Yerel siyasetten beklentim: Yerel ol!

Mart ayı yazı planım şudur: Bugünden seçime kadar bazı belediye başkan adaylarıyla buluşacak, onlara sorular soracak, aldığım cevapları ve izlenimleri köşeme taşıyacağım.

Bunu yapmakla iki hususun ortaya çıkmasını umut ediyorum. İlki adına “belediye başkanı ve belediye başkan adayı” dediğimiz insan neye benzer onu anlamak, ikincisi ise gündemlerinde nelerin olduğu bilgisine ulaşmak.

“Gündemlerinde nelerin olduğu bilgisi” benim açımdan niçin önemli? Anlatmayı deneyeyim.

Yerel yönetim dediğimiz şey bir süredir Türkiye’nin verili politik dilinin ekseninde ilerliyor bana kalırsa. Yani karşıtlık dili, büyük argümanlar ve iddialı projelerle. Eh, söz konusu hükümet ve genel siyaset olduğunda anlayabileceğim meseleler bunlar. Konsolidasyon elbette iş görür, tartışmanın şiddeti elbette iş görür ve büyük kalkınma projeleri elbette iş görür. Bunu, politika yapmanın doğru yöntemlerinin bunlar olduğunu söyleyerek tespit ediyor değilim. “İş görürlük” üzerinden söylüyorum. Doğruluğu, yanlışlığı başka mesele…

Yerel siyaset, uzunca bir süredir genel siyasetin dilini tevarüs etmiş görüntüsünden kurtulamıyor. Sürekli bir konsolidasyon çabasıyla, sürekli bir “öteki” diskuruyla ve sürekli bir “proje dili” ile konuşuyor şu ana kadar gördüğüm adayların neredeyse tamamı.

Yine döndük “bizimki gibi ülkeler” tamlamasına. Çok işlevsel bir tamlama bu. Bizimki gibi ülkelerde yerel seçimin salt yerel sâiklerle ilerlemesini beklemenin safdillik olacağının farkındayım. Mesela geçen dönemde iline-ilçesine hiç hizmet götürmeyen adama yine oy verirken yakalıyoruz kendimizi. Ya da aday profilini, vaatlerini, duruşunu hiç beğenmediğimiz isimlere “yapacak başka bir şey yok” diyerek oy veriyoruz.

Bu durumun istisnaları da var elbette ama istisnalar sadece kaideyi güçlendirmeye yarıyor.

Şunu şöylece söylemek lazım: Yerel seçimde “başarı kriteri” o seçim bölgesini kazanmak değil bence. Genel seçimde partisinin aldığı oyun altında mı üstünde mi olduğuna bakmak daha sağlıklı olur başarıyı değerlendirmek için.

Şöyle gerine gerine oturup, seçim bölgem/bölgelerim için adayların özgeçmişlerini okuyacağım, ortaya koydukları siyaset dilini tespit edeceğim, projelerini-önerilerini inceleyeceğim bir karar verme süreci yaşamayı istiyorum. Çok şey istediğimin farkındayım elbette ama nasılsa istemek bedava.

Basit bir örnek üzerinden ilerleyeyim. Oturduğum semtte geçmiş hizmet döneminde aldığım hizmetin sıfır olduğunu düşündüğüm bir durum olsun ortada. Belediye semte yol yapmamış, park yapmamış, otopark sorununu çözmemiş, kültür hizmeti üretmemiş, hiçbir şey yapmamış. Üstelik oy verdiğim partim de yine o adamı aday göstermiş. Bu durumda sağlıklı bir seçmen olarak gözden geçirmem gereken şey “oyumdur” doğal olarak değil mi? Otururum, geçmiş hizmet döneminde yaşadığım olumsuz tecrübeyi hesaba katarak bir tercih yaparım. Yapar mıyım? Yapıyor muyuz? Hayır.

Ya da şu: Daha önce hiç oy vermediğim, genel seçimde de oy vermeyeceğim bir partinin adayı şehrim için çok ama çok güzel şeyler anlatıyor. Mesela “şahane bir çocuk kütüphanesi yapacağım, açık üniversite konseptinde akademik eğitim vereceğim, çöpleri ayrıştırma konusunda %90 başarı vadediyorum, bisiklet yolları projem hazır” falan diyor. İnanıyorsun da o adayın bunları yapabileceğine. Üstelik projeler de çok ilgini çekiyor. Ama yine de sandığa gittiğinde “genel siyaset” belirliyor tercihini.

Demem o ki yerel seçimlerde de Türkiye’nin “yüksek politik tansiyonu” geçer akçe oluyor her seferinde.

Oysa seçmen olarak yerelde asıl beklentimiz yerel siyasetçilerin yerel olması. Yerel sorunlara iyi çözümler getirerek yaşam kalitemizi artırmaları.

Dolayısıyla görüşüp “gündemlerinde neler olduğunu” anlamaya çalışacağım belediye başkan adaylarından elde etmek istediğim sonuç şudur: Bize hangi çözümleri, hangi yöntemlerle, niçin öneriyorlar?

O zaman ‘Vira Bismillah.’