Neden böyleyiz?

Olimpiyat oyunlarında alınan sonuç aklımızı başımıza getirdi ise, ne mutlu bize. Zira, önümüzde Atina 2004 var. Hatalarımızı anlayıp, 2004'e şimdiden hazırlanırsak, istenilen sonuçları alabiliriz.

Şimdi başlığa dönüp "Neden böyleyiz"in cevabını bulmaya çalışalım:

Ülkemizde sporun gelişmesi için yasalar çıkarıldı. Ancak yasaların bir türlü hayata geçirilemediğine defalarca şahit oluyoruz.

Konuyu açmak için, bunların bazılarını, satır başları ile gündeme getirelim, isterseniz:

- 500 kişi işçi çalıştıran işyerlerinde müesseselerin spor yapma ve yaptırma işi yasa ile yürürlükte bulunmasına karşılık, bu konuya hep sırtımızı döndük.

- Belediyelerin ödemek zorunda olduğu, bütçelerinin yüzde 1'lik payın tahsili gerçekleşemedi.

- Geçen yıl genel bütçeden spora ayırılan para 40 triyon idi. Bu yıl 50 trilyon civarında olacak. Yani, genel bütçenin ancak binde biri veya biraz üstü para ile sporumuz, çağdaş düzeyin seviyesine çıkacak. Bu, aldatmacadan başka bir işe yaramadığı gerçeği su yüzüne çıkmasına rağmen aynı kafayı taşıyoruz.

- Sporun okullara yayılması için Milli Eğitim Bakanlığı kaynak olmasına rağmen, Spordan Sorumlu Devlet Bakanlığı ile bu kuruluş, birbirine adeta düşman gibi bakıyor. Her türlü organizasyonda, başarıyı yakalamamak için birbirini çelmelemeye yarışıyorlar.

- Okullardaki 1 saatlik sopr dersleri aldatmadan öteye gitmiyor.

- Maliye Bakanlığı yurt dışından gelecek eğitici ve antrenörler konusunda cimri davranma geleneğinden uzaklaşmalı..

- Çocuk Yetiştirme Yurtları ile ıslah evlerindekiler bir türlü spora yönlendirilmedi.

- Federasyon Başkanlıklarının büyük kısmı, ehliyetsiz başkan ve yöneticilere teslim edildi.

Bir çırpıda aklıma gelen bu sorular halledilmediği sürece, daha çok dizimizi döveriz.

Bunların ötesindeki sorun ise, spor kültürümüzün olmayışı. 2008 Olimpiyatları için yanıp tutuştuğumuz bir ortamda, spor kültürümüzün eksikliği problemlerin baş sırasında yer alıyor.

Bence, yukarıda sıraladığım bazı sorunlardan öte, spor kültürsüzlüğümüz birinci planda yer almadı. Parayı, pulu bulmak mümkün ama, spor kültürüne arkamızı dönmek vehametin boyutunu kendiliğinden ortaya çıkartır.

Önce, spor kültürü, sonra da sorunlar halledildiği an, büyük organizasyonlardan boynumuz bükük dönme devri de biter. Bunlar yapılmazsa, her seferinde bulduğumuz "günah keçilerini" kendimize kalkan edip, spor kamuoyunu aldatmaya devam ederiz.

Tıpkı, Sydney 2000'de olduğu gibi...