Bizim çocuklar için fark etmez

Öyle bir jenerasyon yakaladık ki; öz güveni yüksek, ne yaptığını isteyen ve ne yaptığını bilen bir milli takımımız var. Bu jenerasyonun Avrupa Şampiyonası'ndan sonra kendi ayarında olmayan ülkelerle oynadığı bu ligde oyun disiplinine bağlı kalarak, Montella’nın oyun formasyonunu içeride, dışarıda sahanın her yerinde uygulayıp sabırla sonuca gitmeyi de alışkanlık haline getirdi. Hava eksi derecelerde, saha zemini zımpara gibi, böylesi teknik kapasitesi yüksek bir takımın böylesine sağlıklı pas organizasyonları yapması bana göre galibiyetten daha önemli. Hakan’ın destek ayağının da topa dokunmasıyla iptal edilmesinden sonra ikinci penaltıyı kullanmadaki öz güven aslında takımın tümünün öz güveninin de göstergesiydi. Öne geçmelerine rağmen yorgunluğun da etkisiyle savunmada kalan ve adam paylaşımında sıkıntı yaşayan bizim çocuklar bir anlık konsantrasyon bozukluğundan kalesinde beraberlik golünü görürken, attığı golle oynadığı oyunu taçlandıran Arda ile inadıyla pozisyonu üreten Kerem, ortaklığı milli takımın ne ifade ettiğinin de en önemli göstergesiydi. İki takımın oyun formasyonları belliydi. İzlanda, kalabalık savunma ile Türkiye’yi karşılayıp, ikinci bölgede geçişleri yaparak oyunun hemen başında kazandığı golde olduğu gibi Oskarsson’un koşu yoluna attığı toplarla sonuç aradı. Kenar beklerini hücumda kullanmak için Abdülkerim ile Merih’in arasına kadar gelip topu kullanan ve her iki ceza alanı arasını kontrol eden Hakan’ın organizasyonunda rakip kale alanı önünde Arda’nın yaptığı pas bağlantıları hücum organizasyonlarının en önemli ve önlenemeyen bölümüydü. Geriye düşmesine rağmen oyun disiplininden kopmayan Türkiye, ön hattının her birinin 9 numara pozisyonunda oynadığından yola çıkarsak bu takım gelişirken, yarışma başarısı gösteriyorsa alkışlanmalıdır.