“Hafıza ağrısı”

Hafızamız yaşadıklarımız arasından neleri kaybolmasınlar diye sımsıkı elinde tutuyor, neleri unutulmaya bırakıyor. Her şeyi aynı canlılıkla hatırlamadığımız, hatta bazı şeyleri çabucak, bile isteye unuttuğumuz bir gerçek; bunu hepimiz tecrübe ediyoruz. Hafızamız bizim adımıza neyin hatırlanacağı neyin unutulacağı noktasında bazı kritik tercihlerde bulunuyor. Muhtemelen bilinçaltımız da ona bu konuda yardımcı oluyor. İyi ama neye göre oluyor bunlar ve nasıl? Bilinçaltımız kontrolümüzde mi? Peki bilinç dediğimiz şey? Onu parçalarını birleştirerek biz mi bütünlüyoruz? Biz yapıyorsak, bizi derinden üzüp sarsacağını bildiğimiz şeyleri neden hafızamızda canlı tutuyoruz? Neden geçmişin bizi türlü sıkıntılara, hatta depresyona sokabilecek keder verici yaşanmışlıklarını unutmamakta ısrarlıyız? Belki ısrarlı değiliz de bir yolunu bulup unutamıyoruz. Bazı acı tecrübeler adeta duvarlarına kazınıyor hafızamızın. Neden? Nasıl? Biz hep kendimizi maruz kalan tarafta hissettiğimize göre kim yapıyor bütün bu işleri? Komut kimden hangi yolla geliyor? Kafa kamaştırıcı sorular bunlar!

Bilinç dediğimiz şey ne kadar acayip, ne kadar bilinmezlerle dolu bir şey gerçekten, bilinçaltı ya da bilinçdışı mefhumları ne kadar esrarengiz! Her an bilinçli şekilde faaliyet halinde olan ama bu faaliyeti yürütürken bizim bilincimizden daha büyük bir ağa bağlı olduğu hissini veren hafıza meselesi üstünde düşününce ne kadar kamaştırıyor insanın aklını? İnsan bir muamma diyorlar ya hani… Her şeye dümdüz bakanlar için muamma olmayan ne var?

Matt Haig, ‘Zamanı Durdurmanın Yolları’ kitabındaki şu ifadelerle geçmişin zihnimizde bıraktığı kahır tortularına işaret ediyor: “Hâlâ başım ağrıyor. Bazen geçer gibi oluyor, bazense ondan başka hiçbir şey kalmıyor ve acı her seferinde anılarla örtüşüyor. Baş ağrısından çok hafıza ağrısı. Hayat ağrısı.”

İnsan, nadiren de olsa zihnini modern oyalayıcılardan kurtarabildiğinde hemen kendince bir anlam arayışına giriyor. Kendine kaldığında doğal yönelimi bu. Ve bu o kadar kendiliğinden oluveriyor ki; bu dünyaya bildiğimiz ama unuttuğumuz bir şeyi hatırlamak üzere geldiğimiz düşüncesini getiriyor ister istemez akla.

“Sizi bir yerden hatırlıyor gibiyim” dedi az önce tanıştığı kişiye biri. “Umarım dünyadaki bir yerden söz ediyorsunuzdur” dedi gülümseyerek karşısındaki.

Varlığın hakikatine ilişkin kendimize sorduğumuz her soru, eğer bunu samimiyetle yapıyorsak, bizi aslî istikametimize sokacaktır. Ne kadar sürer bilinmez, ama bu yolun bizi günün birinde kendi hakikatimizin esrarlı derinliklerine götüreceğine şüphe yok.

“Bazen içime sıcaklık veren bir şey hatırlamış gibi hissediyorum” dedi beyaz saçlı adam, “ama hafızam bana tam olarak neyi hatırladığımı söylemek istemiyor:”

…

11 Ocak Cumartesi günü Çamlıca Camii 1071 Konferans Salonu’nda “Tevhid ve Nübüvvet Sempozyumu” var. Sempozyum, Türk Tasavvuf Musikisi ve Folklorünü Araştırma ve Yaşatma Vakfı (TTMFAV) ile Marmara Üniversitesi İslam Düşüncesi Çalışmaları Uygulama ve Araştırma Merkezi iş birliğiyle düzenleniyor. TTMFAV Başkanı Ahmet Özhan’ın “Ötekisizlik Metafiziği: Birliği Düşünmenin İmkân ve Mecburiyeti” başlıklı konuşmasıyla açılacak ve bütün gün devam edecek sempozyuma, ilim ve düşünce dünyamızın çok değerli isimleri katılacak. Ardından saat 19.00’da TTMFAV İcra Heyeti, Mustafa Hakan Alvan yönetiminde “Tevhid Etsin Dilimiz” temalı tasavvuf musikisi konseri icra edecek. Bu çok önemli etkinliği ilginize sunuyorum.

https://ttmfav.org.tr/sempozyum adresinden sempozyum programı ve konuşmalarla ilgili daha geniş bilgi alınabilir.