Ama hadi, şunu konuşalım madem

Tek bir cümle yazasım yok. Tek bir laf edesim yok. Yok işte.

Ama hadi, şunu konuşalım madem. İslam İşbirliği Teşkilatı toplandığında Filistin Devleti’nin başkentini Kudüs olarak tanıyan bir karar alsın ve her İslam ülkesi tek tek imza atsın o kararın altına.

Bu karar alınmayacak. Bu karar alınsa bile bu kararın altına imza atacak İslam ülkesi sayısı tek haneyi asla geçmeyecek. Sadece çok pis kınanacak. Öyle böyle değil, acayip kınanacak. Çok sert şekilde, ama çok sert kınayacaklar.

Ama hadi, şunu konuşalım madem. Rahmetli Necmettin Erbakan bugünlerden bahsederken, yani “Bağdat, Şam, Kahire düşecek; sıra Kudüs’e, İstanbul’a, Mekke’ye, Medine’ye gelecek” derken, çok azımız hariç, kimse inanmadı ona. Bugün de mesela Sezai Karakoç ya da bir başkası, “Kudüs düşünce sıra İstanbul’a, Mekke’ye, Medine’ye gelecek” dediğinde içimizden, “olur mu canım öyle şey” deyip meseleyi kapatıyoruz. Oysa mesele kapatılmayacak, kapatılamayacak kadar mühim.

Bağdat gözümün önünde düştü. Trablus gözümün önünde düştü. Şam gözümün önünde düştü. Kahire gözümün önünde düştü. Şimdi Kudüs gözümün önünde düşüyor. Ama İstanbul’un, Mekke’nin, Medine’nin düşeceğine inanmıyorum. Neden? Ne çeşit bir aptal olmalıyım ki herşey gözümün önünde olup biterken bana, şehrime hiçbir şey olmayacağını düşünüyorum.

Ama hadi, şundan bahsedelim madem. Recep Tayyip Erdoğan 2009 yılında 'one minute' dedikten hemen sonra Demirel ve Demirel’e benzeyen bir takım sevimsiz suratlar, “İsrail bunu Türkiye’ye ödetir” demişlerdi.

2009’dan bu yana Türkiye’nin yaşadıklarına bakınca Demirel’in de, diğer sevimsiz suratların da o tehdidi 'ne dediklerinden emin olarak' savurduklarına dair inancım keskinleşiyor.

Bugün geldiğimiz noktada Türkiye, 'her gün yeni bedel ödemesi gereken bir ülke' olarak konumlandırılmış durumda dünya tarafından. Bir çeşit 'şeytanlaştırma projesi' 2009’dan bu yana devrede ve işliyor.

Geldiğimiz noktada ben, Türkiye’nin başına gelenlerin asla İsrail’den ve ona destek veren emperyalist güçlerden ayrı değerlendirilemeyeceğini düşünüyorum.

Recep Tayyip Erdoğan’dan ve onunla birlikte Türkiye’den kesilmeye çalışan hesabın asıl gerekçesinin Filistin, Myanmar, Somali, Suriye, Bosna Hersek; elhasıl dünyadaki mazlum ve mağdur cümle halklara verilen destek olduğuna kaniyim.

Hep söyledim, yine söyleyeceğim. Recep Tayyip Erdoğan ve onun yönettiği Türkiye bugün itibariyle, “ben iddialarımdan vazgeçiyorum, masada oyuncu değilim, Filistin’e, Bosna’ya, Myanmar’a, Somali’ye, Suriye’ye ne olacağı benim ilgi alanımda değil” dese; yani emperyalistlerle pazarlık masasına değil 'teslimiyet masası'na otursa hiç mesele kalmayacak.

Siz ne derseniz deyin, ne düşünürseniz düşünün. Türkiye’nin kaderi ile Kudüs’ün kaderi, İstanbul’un kaderi ile Mekke’nin kaderi, Ankara’nın kaderi ile Kahire’nin kaderi bir ve aynı şeydir.

Kahire’ye, Şam’a, Bağdat’a, Trablus’a diz çöktüren küresel emperyalizmin Türkiye’ye de diz çöktürmek istediği açıktır. Türkiye, 'iddiasından vazgeçtiğinde' diz çökmüş olacaktır.

Bunu anlamayacaksanız, bu kadarını anlamayacaksınız sizin için Kemal Kılıçdaroğlu’nun boşluğa salladığı kağıt parçaları, Amerika denen şerefsizlik biçiminin açtığı dava, rüşvet aldığı iddia edilen ya da alan bakan falan vardır. Bir de tel dolapta peynir tabii.

Türkiye bir ihtimalin adıdır. O ihtimalin ortadan kaldırılması, zayıflatılması, 'entegre edilmesi' meselelerine açık-gizli destek olan herkes bunun hesabını tarih karşısında, en ağır şekilde verecektir.

Tıpkı Kudüs düştüğünde kılını kıpırdatmayan müslüman dünyanın vereceği hesap gibi…