Tavuklar ve İstiklal Marşı

“Başlatalım mı saygı duruşu ve İstiklal Marşı’mızı kaymakam bey?”

İki kamyon dolusu tavuğun gıdaklamaları arasında bu soruya nasıl cevap vermesi gerektiğini düşündü. Dahası, meslek hayatının ilk gününde bu soruya nasıl cevap verebileceğini araştırdı zihninde. Bir kekrelikle, bir olmamışlıkla doluydu çünkü soru.

“İstiklal Marşı ve saygı duruşu yapmasak? Bu durumda biraz tuhaf olacak sanki” dedi. Bıyık altından gülümseyen tarım müdürü “olmaz kaymakam bey” dedi, “İstiklal Marşı’yla saygı duruşu olmazsa hiç olmaz. Yarın Allah muhafaza gazetelerde haber okuruz.”

“Haber mi?”

“Yerel basıncıları çağırdıydık efendim. Hem sizinle tanışmak istediler hem de töreni haber yaparız dediler. Şimdi biz bu törende İstiklal Marşı okutmazsak, saygı duruşunu ihmal edersek yarın kendimizi Hürriyet’e manşet ederiz.”

“Yahu iyi de, tavukların çıkardığı sesi sen de duyuyorsun. Az buz da değil hem. 9.500 tavuk. Sizin sesinizi bile zorla duyuyorum müdür bey. Böyle bir ortamda İstiklal Marşı okunur mu?”

“Kaymakam bey haklısın da, okumazsak olmaz; hiç olmaz. Hem bir yerde devlet vatandaşına tavuk dağıtıyor yani.”

“Sahi, biz bu tavukları niye dağıtıyoruz?”

“Şöyle arz edeyim efendim. 45 bin tavuğumuz var kümesimizde. Devletin kümesidir yani. Biz kesim değil de yumurta için kurduk bu kümesi. İstihdam politikası gereği bakanlığımız öyle uygun gördü. Hem ilçe ekonomisine de doğrudan katkı…”

Müdür bey lafı uzattıkça meslek hayatının ilk gününün sonraki günlerinin nasıl olacağına dair bir ipucu olacağını söyleyen, “ilk gününde masaya yumruğunu vurmazsan seni yumuşak bulur çalışanların, diş geçiremezsin” diyen eğitmenlerinin tavsiyesi geldi aklına.

“Onu sormuyorum müdür bey. Soruma cevap ver. Biz bu tavukları niçin dağıtıyoruz ahaliye?”

Müdür, kaç yılın bürokratı tabii. Pek oralı olmadı bu sert zannettiği çıkış karşısında: “Efendim, ben de tam onu arz edecektim. Tavukların bazısı yumurtadan kesiliyor. Kesiliyor derken günde bir yumurta vermeye başlıyorlar. Verdiğimiz yem aldığımız yumurtaya değmiyor tavuklar günde bir kere yumurtlarsa. O bakımdan 3-4 ayda bir ahaliyi toplar, 8-10 bin tavuğu dağıtırız törenle. Bazısı keser, bazısı günde bir yumurtaya razı olur.”

“İyi de müdür bey. 3-4 ayda bir ahaliyi toplayıp panayır kuracağımıza milletin evine üçer beşer yollatsak ya bu tavukları.”

“Olmaz kaymakam bey, hiç olmaz, devlet tavukları törenle dağıtacak ki babalığı belli olsun.”

“Yahu 2005 yılındayız artık. Kaldı mı böyle şeyler? Bundan sonra ahalinin adreslerine teslim edersiniz tavukları.”

“Nasıl isterseniz. Öyle yaparız artık da… Şimdi emir buyurursanız saygı duruşu ve İstiklal Marşı’mızla programı başlatalım. Ardından protokol konuşmaları olacak. Ardından tavuklu pilav ikramımız var. Ardından halk eğitimin folklor ekibi var. Sonra da tavukların dağıtımı ile program sonlanacak. Arz ederim.”

Saygı duruşunu tavuk gıdaklamaları arasında gerçekleştirdiler. Sıra İstiklal Marşı’na gelince, gıdaklamalarına hız verdiler. Gülse mi ağlasa mı bilemediği bu durumu güçlükle savuşturdu genç kaymakam. Protokol konuşmasında kaymakamlık mesleğinde ilk günü olduğunu, bundan böyle tavukları adreslere yollayacaklarını anlattı toplanan kalabalığa.

Karabiberi bol atılmış, yanında ilçedeki kadın kooperatifinin hazırladığı turşularla yayık ayranının ikram edildiği tavuklu pilavı yerken sadece birkaç ay sonra bu dağıtılanlar da dâhil olmak üzere ilçe sınırları içerisindeki tüm kümes hayvanlarının itlaf edileceğini, kuş gribinin dört bir yanı saracağını bilmiyordu tabii. Fakat adına “bürokrasi” denilen canavarı alt etmek için var gücüyle uğraşması gerektiğini de, bu canavarın sırtını Zaloğlu Rüstem Pehlivan olsa yere getiremeyeceğini de çok iyi biliyordu.

“Hayırlısı” diye geçirdi içinden. Bilirsiniz, bizim memlekette çetrefil durumları atlatmak için “hayırlısı” demekten başka çaresi yoktur insanın.