Mehmet Akif, İstiklal Marşı’na “Korkma!” çağrısıyla başlamıştı. Sanki olacakları öngörmüş, Cumhuriyet’in ana karakterinin “korku” olacağını hissetmişti. Pazar günü 100 yaşına basacak Cumhuriyet, kimi yerli kimi yersiz ne çok şeyden korktu… Cumhuri-yet daima bölünmekten korktu. Dış mihraklardan, yedi düvelden korktu. Ermeni’den, Rum’dan, İsrail’den, Avrupa’dan, Amerika’dan, Sovyetler Birliği’nden, Rusya’dan korktu. Hem İngiliz’den hem Alman’dan korktu. Arap’tan, Arap sermayesinden, Arap turistten
Mehmet Akif, İstiklal Marşı’na “Korkma!” çağrısıyla başlamıştı. Sanki olacakları öngörmüş, Cumhuriyet’in ana karakterinin “korku” olacağını hissetmişti.
Pazar günü 100 yaşına basacak Cumhuriyet, kimi yerli kimi yersiz ne çok şeyden korktu…
Cumhuri-yet daima bölünmekten korktu. Dış mihraklardan, yedi düvelden korktu. Ermeni’den, Rum’dan, İsrail’den, Avrupa’dan, Amerika’dan, Sovyetler Birliği’nden, Rusya’dan korktu. Hem İngiliz’den hem Alman’dan korktu. Arap’tan, Arap sermayesinden, Arap turistten korktu. Cumhuriyet dinden, dindardan, ezandan, camiden, sakaldan, başörtüsünden, Kur’an kursundan, İmam-Hatip’ten korktu. Cumhuriyet sağcıdan da korktu, solcudan da korktu. İrticadan, komünizmden korktu. Kürt’ten, Alevi’den korktu. Türkçe’den, Kürtçe’den, Arapça’dan korktu. Demokrasiden, ifade özgürlüğünden, basın özgürlüğünden, gazetelerden, kitaplardan, broşürlerden, bildirilerden korktu. Cumhuriyet emekten, emekçiden, sendikadan, örgütlenmeden, protestodan, gösteriden korktu. Kimi zaman Cumhuriyet Meclis’ten, seçimden, seçilmişten, partilerden, seçilmiş Başbakan’dan korktu. Cumhuriyet gazeteciden, yazardan, sanatçıdan, üniversite ve akademisyenden korktu. Cumhuriyet şairden, şiirden, hatta İstiklal şairinden korktu. Cumhuriyet müzikten, türküden korktu. Cumhuriyet farklılıktan, farklı renklerden korktu. Cumhuriyet, tarihinden, geçmişinden, özünden, dilinden korktu. Cumhuriyet Alfabe’den korktu, kültürden, kültürel birikiminden korktu. Cumhuriyet sivilden korktu, özgürlükten korktu, halkından, kendi vatandaşından, cumhurdan korktu.
Üç Parantez, Biri Açık
Menderes, Özal ve Erdoğan, Cumhuriyet’in ilk asrında 3 parantez açtılar; ikisi kapandı, Erdoğan’ın açtığı parantez hala açık.
Bu 3 parantezin ortak yanı, cesaret ve özgüvendi.
Halkın seçtiği ve sevdiği 3 lider, Türkiye’ye, tam da halkın arzuladığı cesareti, özgüveni yaşattılar.
“Aman İsrail’le bozuşmayalım, aman ABD’yi kızdırmayalım, sakın Avrupa’dan kopmayalım. Asla riske girmeyelim. Etliye sütlüye karışmayalım. Ne olur başımızı ağrıtmayalım. Ortadoğu bataklık, Afrika karanlık, Rusya öcü, Türk Dünyası hayal, Uzakdoğu çok uzak, sakın ha elimizi uzatmayalım” korku ve pısırıklığı içindeki bir ülkeyi, silahlarıyla, silahlı güçleriyle, istihbaratıyla, yumuşak güçleriyle, yatırımlarıyla, girişimleriyle, yardımlarıyla, ekonomisiyle bir cesaret ve özgüven abidesine yükseltmeyi başardılar.
Önceki gün, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın, korkmuş, sinmiş, pısırık dünyanın gözlerinin içine baka baka, hiç kimseden korkmadan, hiçbir ülkeden çekinmeden, cesaret, samimiyet ve hakikat yüklü sözlerle İsrail’e kafa tutması, Filistin ve Hamas’a sahip çıkması bile tek başına bir asırlık Cumhuriyet’in özlenen çıkışı değil de nedir?
Neyse ki Erdoğan parantezi kapanmış değil; gelecek nesillerin sahip çıkmasıyla o parantez hiç kapanmayacak.
Cumhuriyet’in ilk asrında “korku” ana duygu oldu; yeni asra girerken, dışarıya cesaret ve özgüven sergileyen, içerde sevgiyi, merhameti, şefkati ana karakter olarak egemen kılan bir Cumhuriyet umuyoruz.
3 Şiirle Kısa Türkiye Tarihi
“Şelaleye düşmüştür Zeytinin dali; Celaliyim, Celalisin, Celali… Kahvede subay yok, bu nasıl iştir?”
(Cemal Süreya, Kısa Türkiye Tarihi)
“Neler Yapmadık şu vatan için
Kimimiz öldük;
Kimimiz nutuk söyledik.”
(Orhan Veli, Vatan İçin)
“Buraya bakın, burada, bu kara mermerin altında
Bir teneffüs daha yaşasaydı,
Tabiattan tahtaya kalkacak bir çocuk gömülüdür
Devlet dersinde öldürülmüştür.”
(Ece Ayhan, Meçhul Öğrenci Anıtı)
#Cumhuriyet
#Mehmet Akif Ersoy
#Aydın Ünal
