Çok keyifli geçti yaz tatilim. Son günlerinde olsak da hâlâ da öyle sayılabilir. Bugün balık tutmaya gideceğiz babamla. Siz de gelmek ister misiniz? Öyleyse düşün peşimize...
Ayşe durur mu? O da dedemle birlikte takıldı arkamıza. Sözde Ayşe'yi balık tutmaya, dedem götürüyor. Ama yanımızdan bir adım olsun ayrıldıkları yok nedense.
İşte dere de göründü. Oltalarımızı hazırlayıp, uyur gibi akan derenin içine sarkıtıyoruz. Hişşt, siz de sessiz olun lütfen! Pek ses çıkarmamak gerekiyormuş balık tutarken. Balıklar sesimizi duyarlarsa, oltaya yaklaşmazlarmış.
Ama dinleyen kim? Kardeşim Ayşe, papağan çenesi yemiş gibi sanki. Dudakları arasında bir şarkı, mırıldanıp duruyor kendi kendine. Ona kalırsa balıklar, güzel şarkıları sever ve dinlemek için iyice yakına gelirlermiş. Babam sonunda dayanamayıp biraz da şakayla Ayşe'ye çıkışıyor:
"Ne o Ayşe hanım, bitmeyecek mi şarkın? Konuşmadığın günlerin zekâtını veriyorsun herhalde."
Bir şey anladımsa Arap olayım. Hatta Japon olayım. Zekâtın ne olduğunu kim anlatacak şimdi bana?
Dedem tabii ki!
Dedem neden mi fısıldayarak konuşuyor? Balıklar kaçmasın diye elbet. Kulaklarınızı biraz daha yaklaştıracak olursanız, siz de söylediklerini rahatça duyabilirsiniz. Zekât vermek, İslam'ın şartlarından dördüncüsüymüş.
"Zekât, mal ve para ile yapılan bir ibadettir. Belli bir miktarda malı olan her Müslüman'ın vermesi farzdır. Allah'ın belirttiği bir ölçüden daha fazla malı, parası, mülkü olan her Müslüman zekâtını vermelidir."
İyi de kime?
"Başta maddi durumu iyi olmayan en yakın akrabalarımıza... Sonra fakir kimselere, borçlulara, Allah yolunda çalışanlara ve yolda kalmışlara verilmelidir zekat."
"Sadece para mı verilir dedeciğim?"
"Dileyen para, dileyen giyecek ve yiyecek, isteyen dört ayaklı hayvanlardan ve ticarî mallardan verebilir zekâtını. Allah, kitabında 'Namazı dosdoğru kılınız ve zekâtı tam veriniz' diye buyuruyor."
Hoop! Bir balık yakalıyorum işte tam bu sırada. Balığımı kancadan çıkarıp içi su dolu küçük kovama bırakıyorum. Balık ölmemiş çok şükür. Fakat keyifsizce yüzüyor kovanın içinde. Dedem de, babam da sağolsunlar. Zekâtla ilgili bir sürü şey anlatıyorlar bu arada. Hepsini bir bir kaydediyorum aklımın bir köşesine.
"Herkes yılda bir kez zekâtını verse ülkemizde hiç fakir insan kalmaz" diyor babam. "Böylece hem fakirler sevinmiş olur, hem de zekâtını veren sevap kazanarak ibadetini yapmış olur."
Ne güzel bir yardımlaşma! Allah'ın bize verdiklerini insanlarla paylaşmak ne güzel bir ibadet öyle değil mi? Zekât vermekle insanların kazancı ve malı temizleniyor, bereketlenerek artıyormuş. Bir de şeymiş; zekât insanları cimrilikten kurtarıyormuş. Bu dünyanın malına ve parasına bağlı olmamayı hatırlatıyormuş.
Bu balıklarda nereye saklandı Allah aşkına? Benim yakaladığım bir tanecik balık dışında, balık yakalayan olmadı henüz. Aradan iki saat daha geçti. Fakat sonuç yine de değişmedi. Kovamız, bir balığı saymazsak boş hâlâ. Şimdi çabucak toparlanma vakti. Hava bulutlanmaya başladığına göre, yağmur üzerimize indi inecek.
"Gökyüzünün zekâtı da yağmur" dedi dedem. "Yoksulluğu susuzluk olan topraklara, gökyüzü bol bol veriyor zekâtını."
Dedemin sözü bitmeden, yağmur damlalarını hafiften dökmeye başladı.
Kovadaki balığa baktım, bir avuç suda gezinip duruyor. Belli ki hiç memnun değil hayatından. Dedeme seslendim: "Dedeciğim, tuttuğum bu balık için bana da zekât düşer mi?"
Dedem de, babam da bana cevap vermeden gülümsediler.
"Bence düşer…" deyip balığı, derenin içine bıraktım. Böylece ilk zekâtımı vermiş oldum ben de. Bütün sevabı avuçlarımın içine biriktirdi yağmur.
Canınız ne zaman çizmek, boyamak, kesmek, yapıştırmak, el işi yapmak, kısacası eğlenmek ya da bunları birine yaptırmak isterse bu kitap tam size göre! Okul öncesi öğretmeni için muhteşem bir yardımcı, Resim öğretmeni için harika bir kaynak, çocuklar için eğitici bir oyuncak, eğlenmek isteyenler için süper bir fırsat… Kısacası kitapta mutlaka size göre bir şey var.
Bu kitap, çocuklarımıza görgü ve nezaket kurallarını anlatıyor. Resimli ve küçük boyutlardaki bu kitap çizgi roman gibi akıcı ve etkileyici. Hem çocukların okumasını geliştiriyor, hayal dünyasını renklendiriyor hem de evde, okulda, misafirlikte, otobüste uyması gereken görgü ve nezaket kurallarını öğretiyor. Muştu Yayınları'ndan çıkan kitap çocuklara büyükleriyle, arkadaşlarıyla ve toplum içinde nasıl davranması gerektiğini eğlenceli ve esprili bir dille anlatıyor ve gösteriyor.
Odanızın kapısına kurbağalı bir tabela, arkadaşlarınız için enfes çikolata topları yapmak ister misiniz? Ya bir tohumun nasıl filize döndüğünü görmeyi?.. Ya da yumurta kabuklarından penguenler yapmayı?.. Parmağınıza sarılan minik bir koala yavrusu, daldan dala atlayan maymunlar, zıp zıp zıplayan kurbağalar ve daha onlarca neşeli etkinlik bu kıpır kıpır kitapta. Üstelik rengârenk çıkartmalarla! Haydi! Kâğıtlarınızı, makasınızı, boyalarınızı, kalemlerinizi eğlenceye hazırlayın.
Bir gün bir adam bir kahveye gider ve kahvecinin ikisi ikiz, üç çocuğu olduğunu öğrenir ve merak edip yaşlarını sorar.Kahveci çocukların yaşlarının çarpımının 72 olduğunu söyler.
Adam bu yetersiz der, daha çok ip ucu ister.
'O zaman kahvenin kapı numarasına bak, çocukların yaşlarının toplamını göreceksin.' der kahveci.
Bakar gelir adam ve “Bu da yetersiz der” ve biraz daha ipucu vermesini ister kahveciden .
“En küçük çocuğum dondurmaya bayılır” der kahveci.
Adam çocukların yaşlarını anlamıştır bu sefer.
Siz de anladınız mı çocukların kaç yaşında olduklarını?
Sevgili Çocuklar! Bu sayfada sizin çalışmalarınıza da yer vermek istiyoruz. Resim, şiir, hikaye gibi çalışmalarınızı bir zarfa koyarak Yeni Şafak Pazar, Yeni Doğan Mahallesi Kızılay Sok. No:39 Bayrampaşa / İstanbul ya da pazar@yenisafak.com.tr adresine gönderebilirsiniz.
