Sinemaya gidelim mi?

Seni ben, yanlış yerinden anlatıldığı için sevilmemiş bir hikâyenin esas kıymetini fark eden o incelikli adamlar gibi sevdim. Yanlışlık sonucu sevilmemeni sevdim bir bakıma.

Seni benden başka hiç kimsenin anlamadığını bildiğim için sevdim. Deniz gören bahçelere kurulmuş şezlonglarda denizi değil yıldızları seyretmenin rahatlığıyla sevdim seni. İki oda bir salonlara sıkışmak ne ki, sonsuz çayırlarda elimi boy veren buğday başaklarına çarpa çarpa koşar gibi sevdim.

O son vapura yetişememenin telaşıyla değil asla, o uzun patikanın sonunda erine bazlama yağladığını bilmenin kıvancıyla telaşsız, o duyguyla kutsanmış, erliğimle gönenmiş olarak sevdim seni.

Seni kolayca fark ediliveren güzelliklerinle değil haşa, kendini kolayca ele vermeyen eksiklerinle sevdim. Çirkinliklerinden başlayarak sevdim. Güzelliğine sıra gelene kadar sevmenin bütün anlamlarını, bütün çağrışımlarını, bütün ferahlıklarını öğrenmiş oldum böylece.

İçine doğru attığın gülümsemelerini sevdim, dışarı doğru püskürttüğün kahkahalarını değil. Yapamadığın yemekleri sevdim, gitmeye cesaret edemediğin karanlık odaları sevdim, çıkmaya güç yetiremediğin yolculukları sevdim. Başaramadıklarını sevdim senin. Üzerine yakıştıramadığın gömleklerini, sende iyi durmayan çantalarını sevdim.

Seni ben böyle sevdim işte. Dünyayı sever gibi sevdim. Ölümün kaçınılmazlığı gibi sevdim. Başkalarının beni hiç sevmediği gibi sevdim. Kusurlu mükemmelliğini, kusursuz hatalarını sevdim. Şarkı söyleyememeni de sevdim, aklından geçeni söyleyivermeni de.

Yaralamanı sevdim. Tam öleceğimi anladığın an beni öylece bırakıvermeni. Tam ölemedim hiç ben. Tam yaşayamadım hiç.

Birlikte, birbirimizi tamamlamak fikrine hiç itimat etmeden, kişisel gelişime hiç inanmadan, doğum günlerini ve yıldönümlerini aklımıza getirmeden, su faturasına inanır gibi inanarak yaşamayı deniyorsak bu iyi, bu güzel.

İstersen inanma su faturasına. İstersen akıp gidene inanma. İstersen reddet hayatın getirdiklerini. Biz de gülümseyelim sana ey şaşkın kalpli şaşkın sözlü tuhaf insan. Biz de gülelim sana. Biz hayatın kendisine inanıyoruz. Ona kafamızı banmaya. Kapımıza gelen postacılara, icra kağıtlarına ve doların yükseleceğine inanıyoruz.

Hiçbir şeyin bugünden iyi olmayacağına itimadımız tamdır evelallah.

Zırnık da biziz, halt da. Pazarda domatesin kaç para olduğunu merak ederek seviyoruz birbirimizi. Kredi kartı ekstrelerine kızarak seviyoruz.

İnstagramda selfimiz yok. Gösterişli kahve kupalarımız yok. “Ölmeden önce” listelerimiz yok. Ölümü de yaşamı da öyle sakin, öyle sessiz bekliyoruz işte.

“Çıkmadan iki yüz lira bıraksana, markete gitmem lazım” cümlesindeki aşkı biliyoruz. “Akşama bakarız” cümlesindeki çaresizliği biliyoruz. Yazarlardan Orhan Kemal’i, şairlerden Zarifoğlu’nu seçiyoruz kendimize. Bu da böyle…

Bu da böyle ve biliyorum ki işte hiç kimse, benim seni sevdiğim kadar sevmeyecek seni. Hiç kimse senin beni sevdiğin kadar sevmeyecek beni.

Sinemaya gidelim mi?