Tekrar selâm ederim

Geçtiğimiz cumartesi günkü yazımız biraz okunmuş görünüyor. Bazı boşlukları doldurmak isterim. İyi olur.

En küçük bir eleştiri karşısında bile şu yorum yapılabiliyor: “Gemiyi terk edecek galiba.” Yazmıştık, yine yazalım: Biz denizin kendisiyiz. Gemiler ve yolcular gelip gider, deniz yerinde kalır.

Türlü haksızlıklara maruz kalsak da küsmeyiz, gitmeyiz, siper değiştirmeyiz. Evet, ana gövde.

Halis niyetli uyarıların yapılması, eksiklerimizin söylenmesi, bizi zayıflatmaz, bilakis kuvvetlendirir. Yanlışları bile onaylayan, her şeyi tasdik eden insanlardan Allah’a sığınırız.

Otların şifalı olduğuna inanıyoruz da taşların şifa taşıdığına neden inanmıyoruz? Ara sıra o da lazım.

Şairlerin dirisini değil, ölüsünü seven bir toplum olduğumuz söylenebilir.

Particilik dışındaki her şeyi “çiçek böcek edebiyatı” olarak adlandıran bir grup var. Eskiden böyle değildi. Tabiatı geçtim; inayet ve insaniyet gibi mühim konuları bile hafife alıyorlar. Elbette üzücü.

Köşemizde haber özetleri de çıkarıyor olabilirdik. Daha zahmetsiz. Yarım gün değil, bir saat sürüyor.

Camia diyoruz, parti anlayan oluyor. Hayata ve insan hallerine günlük siyasetin değil, hakikatin penceresinden bakmamız icap ediyor. Gönül almak ile gönül kırmak arasındaki farkın neye karşılık geldiğini en iyi müminlerin bilmesi gerekir.

Ülkemiz tehlikeli bir cendereden geçti, geçiyor. Henüz bitmedi.

Hendek meselesinden sınırlarımızdaki terör yapılanmasına, Gezi olaylarından iktisadi saldırılara, paralel ihanet şebekesinin kirli hamlelerinden darbe girişimine kadar bütün imtihanlarda, durmamız gereken yerde durduk. Bunu AK Partili olduğumuz veya Sayın Erdoğan’ı sevdiğimiz için yapmadık. Öyle yapmamız gerekiyordu ve yaptık. Hepsi bu.

15 Temmuz gecesi cumhurbaşkanımızın akıbeti belli değilken tavrımızı ortaya koyduk. Kendi özgür irademizle. Fıtratımızla.

Bunları söylüyor olmak, yanlış anlaşılmaya sebebiyet verebilir. Dememiz odur ki, parti bünyesinde olmadan yahut işaret gelmeden de doğru işler yapabiliriz.

Camiamız iki keskin ayrışma yaşadı. Her ikisine de içerden ve yakından şahit oldum. 2001 ile 2010. Yani bizzat yaşanmıştır.

Bir kıvılcımın nelere yol açtığını, emeklerin nasıl ziyan olduğunu, hayatların ne şekilde etkilendiğini, fitnenin nerelere kadar ulaşabildiğini yakinen gördüm. Bütün bu süreçlerde kardeşlik hukuku ve dostluk ahlâkı fazlasıyla zedelendi. Unutmak mümkün değil.

Birinci ayrışmada sosyal medya yoktu. İmkânlar kısıtlıydı. İkincisinde birçok şey farklıydı. Şimdi maalesef başka bir iklimdeyiz. İmkânın çokluğu ile sosyal medyanın yıkıcı rolü bir araya gelmiş görünüyor.

Mütedeyyin camiada yok sayamayacağımız bir kırgınlık, küskünlük ve şaşkınlık birikiyor. Gidişatın ayrışmaya dönüşmesini asla istemeyiz. Böyle bir şey sadece millete değil, ümmete de büyük zarar verir. Bunun önüne geçmek için candan adımlar atılmalıdır.

Geçen yazıda söylemeye çalıştığımız tam olarak buydu.