ADIN KALDI BİR
Mustafa Çelik
l
her yöreden bu sefil
bu sel gibi ayrılık
yağmur kaldığı yerden yağmaya başlar
vurur deniz kıyıya kendini parçalar
bölük bölük saçlarımın üstünden
gelir geçer bütün kuşlar
martılar
o deniz fenerleri
ne elimden tutar
ne yalnız bırakırlar beni
ll
yudumlardın ateşini afrikanın
asyanın gözlerinden ağlardın
hey ölü deniz
adın kaldı bir
ne zaman bürünsem yalnızlığını
kara yılanlar süzülürdü gözlerinden
mumyalı bu adamlar
yutkunur gibi gövdeni
ardına takmış bakışlarımı şimdi
uzak mevsimlere taşıyor
en zor canım kurşunlanıyor benim
en çekingen
sinmiş gibiyim kınıma
bakma sen bir değil birkaç keredir zulum
bir el ateş etsem yüreğine
kan damıtır geceden
lll
işte önündeyim üstüne gölgen düşmüş güllerin
yüreğimde diken yollar bir elim
bir elim yeniden aralar perdeleri
desem seninleyim
keyfim yerinde desem
içinden yalnız benim geçtiğim
acılar dökülür
bekledim
bir medine sarınsın yüreğim
bir ulu yar-ı gar
yürüsün ay doğmadan hasretim yürüsün
tutunsun şafağın eteklerine
neden sonra giyinsin gözlerimi
ağlasın... ağlasın... ağlasın
bir böyle yanmak düşer
dayanmak düşer buzlu dağlarında gönlün
belli ki gün ağarıyor
bir deniz tırmanıyor kıyılarda
aha gözlerim
bir deniz ağlıyor.
(1986)
13 yıl önce
