Asıl şenlik ötede

Dostlarımız, arkadaşlarımız, uzaktan da yakından da olsa sevdiklerimiz bir bir gidiyor.

Toprağa verip dönerken dünyanın faniliğini unutsak da, o gerçek sabit.

Ne desek boş.

İnsan yapısı her şey gibi, sözler de yeterince işe yaramıyor.

Ölüm hep başkalarının başına gelir.

Günün birinde biz de öleceğimizi biliriz ama tam anlamıyla idrak etmekte sıkıntılıyızdır her zaman.

Nereden belli?

Unuturuz da ondan.

O gün hep ileridedir.

Hep ileride, çok ötelerde.

*

Daha dün Nusret Özcan’la Erenler’de çay içiyorduk.

Hamit Can, yamaçtaki çimenlerin üzerine oturmuş, hafiften bir türkü tutturmuştu.

Ara verdiğinde Mustafa Cambaz geldi, fotoğrafımızı çekti.

Biraz önce kedileri beslemiş.

Kadir Demirel o güzel selâmıyla aramıza katıldı, çimene çöktü, Erol’dan bahsetti.

“Bizim Erol mu?”

“Evet, Olçok… Gelecekmiş, orada mısınız diye sordu.”

*

Ve daha kimler, kimler…

İşte, kaya gibi sağlam adam Hüsamettin Arslan…

Ne çabuk tamamladı buradaki vaktini.

Dünyaya anlam katacak ne güzel planları, düşünceleri vardı hâlbuki.

İster şövalye deyin, ister serdengeçti.

Geçti gitti işte.

*

Ebubekir Kurban’ın deyişiyle, “ardında hüzünler bırakarak” gitti.

Kitaplarını ve öğrencilerini de bırakarak.

Öğrenciler yetişir, onların da bir kısmı hoca olur.

Kitapları, kıymet bilenlere kalır.

Ya hayalleri?

*

Yalan dünya, yalan dünya, yalan dünya…

Yalanma ulan dünya, biz de sıradayız.

Hiçbirimiz kalıcı değiliz, merak etme.

Günümüzü bekliyoruz.

*

Gurbetteki vazifesini tamamlayıp asıl vatana dönenler, sabır içinde yolumuzu gözlüyor olmalı.

Hem, asıl şenlik ötede.

Baksana şu kadroya.

(Hele sayamadıklarım? O kadar çok ki… Ve her biri öylesine muhteşem ki… Malûm olduğundan eminim.)

Bakmanın içinde, düşünmek ve hatırlamak da var.

*

Vallahi orada ne gam olur, ne hüzün, ne acı.

Rabbim hiç birimizi sevdiklerinden ayırmasın.

O tarafta buluştursun.

Alnımızın akıyla çıkabilelim hesaptan.

Sevinçle kucaklaşalım.

İşte o zaman, görün siz muhabbeti.