Öldük, bittik, mahvolduk

Çinli düşünür Lao Tzu’nun anlattığı söylenen bir hikâyedir. Ufak bir köyde, yaşlı bir adamın güzel bir atı varmış. Herkes çok beğenirmiş. Kral da ata hayran kalmış. Atı satması için çok para teklif etmiş ancak yaşlı adam kabul etmemiş.

Bir gün at kaçıp gitmiş. Köylüler “Gördün mü bak” demişler, “kralın teklifini kabul etseydin, çok paran olacaktı. Şimdi ne atın var, ne paran. Büyük zarara girdin.”

İhtiyar, “Hemen karar vermeyin” demiş, “Sadece atım kaçtı.”

Bir iki hafta sonra at geri gelmiş. Yanında on iki tane de yabani at. Köylüler ihtiyarı takdir etmişler. “Sen haklı çıktın. Ne talihli adamsın. Bir sürü atın oldu.”

İhtiyar fazla sevinilecek bir durum olmadığını söylemiş onlara. Köylüler ihtiyara bir tuhaf bakmışlar.

Yabani atları terbiye etmeye çalışırken, ihtiyarın oğlu düşüp bacağını kırmış.

Köylüler “Sen ne talihsiz adamsın babalık, demişler. Çok sevinmemiştin, gerçekten de haklıymışsın. Bak oğlun düştü bacağını kırdı. Sen de iyice yaşlandın. Tarlanı nasıl süreceksin, nasıl ekip biçeceksin? Çok kötü çok…”

İhtiyar onlarla aynı fikirde değilmiş. Yine temkinli davranmış. “Olana bakalım demiş. Sadece oğlum düştü bacağını kırdı.”

*

Köylüler ihtiyarın iyice bunadığını düşünürken, ülke savaşa girmiş. Kral bütün gençleri askere aldırmış. Köyde genç olarak bir tek ihtiyarın oğlu kalmış.

Yine koşmuşlar ihtiyara. Çok şanslı olduğunu söylemişler. “Bizim oğullarımızın hepsi savaşa gitti. Çoğu ölecek, yaralanacak veya esir düşecekler. Oysa senin oğlun yanında…”

İhtiyar; “Siz erken karar verme hastalığına tutulmuşsunuz. Gelecekte ne olacağını kimse bilemez. Ortada bir tek gerçek var. Benim oğlum yanımda, sizinkiler askerde. Ama bunların hangisinin talih, hangisinin şanssızlık olduğunu sadece Allah bilir” demiş.

*

Lao Tzu’nun, bu hikâyeyi şu nasihatle tamamladığı söylenir:

“Acele karar vermeyin. O zaman sizin de herkesten farkınız kalmaz. Hayatın küçük bir parçasına bakıp tamamı hakkında karar vermekten kaçının. Karar aklın durması halidir. Karar verdiniz mi, akıl düşünmeyi, dolayısıyla gelişmeyi durdurur. Buna rağmen akıl insanı daima karara zorlar. Çünkü gelişme hâlinde olmak tehlikelidir ve insanı huzursuz yapar. Oysa gezi asla sona ermez. Bir yol biterken, yenisi başlar. Bir kapı kapanırken, başkası açılır. Bir hedefe ulaşırsınız ve daha yüksek bir hedefin hemen oracıkta olduğunu görürsünüz.”

*

Öldük, bittik, yandık diye düşünenler için, esaslı bir hikâye bu. İbretlik.

Hikâye Çin’de de olsa almak lâzım.

Şimdi durum değerlendirmesi yapalım.

Ne oldu?

Seçimden beklenen zafer çıkmadı.

Oylar düştü.

AK Parti, İstanbul’u da kaybetti.

*

Büyük hizmetlere imza atan Binali Yıldırım, Ekrem İmamoğlu karşısında 31 Mart’takinden de az oy aldı.

Tut ki başpehlivanlık için güreşen biri, mahalledeki küçük bir çocuğa yenildi.

Real Madrid, ufak bir ilçe takımı karşısında başarı gösteremedi.

Veya Muhammed Ali gibi dünya şampiyonu bir boksör, en güçlü dönemindeyken, cılız bir gencin karşısında nakavt oldu.

Durum aşağı yukarı budur.

Fakat dünyanın sonu da değildir.

*

Öte yandan, ‘diktatör’ dedikleri adam yenilmiş oldu esas.

Yeryüzünde seçim kaybeden tek diktatör…

Diğerleri her seçimde yüzde 90’dan az oy almazken, bizimki yüzde 51 bile alamadı.

(Hâlbuki seçime giren de o değildi ama olsun. Değerlendirme bu çerçeve içinde yapılıyor başından sonuna kadar.)

Karşısında biriken öfke, kin ve nefret bloku galip geldi.

“Baba katiliyle baban bir safta” ifadesi, o bloku oluşturanların içinde bulundukları çelişki yumağının acayipliği karşısında pek çelimsiz kalır.

“Yeter ki o gitsin, isterse ülke batsın” düşüncesinde olanlar kazandı.

Olan her neyse, onda hayır vardır; böyle biliriz. Allah kerimdir.