Daha ekonomik olduğu için kesilecek kurbanı zamanı geldiğinde değil, çok önceden, minicik kuzuyken alır, onu 1950’lerde ‘sayfiye’ olarak tanımlanan ve nüfus yoğunluğundan henüz nasibini almamış, geniş bahçeler içinde en fazla iki katlı binaların bulunduğu Feneryolu’ndaki evimizin bahçesinde, yeşilliklerin içinde aylarca beslerdik. Kurban Bayramı geldiğinde de mahallenin kasabı Müfit amca gelip keserdi semirmiş koyunumuzu…

Ben bu kuzularla büyüdüm… Hele Yaşar… İyice alışmıştık birbirimize. “Yaşar gel!” diye çağırdığımda koşa koşa gelirdi yanıma… Elimle beslerdim Yaşar’ı. Abartmıyorum, Yaşar en yakın dostumdu benim… Bahçede ben nereye, o oraya… Yaşar kadar olmasa da ahbaplığı yoğun şekilde geliştirdiğimiz bahçemizdeki hindiler, tavuklar, kedi ve köpeklerle büyük bir aile gibiydik…

Yurt dışındaki üniversite yıllarımda, o zamanlar en ucuz gıda maddesi olan tavuk ve hindi etinden uzak durmamın ve sonrasında da kurban etinden yapılan kavurmaya ağzımı sürmememin nedenlerini öyle uzun boylu araştırmaya gerek yoktu…

Bütün bunlara rağmen hiçbir zaman toplumun inancı, değerleri ve gelenekleri ile didişmek aklımızın köşesinden geçmezdi… Ayrıca bir ömür boyu fırsat buldukça yediğimiz et ürünlerinin tarlada yetişmediğini idrak edeli çok olmuştu… 2000’lere gelene kadar Kurban konusu hiçbir zaman toplumun hiçbir düzeyinde tartışma konusu yapılmamıştı.

Kurban kesimi ile ilgili başlatılan geyiklerin, klişe tartışmaların tarihi aslında hiç de eski değildir… Dünyada bir anda alevlendirilen İslamofobi (İslam düşmanlığı) ve onun Türkiye’deki uzantılarının gelip takıldıkları yerlerden biridir Kurban meselesi…

Toplumun nerdeyse yüzde yüzü tarafından kabullenilmiş olan bir inanç unsurunu, vaftizlenmiş zihinlerle yerden yere çalmanın hiçbir işe yaramadığını, tersine, inançlı insanları rencide edip kızdırmaktan öte gitmediğini görememek için özüne ancak bu kadar yabancılaşır insan…

Bu türün bazı örneklerinin düğünlerini bir İskoç kilisesinde yapmak isteyenlerine, Nice’te İstanbul uçağına binerken arkadaşlarına dönüp “Sılaya gidiyorum” diye hayıflananlarına, bu kulaklar bizzat tanık olmuştur…

İşin tuhaf tarafı kimse onlara bulaşmaz… Keşke onlar da biraz sakinleyebilseler…

“Başkalarının aklıyla yaşayanlar kendi yüreklerine yabancılaşırlar.”

Edip Cansever

İletişim Aklı, bayramlarda, milletçe kutladığımız günlerde, ’tek yönlü asimetrik’ ilişki ve iletişim biçimlerine itibar etmez. Herkese tek klikte aynı mesajı gönderme kolaylığına başvurmaz. Cep telefonlarının veya bilgisayarların birbirlerini kutladığı duruma düşmekten kaçınır. Ya yüz yüze ziyarette bulunur ya sesli veya görüntülü aramayla ya da en azından şahsi hitapla, özel mesajla herkese, ilişkisinin düzeyine göre ayrı hitap tarzıyla kutlamasını yapar. Bunların hiçbirini yapamıyorsa, İletişim Aklı ‘mış’ gibi yapmaktansa, hiç kutlama yapmaz.

* Babalar Günü’nde telefonuma mesajlar, eposta kutuma konuyla ilgili basın bültenleri yağdı, işte biri: “Varlığınıza değer katan babanız için sürprizler Allianz 365’te! Divarese’de %45, Network’te %40, ENUYGUN’da %10’a varan indirimlerle hediyenizi seçebilirsiniz.” İletişimde ‘uzay çağını’ yaşıyoruz. Hedeflenmiş reklamcılık denen uygulamayla hedef kitleyi neredeyse kirpik boyuna kadar tanımlamak ve onlara nokta atışı ulaşmak mümkün… Babam Nihat Saydam vefat edeli 40 yıl oldu, ben acaba doğru hedef kitle miyim?... Hani derler ya; “Sene olmuş 2024, uğraştığımız şeye bak!”…

* Türkiye Zekâ Vakfı kurucusu ve başkanı Emrehan Halıcı’dan yeni projeleri “Akıllı Kentler, Akıllı Bireyler” ile ilgili bazı bilgiler ulaştı. Çocukların okul dışındaki zamanlarını aktif, deneyimleyerek, bilim insanlarıyla buluşarak değerlendirmeleri için tasarlanan projede eğitimci Prof. Dr. Selçuk Şirin ile birlikte çalışılmış. Şimdi beklentileri yerel yönetimlerin projeye sahip çıkması ve 11 milyon öğrencinin yararlanması için hayata geçirilmesiymiş…

* Millî Eğitim Bakanlığı bünyesindeki tüm okulların 5., 6., 7. ve 8. sınıf öğrencilerinin katılımıyla “Uzayda Hayat” kısa hikâye yarışması düzenlenmiş. Albayrak Medya’nın “Bilge Çocuk” dergisinin MEB himayesindeki ödül töreni, 18 bin okuldan 6 bin öğrencinin heyecanı ve ilk Türk astronot Alper Gezeravcı’nın da yer almasıyla bir şenliğe dönüşmüş. Çocuklarımıza tanınan imkân ve motivasyon nedeniyle bizi de çok heyecanlandırdı. Katılan bir arkadaşımız aynen şöyle anlattı: “Çocukların hayallerine bir adım yaklaşmaları ve Bakanlarıyla, Gezeravcı’yla sarılıp hasbihal etmeleri çok kıymetliydi. Ödül alan çocuklar geldi, gözleri dolu teşekkür etti; ‘Abi’ dediler, ‘bizim hayalimizi gerçekleştirdiniz. Söz veriyoruz, biz ilerde ülkemizin astronotları olacağız…” Ne mutlu çocukları sevindirene…