Başka bir şey

“Koş” diyorlar sana hep. Koşuyorsun sen de. Zarlarına cıva katılmış bu yarışın hileli olduğunu biliyorsun elbette. Doğmuş olmakla biliyorsun bunu. Senin için en iyi seçeneğin “koşmamak” olduğunu zaten çoktan fark etmişsin. Koşuyorsun yine de.

Şöyle düşünüyorsun çünkü: “Koşmasam ne olacak ki? Hem zaten tanıdığım herkes koşuyor. Hem zaten koşmazsam, hileli olduğunu bilsem de, yarışı birinci bitirme şansım olmaz.

Asıl hile, yarışı kazanmak için koşmanın şart olduğunu düşündürmeleridir belki de. Yanlış söyledim. Asıl hile bir yarışın içinde olduğumuzdur yanılgısıdır belki de. Yine yanlış söyledim. Asıl hile yarışmanın kendisidir belki de.”

Başka bir şey anlatacaktım aslında.

Yusuf, zindanda rüyasını yorumladığı o mahkûma şöyle demişti: “Kısa süre sonra suçsuzluğun anlaşılacak. Yeniden eski makamına kavuşacaksın. Sarayda Mısır firavununun maiyetine

gireceksin. Rüyanın tevili budur.”

Kısa süre sonra o mahkûmun suçsuzluğu anlaşılmış, hakkında salıverilme emri verilmişti. Zindandan çıkarken Yusuf’a sımsıkı sarılmış, ona “rüyanın tevili doğru çıktı, dile benden ne dilersen” demişti. Yusuf, bir anlığına boş bulunup “Mısır firavununun yanında tekrar işe başladığında ona benden bahsedersen sevinirim” diye cevap vermişti.

Mahkûm zindandan çıkınca Yusuf’un aklı başına geldi ama ne fayda. İş işten geçmiş, istediğini Allah’tan değil de kuldan istemenin onu duçar edeceği cezaya boyun eğmekten başka çaresi kalmamıştı.

Tam yedi yıl unuttu mahkûm Yusuf’u. Tam yedi yıl zindanda kaldı Yusuf. Dünya unutmaktan ve zindandan ibaret oldu böylece.

Başka bir şey anlatacaktım aslında.

Yaşamakla ölmek arasındaki mesafesizliği, daha doğrusu farksızlığı çoktan anlamış yirmi iki yaşında bir delikanlı, anneannesi yanında olsun ve ona bir kez daha “ben genç kızken hapishanelerin dışına gider, “ya liil” diye başlardım şarkıya” diyerek anlatmaya başlasın istiyor tam şu anda. Anneannesi o incecik acılı sesiyle “korkmayın ey direnişçiler, vallahi dağdakiler sizi kurtarmaya gelecek” diye girsin şarkıya istiyor.

Tam şu anda istiyor ki delikanlı, bir yerlerden burnuna yenice kesilmiş olgun portakalların kokusu gelsin.

“Haydi” diyor arkadaşı. “Haydi” diye tekrarlıyor içinden tam şu anda delikanlı, “haydi anneanne, başla şarkıya.”

Üzerindeki kapağı kaldırıp bir anlığına kafasını çıkarıyor tünelden. “Ver” diyor arkadaşına roketi işaret ederek.

Tam şu anda yirmi iki yaşında bir delikanlı “ölümü de öldürerek” basıyor Yasin roketinin tetiğine. Aklında “attığında o oku sen atmadın, Allah attı” ayeti ve anneannesinin söylediği o şarkı.

Bir anlığına kalıyor orada. Patlama kesif bir duman oluşturuyor önce. Başına topraklar, küçük taş parçaları yağıyor.

Tünele dönüp arkadaşı ile koşmaya başladığında birden durup “şimdi yenice kesilmiş bir portakal kokusu ne iyi olurdu değil mi?” diyor. Arkadaşı, cebinden Nablus hurması çıkarıyor

bir tane. Uzatıyor delikanlıya.

Başka bir şey anlatmak istemiyorum aslında.

Dünyanın tam ortasında, dünyanın tam bu noktasında anlatmaya değer başka bir şey kalmadığını biliyorum çünkü. Yenice kesilmiş portakal kokusu doldursun, doldurabilsin diye burnumuzu, tetiğe basmaktan başka çaremiz kalmadığını biliyorum çünkü.