Bir zamanlar yazmaya değecek sözler bulmayı zor sanırdım. Oysa yaşlandıkça anlıyorum ki o sözleri yazmaya güç yetirebilmek de en az o kadar zormuş.

Yani zorluk, kağıda geçirilecek sözleri dik tutmak kadar, kalemi tutan o eli de dik tutmakta.

Kudretim azaldığı için, bugün için yazmayı tasarladığım yazının üstesinden gelemedim.

Sebebiyse, dün geçirdiğim bir ameliyatçık.

— “Nous serons avec le Christ!”

İdamı öncesinde Dostoyevski''nin yanındaki Speşnev''e söylediği Fransızca ifadedir bu!

— “Sonunda Tanrı''ya kavuşuyoruz!”

Arkadaşı da şu cevabı verir:

— “Evet, bir toz olarak!”

Toz olmayı çok isterdim. Lâkin olmadı. Olamadı. Hem de asırlardır beklediğim hâlde.

Bağışlanmayı umuyorum bu yüzden.

Dahası, bağışlarsam ancak bağışlanacağımı biliyorum.

Acılarımı kutsamam bundan.

Güçsüzlüğü seçmem de.

Bağışlamak için.

Söz, kendime gelirsem, size de geleceğim.