Is sahip demekti eski Türkçede. Günümüzde sanırım sadece ıssız kelimesinde yaşıyor ıs. Issız, ıssı, yani sahibi olmayan. Ama biz ıssızı, sahipsiz anlamında değil de, tenha anlamında kullanıyoruz bugün. Issızın ıssızlığı, sanki sahipsizliği değil de, meselâ dostsuzluğu, âşinasızlığı; ister canlı, ister cansız olsun, güvenilir dayanaklardan yoksunluğu yansıtıyor. Çöl, ova, dağ, orman; kumu, toprağı, suyu, ağacı, kurdu kuşu, börtüsü böcüsüyle aslında sayılamayacak kadar çok varlığı barındırmaktadır da, biz o varlıklarla bir tanışıklık, bir alışveriş içinde değilsek, oralar ıssız görünür bize. Ve o ıssızlık, duruma göre, hem oranın durumuna, hem kendi durumumuza göre, içimize bir korku, bir kuşku, bir ürperti, bir tedirginlik, bir güvensizlik salar.

Bu rahatsız edici duygulardan kurtulmak için güven, huzur, sevinç duyabileceğimiz bir yer aramaya başlayabiliriz. Belki, öyle bir yeri bulmadan da kurtulabiliriz ıssızlıktan. Birden, içimizi ferahlatan, bize korkulacak bir şey olmadığını hatırlatan bir ses, bir yüz, bir gülüş ya da ağlayış, bir parıltı, bir mırıltı, bir renk, bir dost buluveririz yanımızda.

O anda ıssızlığın soğuğu yerini bir ısıya, bir sıcaklığa bırakıvermiştir. Ve siz yaşamakta olduğunuz bu yeni durumun bir çeşit şükür coşkusu uyandıran genişliği içinde, ısının ıs ile bir ilişkisi olup olmadığını düşünmekten vazgeçersiniz.

Künye

Temsilcilikler

Abone Formu

Mesaj Formu

Online İlan