Ankara Fransa’dan gelen Libya tehditleri için ne düşünüyor?

Sirte, Libya’nın devrik lideri Kaddafi’nin memleketi olmasının dışında (bugün için bu çok da değerli bir bilgi değil artık) ülkenin en önemli liman kenti olma özelliğini taşıyor.

Akdeniz’in batısına açılan bir kapı, stratejik değeri yüksek bir nokta.

Cufra ise, üzerinde büyük bir askeri üs barındırması nedeniyle ‘kavga etmeye’ değer bir bölge olarak görülüyor.

Libya’daki savaşta bir sonraki mücadele bu iki bölgede yoğunlaşacağı için, bu aralar dikkatler Sirte ve Cufra üzerinde toplanmış durumda.

Hafter ve arkasındaki güçler, Sirte ve Cufra’nın kendileri için ne kadar büyük önem arz ettiğini çoktan açığa vurmuş durumdalar.

Mısır’ın darbeci lideri Sisi, buraların ülkesi için kırmızı çizgi olduğunu söyleyip müdahale tehdidinde bulundu.

Rusya’dan gelen açıklamalar da, savaşın daha ileri seviyelere taşınmadan bu noktada bir ateşkesle durdurulması talebine işaret ediyor.

İçeriğinde ‘tehdit’ niteliği taşıyan unsurlar olsa da, Hafter ve arkasındaki güçlerin cari pozisyonunun ‘savunma pozisyonu’ olduğunu söylemeliyiz.

Bir nevi UMH’ye daha fazla ileri gitmeyin deniliyor.

Tabi, bu çağrıların arkasındaki niyetin toparlandıktan sonra yeniden harekete geçmek olduğu da su götürmez bir gerçek olarak karşımızda duruyor.

Diğer yandan Türkiye’nin destek verdiği Serrac yönetimine bağlı güçlerin bu çağrı ya da tehditlere boyun eğmeden ilerlemeye devam etmek istedikleri biliniyor.

“Burada durmayacağız” anlamına gelen pek çok açıklama yapılmış durumda.

Ankara, Birleşmiş Milletler tarafından tanınan Ulusal Mutabakat Hükümeti’nin bu tutumuna desteğini sürdürüyor.

Dün, nabzını yokladığımız ilgili çevrelerden yine aynı cevabı aldık.

Ankara, 2015’deki sınırlara dönüş anlamına gelecek olan Sirte ve Cufra’nın alınması yönünde Libya hükümeti tarafından ortaya konan iradeye tam destek vermeye devam ediyor.

Bu anlamda Mısır’dan, Rusya’dan ve Fransa’dan yani Hafter’in arkasındaki güçlerden gelen ateşkes çağrılarına dünden farklı bir cevap veriliyor değil.

Önceki gün Fransa Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron, Türkiye’yi hedef alan bir takım açıklamalarda bulunmuştu.

Türkiye’nin Libya’da tehlikeli bir oyun oynadığını ve bunun Berlin Konferansı’nda verilen sözlere aykırı olduğunu söyleyen Macron, Akdeniz’de Libya açıklarında Türk ve Fransız gemileri arasında yaşanan olayın, NATO’nun “beyin ölümünün” gerçekleştiğinin bir kanıtı olduğunu söyledi.

Macron’un bu sözleri Ankara’da elbette not edilmiş durumda.

Ancak Fransa adına sarf edilen bu ‘tehditvari’ laflar nedeniyle bir geri adım atılması gibi bir hava olmadığını da biz not etmiş olalım.

Söylenenlerden bir cümle aktaralım yeterli:

“Macron ilk düğmeyi yanlış ilikledi, yanlış ata oynadı o yüzden şimdi kıvranıp duruyor” deniyor.

Bilenler, bilir, hatırlayanlar, hatırlar.

2007 yılı sonlarında Kuzey Irak’a ‘Alay-ı vala’ ile bir sınır ötesi operasyon başlatılmıştı.

Aynı günlerde dönemin Genelkurmay Başkanı Yaşar Büyükanıt, televizyonda yayınlanan bir programdan esinlenerek talihsiz bir açıklama yapmış, “PKK’nın oradaki kampları ve hareketleri BBG evi (Biri Bizi Gözetliyor) gibidir. Yeter ki gidip vurabilme imkanı sağlansın. Oraları artık elimizin, avucumuzun içi gibi biliyoruz.” demişti.

O beyanat için ‘talihsiz’ diyoruz çünkü yürütülen harekatta sınırın sadece birkaç kilometre ötesine ancak ulaşılabilmiş, sonra geri dönülmüştü.

Bu feedback, yani geri besleme hikayesine bugünlerde devam eden Pençe-Kartal harekatına dair bir takım verilere vakıf olunca başvurmuş olduk.

Şimdilik bir cümle kullanalım, gerisin siz anlayın:

Deniyor ki;

“40 yıldır dokunulmayan yerlere dokunuluyor.”

Aradan geçen 13 yılın sonunda, Türkiye’nin, TSK’nın teknolojik kapasitesinin gelişmesi, o bölgelerin gerçek anlamda ‘BBG evine’ dönüşmesinin bir gerekçesi olarak kabul edilebilir.

Ama belki bundan daha kıymetli bir şey daha var.

O da şu:

Devletin, hükümetin, kurumların geçmişte hiç örneği olmayacak şekilde ortak bir motivasyonla ve senkronize halde çalışmaları.

Kulak verdiğimiz ilgili çevrelerde ilgi çekici bir teşbih yapılıyor.

Şöyle şeyler söyleniyor.

“Eskiden kanallar arasındaki irtibatlar bozuktu. Bahçenin sulanması için kanala verdiğiniz su, tuvalete gidiyordu. Şimdi artık bu bağlantılar sağlıklı şekilde işliyor.”

Nasıl?

Bu benzetme birçok soruya cevap vermiş olmuyor mu?