FENERBAHÇE ÜLKER''in gelişi, EFES''in gidişinden belliydi. Potada 30 yılın efsanesi, bu sezon Kaya ve Ender''in yerini dolduramadığı gibi, elindeki Kerem, Ermal ve Cenk gibi oyuncuları da çoğu kez küstürerek oynattı. Yani yararlanamadı. Son 16 yıldır şampiyon olamayan Fener''in 100. yılında ismine ÜLKER adını eklemesi, 4-0 beklemesek de, şampiyonluğun ön habercisiydi.
Ülker adı, sadece iş ciddiyetinin değil, sporda profesyonel anlayışın ve yapılanmanın bu yıl Fenerbahçe basketbolunda kabuk değişimi ve garantisi oldu.
Aydın ÖRS kuşkusuz basketbol kariyerini AB çapında kanıtlamış bir hocadır. Onu tebrik ediyoruz. İlginçtir, Kambala''nın gidişi Örs''ün hem şansı, hem de dönüm noktasıydı. Çünkü bu zorunlu ayrılık, gerek Semih ve gerekse Oğuz gibi genç uzunların önünü açan, onlara sorumluluk kazandıran önemli bir pota altı faktörüydü. Çocuklar ellerine geçen bu şansı şampiyonluk katkısıyla ödüllendirmeyi bildiler.
Fakat kim ne derse desin, sporda başarı yolunu açan ana faktör, taraftarın varlığı ve çoşkusudur. Ülker bunu Efes''ten önce görmüş ve üç büyüklerden birine ismini vermiştir.
Efes bu gücü kabullendiği içindir ki, ev sahibi olduğu son iki maçta rakip seyirci sayısına sınırlama getirmemiştir. Böylelikle takdir toplamıştır. Zaten kota hakkı kullanmış olsaydı, basketbolumuzun gerçek yüzü ortaya çıkardı.
Başka bir hususu merak edenler muhakkak olmuştur; “Şayet Fenerbahçe Ülker, bu finali Efes gibi hemen hemen seyircisiz oynasaydı, acaba oyuncularının yüzlerinden kazanma hırsları bu kadar okunabilir miydi? Acaba yılların basketbol deneyimine sahip Nedim Karakaş''lar, daha son düdük çalmadan o göz yaşlarına boğulabilirler miydi?”
Onun için sorun, Oktay Mahmuti değildir. Çözüm, göz yaşlarının dökülebileceği bir büyük takımla birleşmek ve kucaklaşmaktır. Kucaklaşın ki, bu ülkede basketbol yazarları artsın.
Yoksa 30 yılın sonunda Türk sporuna katkılarınız, Pano Natof''lu başarılarınız, bilinmeyen taraflarınız TV ekranlarına yansıyan sadece bir anı gibi kalır. Seyreder, geçmişle övünürüz..
