Medya gökdelenleri gecekondulaşırken..

Türkiye'de ve dünyada herşey değişecek.. Bir tek "Türk medyası" değişmeyecek..

Mümkün mü bu?

Mümkün olmadığını, Türk medya sermayesindeki yapı değişikliğini izleyerek, görebiliriz..

Hatırlarsınız.. Sürekli, "kartel medyası"ndan söz eden yazılar yazdık, fırsat buldukça televizyon kanallarında da anlattık..

"Kartel medyası" kavramı ile ifade edilen olgu şuydu..

İki medya sermayesi birleşerek, dağıtımı, ilan fiyatlarını ve emekçilerin çalışma hürriyetini sınırlayan ve dolayısıyla "serbest rekabet" ortamını yok eden, fiili bir kartel yapısı oluşturmuşlardı..

"Kartel"in kötü yan-ürünlerini de, somut iki olayda gördük..

Önce, "Akşam" gazetesi yok edilmek istenildi. Çünkü "Akşam", fiyatını düşürerek yüksek tiraja ulaşmıştı.. Bir sabah, basılıp dağıtılmak için bekleyen yüzbinlerce Akşam gazetesi, dağıtılmadı..

İkinci olay da, medya dünyasına yeni giren "Star" gazetesinin dağıtımı durdurularak gerçekleştirildi.. "Star"ın fiyatı da, karteli oluşturan sermayelere ait gazetelerden daha ucuzdu..

Sonuca bakın..

Akşam gazetesi, şu anda sermaye ve piyasa değeri, tüm kartel medyasının toplam malvarlığından daha büyük olan Karamehmet grubuna geçti.

"Star" ise, bu gazetenin sahibi olan Uzan'ların maddi gücü sayesinde direnebildi.. Kendi dağıtım örgütünü kurdu ve hem tirajını, hem varlığını korudu..

Neticede, "ucuz fiyatlı" oldukları için önce "Akşam"ı, sonra da "Star"ı yok etmeye yeltenen "kartel medyası", bugün kendileri, fiyatlarını maliyetlerinin altında tutarak, ayakta kalmaya çalışıyorlar..

Hürriyet'in, Sabah'ın, Milliyet'in fiyatları, 100'er bin lira.. Belli ki bu yayın organları, "tiraj"ı korumak için "kâr" unsurunu devre dışı bırakmış durumda..

Peki bundan ne çıkar?

Birincisi, artık "medya dünyası"nın en büyükleri, ne Aydın Doğan, ne de Dinç Bilgin..

Hem GSM cep telefonları, hem bankaları, hem sanayi ve hizmet sektörlerindeki büyük yatırımları ile, Mehmet Emin Karamehmet ve Cem Uzan (veya Uzan ailesi), medyanın reel büyükleri..

Gerek Karamehmet, gerek Uzan için "medya", genel iş hacimlerinin içinde, çok küçük paya sahip..

Bugün çok ucuz fiyatla satılmalarına ve çeşitli promosyonlar vermelerine rağmen, Türkiye'de gazetelere hergün para verip alacak, 3 milyondan fazla okuyucu bulamıyor kartel sermayesi.

Ama sokaktaki simitçi de, büyük işadamları da, toplam sayısı 10 milyona dayanan "cep telefon abonesi" kimliği içinde, her ay çok büyük paralar ödüyor Karamehmet'e ve Uzan'lara..

Sonuç bellidir..

Aydın Doğan ve Dinç Bilgin, çıkış noktalarını oluşturan "medya" işine dönerler ve karteli bozup, "rekabet"e girişirlerse, ayakta kalabilirler.

Ama bu fiyat ne maliyet politikaları ile, ne Karamehmet'e, ne Uzan'a dayanabilirler..

Ayrıca devlet ve siyaset de değişiyor..

"Kartel medyası"nın toplum üzerinde siyasi etkisinin olmadığı, gerek genel seçimlerde, gerekse fiyasko ile biten Demirel'in uzatmalı cumhurbaşkanlığı projesinde anlaşıldı..

Ayrıca "28 Şubat" modeli, "medya-siyaset-devlet" üçgeni de dağıldı..

Medyayı, devlet malına ve özelleştirmelere katıp, manipüle etmeye özenen Mesut Yılmaz, siyaseten istikbali olmayan bir isim..

Medya gökdelenlerinde transfer pazarlığı yapmak, koalisyon kurmak, bakan atamak pek mümkün değil.. Politikacılar, medyaya taviz ve teşvik verip, karşılığında destek almak isteyen eski yapının dışında..

Medyadan, sadece özel hayatları teşhir edilir korkusuyla, sanatçılar, mankenler ve sokaktaki vatandaş "ürküyor."

Düşen faizler de, medyanın "paradan para kazanmak" olayını bitirmiş gibi..

Evet.. Rüzgar esen, fırtına biçer..

Eğer kartel sermayesi, kartelciliği bırakıp, serbest rekabete ve özgür gazeteciliğe dönerse belki yaşar.. Aksi halde, Karamehmet ve Uzan, onları yutar..

ŞAKA

Bekleyin, göreceksiniz

Karakollar şeffaf olacaktı ya..

Pişkinsüt'ün başında bulunduğu Meclis Komisyonu, "karakollar raporu" ile bu konuda ilk adımı attı..

Şimdi sıra, "medyanın şeffaf" olmasında..

Çünkü varlık sebebi, siyasetin ve idarenin şeffaflığını sağlamak olan "medya", şu anda karakollardan daha kapalı bir kutu..

Galiba sıra, "medyanın şeffaflaşması"na geliyor..

AKIL ÇAĞI

Kârsız işletme yaşayamaz..

Sermaye ister medya sermayesi, ister banka sermayesi, isterse sınai sermaye olsun..

Kural, tüm sermayeler için aynıdır..

Kâr etmeyen sermaye, erir ve yok olur..

"Kâr", ekonomik başarının göstergesidir..

"Kâr", müstakbel yatırımların kaynağıdır..

"Kâr", muhtemel zararların sigortasıdır.

Tabii "kârlı olmak" da yetmez bir sermayenin ayakta durmasına.. Bir de "nakit akım tablosu"nu sağlıklı tutmak meselesi var..

O sene kâr etmeyebilirsiniz.. Ama nakit akım tablonuzu bozmazsanız, ertesi yıl, bilançonuzu düzeltmek imkânınız vardır.. Fakat nakit akım tablosu bozulunca, durursunuz.. Senetlerinizi, maaş ve ücretleri, ham madde bedellerinizi ödeyemezsiniz..

Kârsızlık bir işletmeyi bayıltır.. Ama nakit sıkıntısı, bir işletmeyi öldürür. Borç ise, faiz yükü ile, maliyet yapısını sarsar.

Hızlı nakit yaratmak için stokları eritmek amacı ile maliyetin altında mal satmak, promosyonla satış geliştirmek, medya dışı işletmeler için, geçerlidir..

Medyada pek stok yoktur.. Gazete, ertesi gün eskiyen bir hurdadır.. "Kağıt" ise, altın gibi paraya çevrilen bir metadır..

Ayrıca, promosyon olarak verilen ürün, ana üründen değerli olunca, buna "Nasreddin Hoca ticareti" denilir.. Hoca'nın hanımı da, daha fazla yoğurt almak için, altın bileziğini terazinin darasına gizlice atmış ya..

Medya sermayesi, artık devlet desteğini unutup sayı ile kendine gelmeli ve kârlı olmayan işletmelerin yaşamayacağını görmelidir..