok rezil bir video hazırlatmış, kendi sitesinde yayınlamış.

Gazze’yi otellerle, rezidanslarla donatmak, zenginler için turistik bir bölge yapmak niyetinde.

Gazze halkı da Mısır çöllerine sürülecek kafasına göre.

Onlara çok iyi imkânlar tanıyacak, güzel evler yapacakmış.

“Halt etmek” deyimi bunun yanında marifet gibi durur.

Tekrar edelim… Boşlukla tokalaşan başkan nasıl da mısmıl kaldı bunun yanında.

Ukrayna’nın başına komedyen getirdiler, işler istedikleri gibi gitmedi. Şimdi alternatifin kim olabileceğini düşünüyor olmalılar.

“Bir de şarkıcı mı denesek?”

Komedyen, Ukrayna için senaryo yazanları güldürmedi. Milletini hiç güldürmedi. Kendi de gülmedi. Dokunsalar ağlayacak.

Ukrayna madenlerini vermesini, hem de anlaşma belgesini okumadan imzalamasını istediler, kabul etmedi.

Giderayak iyi bir cesaret gösterisi olarak kabul görmesi gerektiğini düşünüyorduk ki kararı değişti.

Sonunda direnci kırıldı ve imzaladı. Nasıl bir baskı gördüyse artık…

İmzayı çakmadan önce okumuştur herhalde.

Zelo’nun tek numarası, ceket gömlek giyip kravat takmak yerine haki renkte fanila giymek. Tarihe böyle geçecek.

*

Biz bilmez miydik bir komedyeni başa getirmeyi?

Aslanlar gibi nice komedyenimiz geldi geçti. Nejat Uygur vardı, Levent Kırca vardı.

Sonra Ata Demirer, Cem Yılmaz, Yılmaz Erdoğan…

Daha genç biri aranırsa Ali Congun var. Üstelik yalnız başarılı bir komedyen değil, aynı zamanda hukukçu. Yol yordam bilir.

İsmen andıklarımızın hepsi de Zelo’dan daha kapasiteli.

Fakat hiçbirine ülkeyi yönetme görevi verilmedi.

İnce eleyip sık dokuyarak, enini boyunu düşünerek, en iyi yönetecek kişiyi seçmeyi başardık.

Tramp emperyalizmin kitabını yeni baştan yazıyor.

Ülkesini kendi şirketi gibi görüyordu. Öylece yöneteceğini sanıyordu. Vitesi büyüttü, bakışını bir merhale daha yükseltti. Dünyayı o şekilde görmeye başladı.

Böyle devam ederse, ilerisi onun adına iyi görünmüyor.

Şimdiden bir kere daha aday olup seçilmeyi arzu ediyor ama bu dönemin sonuna kadar gidebileceğinin garantisi yok.

Sağ salim görev süresini tamamlayabilecek mi bakalım.

Ona suikast düzenleyenlerin tekrar kafası atabilir. Bir kere daha vurmak isteyebilirler ve bu defa başını çevirmek için fırsat tanımayabilirler. “Putin beni korur” diye düşünüyorsa, doğru olmaz. Onun da gücü yetmez.

Günün yarısını konuşmakla geçiren Tramp, her ihtimale karşı başını sık sık sağa sola çevirmeli. Ara sıra da konuştuğu kürsüde aşağı eğilmeli. İsabet riskini azaltmak için.