Hüznün şarkısı: İnsanın kalbiyle konuşması...

Hüzün, insan yeşerten bir mekteptir.

Hüzünlü kalp, muhabbeti celbeder.

Allah (cc), hüzünlü kalbe rahmet tohumları eker...

Kalp, en iyi sükûnet makamında çalışır.

Gürültü kalbin düşmanıdır.

İnsanın da.

Kalbi ihmal ederseniz, kararır kalp.

Kalbi ihya ederseniz hem ısıtır insanın içini hem de ışık saçar insandan insana ve dünyaya...

Dünyanız kalple aydınlanır. Kalbiniz kararıp dolmuşsa, güneş bile karanlıktır.

Hüznün şiiri: Kalbin gülümsemesi.

Yücelmiş bir kalbin kanat çırpması; dünyayı sığdırdığın, dünyanın zulmünü mezara gömdüğün içinde, kalbinin derinliklerinde...

Hüzünle açar bütün çiçekler.

Hüzünle yeşerir bütün ağaçlar.

Sevinç, hakkıyla yaşanan, lezzet veren sevinç, hüznün eseridir. Tadılan, tadına varılan sevinç, hüznün hediyesi.

Hüzün insana kalbini armağan eden, bir kalbi olduğunu hatırlatan, hakikatin nefesini üfleyen nefis bir hazinedir.

Benzersiz bir hazinedir hüzün. Rahmân’ın rahmeti insanda hüzünle tecellî eder. Hüzün, kalbi öylesine harekete geçirir ve öylesine rahmet yüklüdür ki, hüznün meyvesi, muhabbettir.

Muhabbet, şu süflî dünyada ilâhî kaynağın armağanı ulvî bir pınardır.

Hüzün pınarından akan muhabbet, bütün varlıkların susuzluğunu giderir, bütün varlıkların dünyasındaki düşmanlıkları yok eder, bütün varlıkların aşk tellerini titretir.

Hüzünle yeşerir bütün muhabbetler.

Hüzünle meyve verir bütün yemişler.

Hüzünle aşka gelir bütün çiçekler.

Hüzünle büyür bütün aşklar.

Hüzünle kanatlanır bütün kuşlar.

Çünkü hüznün kalbi vardır.

Kalbi olanın muhabbeti vardır ve nefistir.

Kalbi olanın meyvesi vardır ve lezizdir.

Kalbi olanın rengarenk çiçekleri vardır ve renkâhenk açar.

Kalbi olanın bağrında açar aşk gülleri. Bağrından ışık yayar bülbüllere, karanlık dünyaları aydınlatan aşk şarkıları söyletir, sana, bana, herkese.

Kalbi olanın kanatları vardır. Kalbi olanın kuşları hüzünle kanatlanır gökyüzüne muhabbetle ve aşkla konar yeryüzündeki bir ağacın dalına, bir evin damına, bir insanın yüreğine, kalbinin tam ortasına...

Hüzün kalbe aşk mührü basar, ışık saçar.

Muhabbet mührü basar, kanat çırpar bütün insanlara, bütün varlıklara ve bütün dünyalara...

Kalbin anahtarı hüzündür. İnsanı insan yapan, insana ruh sunan bütün kapılar hüzün’le açılır.

Hüzün, Rahmân’ın rahmet tohumlarını eker insanın kalbine.

İşte bu rahmet tohumları insanın kalbini açar...

Hüzün, insana bir kalp armağan eder. İnsan, kalbi varsa insandır. Kalbini yitiren insan, insanlığını da yitirir. Dünyayı cehenneme çevirir.

Bütün yolculuklar neden hüzünlüdür?

Hüzün, terk’le ilgilidir, terk’in bütün makamlarında seyahat ettirir insanı.

Hüznün makamları: Terk-i dünya, terk-i ukbâ, terk-i hestî, terk-i terk’tir.

Yolculukların hüzün yüklü olması boşuna değildir, aksine derin anlamlar içerir.

Yaşanmışlıkların, hatıraların, zamanda ve özellikle mekânda bırakılan izlerin terkedilmesi insanı hüzünlendirir çünkü.

Hüzün, terkle, terketmekle başlar.

Terki terkle sonlanır, insanı neşve ile sema’ya kaldırır (sema’nın iki anlamıyla da).

Hüzünsüz dünya ne hazindir.

İnsana isabet eden hüzünse, dünyada ve insanda yeşeren aşkın, muhabbetin, kardeşliğin şarkısını besleyen ne muazzez bir nimettir.

Hüzün bir baharla başlar ve bir baharla sona erer: Sonbaharla başlar hüzün, ilk baharla sona erer, insanda aşk ve muhabbet, zarafet ve nefaset sarayı inşa eder.

Hüzün rüzgârları mahzunların üzerinde eser, mahzunlara kol kanat gerer.

Hüzün, Allah’ın sevdiği kullarına hediyesidir: Hüzünle kemal merdivenlerini tırmanır insan, hüzünle olgunlaşır ve hüzünle yıkımları, engelleri aşar; hüzünle üstesinden gelir bütün zorlukların; hüzünle hayat dolu, muhabbet dolu bir dünya inşa eder.

Dünya, süflī bir yerdir.

Cennet yurdu ukbâ ise, ulvî bir makam.

Hüzün, Rahmân’ın bu dünyada cennet kokusunu tattırmak için insana bahşettiği bir rahmet kapısıdır.

Bu kapıdan girince insan, dünya kalıbından kurtulur, kalbiyle konuşur...

Vesselâm.