Zaten amaaaan, bana neyse…

“Müzik haram” diyen hocanın, teknolojinin bütün imkânlarından yararlanarak okunan ve video paylaşım sitesinde yayınlanan mektubunun altında müzik var. Zannediyorum müzik sadece başkasına haram. Ya da yine zannediyorum, “bu videonun altında haram dediğiniz müzik var” desem bana “müziğin o çeşidi haram değil” cevabı verilecektir hemen; zira “istisna” her zaman onlara çalışır, bize değil.

Anlamıyorum, anlamayacağım da… Zaten amaaaan, bana neyse…

Cahil desen, adamın isminin önünde hani kocaman “profesör doktor” unvanı var. Sorsan gözü parada pulda, mevkide makamda değildir zinhar ama çıktığı canlı yayında adının önüne “Prof. Dr.” yazmayı unutsalar stüdyoyu insanların başına yıkar.

İşte bu profesör doktor, çıktığı yayında aynen şunları söylüyor: “İslam bir düşünce kurumu mudur? İslam düşüncesi ne demektir? İslam düşünce işi midir, felsefe midir İslam? İslam düşünce sistemi mi, İslam’ı gönderen kim? Cenab-ı Hakk’ın düşüncesinin ürünü mü? Vahiy diyoruz biz, demiyor muyuz?”

Şimdi üşenmesem beybabaya tane tane anlatmak isterim: “Beybaba, İslam bir dindir evet. Vahiyle belirlenmiştir. Ancak mesela İslam ahlakı, İslam düşüncesi, İslam felsefesi, İslam tarihi, İslam akaidi, İslam mimarisi, İslam kozmolojisi, İslam aklı gibi tanımlar da vardır. Bunlar meseleyi ihata edici tanımlardır. Üstelik gayetle geleneksel tanımlardır. Sen bu yaşına gelip bu unvanı alana kadar “İslam düşüncesi” tanımından habersiz yaşadıysan yazıktır. Sen şimdi nasılsa İbn Rüşd’e, Farabi’ye, İbn Sina’ya ‘kafir’ diyorsundur; dolayısıyla örneği oralardan vermeyeyim. İmam Gazali, İmam Rabbani, Ebussuud Efendi, İmam Maturidi gibi muhtemelen senin de kıymet verdiğin dev gibi adamların iştigal ettiği ana alan ‘İslam düşüncesi’dir. Beybaba, sen iyisi mi sağda solda bu lafı bir daha etme de cehlin ortaya çıkmasın.”

Anlamıyorum, anlamayacağım da… Zaten amaaaan, bana neyse…

Ben bir video haberde rastladım. Urfa’nın Kısas Köyü’nün ürettiği muazzam müzikal birikimin bize aktarılmasında büyük emeği olan Mehmet Acet yani Kısaslı Aşık Sefai için bir “veda gecesi” düzenlenmiş geçenlerde. Bu gecede Sefai, sahneye 85 yaşında bir kadını, Hatice Boy’u davet ediyor. Kısaslı Hatice Teyze, geçimini hala tarlalarda çalışarak temin ediyormuş. Hayatın bütün yükünü omuzladığı her halinden belli olan bu mübarek kadın, titreyen elleriyle mikrofonu sıkı sıkıya kavrayıp, gözlerini de kapatarak hoyrat türünün belki de en güzel eseri olan “Kışlalar Doldu Bugün”ü öyle güzel, öyle doğal, öyle beklentisiz okuyor ki bu “kusurlu güzellik” karşısında yapabileceğiniz tek şey ancak gözlerinizin dolması oluyor…

Anadolu böyledir işte. Sürprizler coğrafyasıdır. 85 yaşında bir pirifâni size hal diliyle der ki “evlat, bu okuduğum türkü var ya. İşte sırtını bu türküye rahatça, doğal olarak, tıpkı benim okuduğum gibi beklentisizce dayayabilirsin.

İki gün öncesinden bir şey anlatayım bir de. Derdim iyice anlaşılsın. Mardin’de, Gençlik Merkezi’nin bir faaliyeti olarak yayın hayatını sürdüren Panik Dergisi’nin güzeller güzeli ekibiyle bir yemek yedik o akşam. Yemek boyunca, baskıya girmek üzere olan Panik’in yeni sayısını inceledim.

Yalan yok. Umutsuz, bedbin, tükenmiş bir ruh halim vardı epeyce bir süredir. Mardin seyahatine de tam o ruh haliyle gitmiştim. Fakat o akşam yemek boyunca incelediğim o dergide rastladığım iki şiir tabiri caizse beni hayata döndürdü. 16 ve 17 yaşlarında, biri kız diğeri erkek iki lise talebesinin iki şiiri. İsimleri bende gizli zira nazar değer diye korkarım.

Beni hayata döndürenin ne olduğunu tam olarak şöyle ifade edebilirim sanki: İnsanı, o biricik ve çaresiz sersemi savunanlar hep olacak. Kısaslı Hatice Teyze insanı savunacak, Mardin’de güzeller güzeli iki genç; insanı savunacak. Panik Dergisi’ni çıkaran gencecik insanlar hep insanı savunacak.

“Amaaaan, bana neyse” demediğim yer burasıdır. Geri kalan her şey için amaaaan, bana neyse…