İKİ YÜZLÜ AVRUPA

AB, İkinci Dünya Savaşı'nın acı tecrübeleri ışığında etnik, dini ve ulusal esaslara dayalı ayrımcılığı esas alan faşist zihniyetin bir daha kıtada söz sahibi olmaması için doğmuş, insanlık tarihinin en büyük barış projesidir. Türkiye'yi, pozitif ya da negatif kültürel ayrımcılığa tabi tutmadan, diğer ülkelerle eşit ve nesnel kriterler ışığında değerlendirme olgunluğunu gösteriniz.

Türkiye'nin Gümrük Birliği'ne yeni katılacak olan 10 ülkeyle ilgili genişletilmiş Ek Protokol'ü imzalaması, ancak bu imzanın Güney Kıbrıs'ı tanımak anlamına gelmediğini, Türk limanları ile havaalanlarının Rumlara açılmasının hiçbir şart altında mümkün olamayacağını bir deklarasyonla duyurmasının ardından Avrupa'dan gelen haksız tepkiler, Avrupa Birliği'ne dahil bazı devletlerin, seküler bir dünya görüşünün ürünü olan çağdaş, barışçıl ve evrensel değerler manzumesiyle değil, arkaik ve anakronik bir takım kültürel önyargılarla hareket edebileceğini bir kez daha göstermesi açısından son derece dikkat çekiciydi.

Cumhurbaşkanı Sezer, Başbakan Erdoğan, CHP Genel Başkanı Baykal, Dışişleri Bakanı Gül ve diplomatlar, kısaca herkes, Fransa başta olmak üzere birçok AB üyesi devletin, Türkiye ile tam üyelik müzakerelerinin başlanmasına ilişkin politikalarında önyargılı hareket ettiği konusunda görüş birliği içerisinde. Şu gerçek şimdi artık çok daha açık bir şekilde biliniyor ki, Türkiye, kültürel ayrımcılıktan beslenen bir takım küçük taktik hesapların, ultra marazi boyutta tarihi ve kültürel korku ve önyargıların mağduru yapılmak isteniyor.

3 Ekim'de başlayacak olan tam üyelik müzakereleri için Türkiye'nin yerine getirmesi gereken hususlara ilişkin ek taleplerin hemen hepsi, bu bağlamda haksızdır; üstelik birçok AB üyesi devlet bunlara yönelik politikalarında çoğu defa samimi olmadığı gibi, bu konulara ilişkin sorunların adil ve barışçıl bir şekilde çözümü noktasında yapıcı ve teşvik edici de değildir.

AB'nin şovenist bilinçaltı

"Asyalı Müslüman Türkler"in "Avrupa medeniyetine ait olmadığından dolayı tam üye olamayacağını" söyleyerek, 21'inci yüzyılda bile nasıl ilkel, ayıplı ve şovenist bir bilinçaltına sahip olduklarını faş eden ve Ermeni sorunu ya da Güney Kıbrıs'ın tanınması meselesine, Türkiye'nin üyelik müzakerelerine başlamasını engellemek için son bir gayretle, cansiperane sarılanların, John Locke ve İskoç Aydınlanması ile birlikte Batı (piyasa) Medeniyeti'nin en önemli sacayağını oluşturan Alman filozof Immanuel Kant'ın, kendi amacına ulaşmak için başka bir şeyi kullanmanın en büyük ahlaksızlık olduğuna dair sözlerini iyi anımsamalarında fayda var. Üstelik, vaktiyle eski Harward'lı tarih profesörü müteveffa J. Arnold Toynbee'nin "Medeniyet Yargılanıyor" adlı eserinde de isabetli bir şekilde ortaya konulduğu üzere, Hıristiyan ve İslam medeniyetlerinin Suriye medeniyetinin çocukları olduğu gerçeğini görmezlikten gelip, Türkiye'yi mutlak manada ötekileştirerek, bilgiç bir öğretmen kibri ve küstahlığıyla medeniyet dersi verme gayretkeşliği içerisinde bulunanların, öncelikle ait olduklarını iddia ettikleri kendi medeniyet değerlerine vakıf olmaları ve eylemlerini de buna tutarlı bir şekilde ortaya koymaları beklenir. Türkiye'nin son zamanlarda gerçekleştirdiği devrim niteliğindeki reformları ve Kıbrıs ve Türk - Yunan sorunlarının çözümüne yönelik yapıcı tutumunu görmemekte inatla ısrar eden bazı Avrupalı devletlerin, öne sürdükleri yeni koşullarla, ahde vefa (pacta sund servenda) ilkesini sürekli ve pervasızca çiğneyerek, ulusal ve uluslar arası ölçekte ve dünya kamuoyu vicdanında bütün inandırıcılığını ve güvenilirliğini kaybettiklerini artık görmeleri gerekiyor.

Başta Fransa olmak üzere Alman Hıristiyan Demokratları ile Avusturya ve Hollanda'nın hakkaniyet ölçüleriyle hiçbir surette bağdaştırılması mümkün olmayan bu ayrımcı taleplerine karşı, Türkiye'nin hem haklı ve onurlu tepkisini ortaya koyması, hem de bunu yaparken üslubuna dikkat ederek ölçülü bir şekilde hareket etmesi gerekiyor. Çünkü on yıl sonraki tam üyelik hedefine ulaşmamız gerçekleşmese dahi, AB sürecinin ekonomik ve siyasi açılardan ulusal kalkınmamıza sağlayacağı olumlu etkilerden yararlanmayı bilmemiz gerekir. Bu nedenle fevri ve duygusal tepkiler yerine, zaman içerisinde müzakerelerin başlamasıyla birlikte daha sağlıklı bir şekilde gelişecek Türkiye - AB ilişkilerine zemin hazırlamaya yönelik sağduyulu, akılcı ama bir o kadar da onurlu bir dış politika izlenmesi doğru olacaktır.

Başbakan Recep Tayyip Erdoğan'ın Fransa Başbakanı Dominique de Villepin'in, Türkiye'nin üyelik müzakerelerine ilişkin açıklamasına tepki göstermesi, bu bağlamda sembolik ama çok yerinde bir tavırdır. Erdoğan'ın, Fransa Cumhurbaşkanı Jacques Chirac'ın verdiği olumsuz demeçten duyduğu üzüntüyü de dile getirmek suretiyle, 3 Ekim müzakere süreci ile ilgili olarak Türkiye'nin yeni şart düşünme ve konuşmasının söz konusu olamayacağına dair yaptığı kesin vurgu, sürekli olarak munzam taleplerle karşımıza çıkan kötü niyetli bazı Avrupalı muhataplarımıza ulusal kararlılığımızı göstermesi açısından isabetli oldu.

Türkiye ile Avrupa Birliği ilişkileri kırk yılı aşkın bir tarihi geçmişe dayalıdır. Türkiye, 14. 04. 1987 tarihinde, Avrupa Topluluğu'nu doğuran Roma Antlaşması'nın demokrasiyle idare edilen "her Avrupalı Devlet Topluluklara katılmayı isteyebilir" şeklindeki pozitif düzenlemesine dayanarak AB'ye tam üyelik için müracaatta bulunmuş ve bu yolla 1959 Temmuzunda yapmış olduğu ilk tam üyelik başvurusuna yönelik, "Türkiye ve AB arasında ortalık tesis eden Ankara Anlaşması'nın 28. maddesinde ifade edilen duruma Türkiye'nin henüz ekonomik açıdan gelemediği" ne dair Avrupa Ekonomik Topluluğu' nun aleyhte tezini çürütmüştür. Çünkü Roma Antlaşması, Ankara Anlaşması'ndan farklı olarak, Türkiye' nin Birliğe "tam üyeliği" ni, bütün şartlara uygun özelliklere sahip olması kaydıyla, onun için bir olanak değil, mutlak bir hak olarak nitelemiştir. Ancak ne hazindir ki bütün bu siyasi, tarihi ve hukuki gerçeklere karşın, bazı Avrupa ülkeleri, halkının büyük bir kısmı İslam inancına sahip bulunan Türkiye'nin AB ile tam üyelik müzakerelerine başlamasına, Birliği bir "Hıristiyan Kulübü" haline getirmek hülyasıyla karşı çıkıyorlar. Bu hülyanın müzmin müdavimleri Avrupalı ve özellikle Alman Hıristiyan Demokrat dostların, kültürel ayrımcılık temeline dayalı argümanların, AB'nin temelinde yatan seküler değerler manzumesine taban tabana zıt olduğunu iyi bilmeleri gerekiyor. Zira AB, İkinci Dünya Savaşı'nın acı tecrübeleri ışığında etnik, dini ve ulusal esaslara dayalı ayrımcılığı esas alan faşist zihniyetin bir daha kıtada söz sahibi olmaması için doğmuş, insanlık tarihinin en büyük barış projesidir. Türkiye'yi, pozitif ya da negatif kültürel ayrımcılığa tâbi tutmadan, diğer ülkelerle eşit ve nesnel kriterler ışığında değerlendirme olgunluğunu gösteriniz. Kısaca sizden istediğimiz, medeni bir ülkeye yakışır şekilde verdiğiniz sözü tutarak, Türkiye'nin sadece hak ettiğini (jedem das Seine) almasına katlanma basiret ve dirayetini göstermenizdir. İnsan hakları, demokrasi, hukuk devleti ve liberalizm gibi kültürel açıdan ortak ve nötr değerler, prensipler ve çıkarlar üzerine kurulu bir Avrupa Birliği'nin aydınlık yüzünün, dini, etnik ya da kültürel ayrımcılık üzerine bina edilmiş militarist ve emperyalist, karanlık yüzüne galebe çalmasında, son tahlilde herkesin yararı bulunduğu gerçeğini lütfen gözden uzak tutmayınız.